jueves, 29 de octubre de 2020

The cut that always...

Non direi que non agardaba que me atravesásela gorxa: agardábao.

Agardábao agazapada en cada momento.

Desexábao como se fose gando pra sacrificio

e co meu sangue acenderase a pira que sostén a miña existencia.

Hei renacer e vivir constantemente como un intermitente.

 

Non estás orgulloso abondo deste destrozo, destas ruinas.

Faltoume un desexo feroz, unha crueldade no sorriso.

Faltoume que empuñases con decisión o coitelo en vez de darmo

nas mans frías polo sol de novembro que axexa.

 

Supoño que é un xogo superior, un sacrificio supremo

a proba dun tendón de aceiro

a proba de gloria e a morte e a paixón.

Que non existe entrega semellante, como dous cadelos que xogamos a perseguirnos en círculos, mordéndonos as patiñas, 

chorando polas noites.

 

Mais non creas que non sei o que fixeches

mirándome dese xeito polo buraco da pechadura da porta

mentres eu me desangro no teu beneficio

mentres te firo para aliviarche deste tedio.

 

Non te compadezo amor, non te compadezo: ódiote.

Non te compadezo, porque te quero.

miércoles, 14 de octubre de 2020

Carta para Doru.

En realidade cústame saber qué dicirche. Que estou somewhat enfadada co mundo. Que as cousas son ruinosas. Estou fundamentalmente enfadada porque todo sexa unha pelexa constante contra o ritmo das cousas.

Se son eu mesma e trato de ser real nese sentido, de deixarme levar polo que me dicta o corpo, é unha constante loita contra todo o que existe. Teño unha vontade de ferro. Se quixese abandonarme ao curso das cousas e non pelexar, entón tería que pelexar contra min mesma, un esforzo constante por ser quen non son. Non podo gañar.

Supoño que o feito de que a vida sexa unha loita constante ten certo sentido, senon aburriríamonos. Os seres humanos sempre estamos intentando buscar problemas, cousas que resolver e que nos manteñan ocupados. Supoño que está ben se decidimos que o problema é imposible e existencial e dalgún xeito atopamos nelo motivos para seguir intentándoo. Quizais o único motivo para seguir intentándoo sexa ese, que non podemos conseguilo. Quero dicir... imaxina que puidéramos resolvelo todo e ficar en paz absoluta. Imaxina que a vida fose un enorme puzzle e nada máis houbese cando o resolves. Poñerías a última peza?

Só nos esforzamos en atopar a solución a todo porque é imposible. Querémola e non a queremos. Se fose posible atopala fuxiríamos, aterrorizados pola perspectiva de aburrirnos durante o resto da nosa existencia. Supoño que por iso me gusta Camus. Plantexa a vida coma unha loita constante e inútil. Un sabe que non se pode gañar, pero só iso fai posible a liberdade de pelexar con tódalas forzas que temos, descargar contra elo todo o que somos, sabendo que non imos facer nin un rasguño ao entramado do universo. Nada fundamental vai cambiar e somos libres de gritar e golpear por toda a existencia. Menudo alivio.

E así nacen as obras de arte, as relixións, o amor, a filosofía e a ciencia... así nace a propia existencia. Nace de que estamos enfadados, frustrados, decepcionados... pero fundamentalmente: aburridos.

Todo o que me fai medrar neste mundo é aquelo que me alimenta e aquelo que me confronta, pero de tal maneira que non ceda baixo a miña enerxía. Necesito límites e muros, necesito todo aquelo que non son eu nin se amedrenta ante min para que poida crecer, por asimilación ou oposición segundo o caso.

E necesito tamén a amabilidade da aceptación. Saber que podo estar tranquila nesta confrontación porque ao final a realidade vaime acoller no seu seo. Necesito que a realidade me confronte e me acepte, nesta contradicción esencial que é existir. Supoño que estou ben dende que me din conta de que, efectivamente, a realidade é isto. É todo o que buscaba, esta loita sen tregua, este medrar. O mundo debe ter límites para que eu non os teña.


miércoles, 30 de septiembre de 2020

The same old fears.

Todos estes anos, e qué atopaches?

Eu atopeite a ti, no medio das miserias.

Atopeite mesmo no recordo dun soño, nunha foto na que tiñas o sorriso grande, unha foto doutro tempo.

De qué estamos tan asustados? Non o sei.

Temos que mancarnos e logo

destruírnos.

Non temos nada mellor que facer, tanto se cres nelo como se non.

E pensas que sabes distinguir o ceo do inferno.

Que chegaches ao máis alto ou fuxiches do máis baixo.

Eu tan só estou aquí agardando o día no que sintas este veleno que

sen sabelo

nos está roendo as carnes.

Non somos diferentes, iso é o triste.

Non somos diferentes.

Buscas cas mans entr'as nubes como se fosen a darche algo máis

que o que che da o pó que nos manca.

Como se fosen a darche algo máis ca min.

Porque teremos medo cada segundo de existencia, especialmente antes de morrer,

apóstoche que teremos medo.

E non hai rezos que nos salven como a María Magdalena.

A pel queima e, mentres tanto, agarda agazapada o día. 

Ese día.

viernes, 18 de septiembre de 2020

Un problema tras outro etc.

Despregando ante min os vermes dos meus beizos, non me asfixio.

Repito: non me asfixio.

Mañá pola tarde iremos a pegar carteles a unhas rúas molladas prepandemia.

A verdade é que nunca fun a pegar carteles.

Disme algo e eu só quero oírche sangrar, 

quero oírche.

Quero que o mundo berre.

Tal vez se berra o mundo non escoite

os vermes.

domingo, 16 de agosto de 2020

A ver se me enfría o café.

 Cando estou triste, verdadeiramente, como agora

mentres agardo a que me enfríe este café salvador

e me come a angustia e soidade de algo que non coñezo aínda

e nunca coñecerei,

desexo estar chorando as ausencias doutra eu,

as ausencias que un día a desgarraron e a tragaron no baleiro,

para ver nas miñas bágoas patéticas as súas

e, para qué mentir, pra sentir que choro polo que xa foi

en troques

do que será.

¿E se cando te miro aos ollos o que vexo

é un amor de moitos anos,

o amor que non puido ser,

e agarrándoche as manciñas atopo que estou

cumprindo algún tipo de desexo do corazón

de aquela que fun, noutro tempo, noutro sitio?

¿E se atopo nelo o consolo de deixar diante de min

todas aquelas ausencias que chorei

ata que a miña gorxa foi unha casca seca e rasposa

e non quedou en min un gramo 

de

vós?

Odio as vidas interminables, extendéndose cara atrás e cara diante. Tan só quero un lume pequeno que me acolla

despois dunha viaxe.

Non me arrofriou o café e sigo sentindo sobre as miñas as túas mans

e pensando en qué sentir

qué mentir

e qué chorar.

Pensando nesta carreira da vida e o amor,

en quén me abandonará primeiro.

lunes, 13 de julio de 2020

No río.

Temos o medo á tempestade
na calma trala loita.
No cambio de século.
Na vida que nos roubaron.
É tan simple agonizar, é tan frouxo o lastimarse.
É tan tenro o medo que inunda os teus ollos
e pérdoche tanto respeto.
Qué facemos se non aprendemos a agarrarnos aos nosos?
É a soidade endémica da túa pel?
Son as risas o único xeito de infortunio?
Búscame sempre porque xa non busco
a ninguén.

Teño en min tódolos astros e penso
que as unllas suxas non me devolven as horas.
Estaba condenada a unha enfermidade da nostalxia,
ti estás condenado ao que non tes.

Cincocentas lúas pasaron e a vida
pártenos pola metade.
Destrozas as eivas que deixamos,
destroza as nosas peles detrás.
Quizais un día co sabor
a sangue no fondo da gorxa
sigamos a crer cegamente
no que nunca seremos.

viernes, 10 de abril de 2020

Teenage love.

Téñoche todo todo todo metido no cerebro.
Téñoche todo gardado na extensión da miña pel
como se a puxeses estirada toda sobre a cama
e contivese tódolos segredos do mundo
só porque unha vez a tocaches.
Teño nas tripas cada forma
dos teus dedos meténdose no meu ventre violentamente
para cambiar tódalas cousas que non deixan pasar a auga
para sentir tódolos segundos cos meus ollos e non outros.
Estás atrapado aquí como nun doce inferno.
Non hai xa nada que facer.
Porque me impactaches o mesmo que unha canción adolescente.
Porque puiden borrar dun só golpe tódolos periódicos e as
horas subastadas a esta vida de merda.
Dime cando tempo o meu corpo che vai conter inda que
queimes como lava.
Dime canto tempo me vas conter e liberarme polo espacio.
Dime canto tempo nos cravaremos os dentes ata sangrar.
Eu digo que para sempre para sempre para sempre.

Growing old

As palabras nunca saen cando é máis adecuado.
Porque cando é máis adecuado as tripas rompen coma herbas no camiño.
E eu quero que me digas que estou aí contigo.
E eu quero que me digas que estás aquí comigo e
que todas estas luces non nos ameazan.
Eu quero que creamos nas historias e nos mapas que debuxamos nos brazos
para recordarnos tódalas cousas que sentimos
pero xa non queremos dicir.
Tódolos alentos que nos roubaron os anos.
Tódalas cancións que xa non nos sonan ben.
E así e todo, neste encerro de mil anos
con mil segundos abxectos supurándome polos poros,
eu quero ir alí e arrincarme o corazón
ese corazón novo, brillante e lustroso
para que non teñas que soportar estas medias verdades,
este sangue descafeinado,
este periódico vespertino.
Para que poida darme como me dou ás béstas famentas
e que xa non quede nada.
Quero quererte como sei que quero.

lunes, 16 de marzo de 2020

Yesterday's apocalypse.

Perdóname por traerte aquí, a esta cidade sen futuro. Arrastraremos os pés nús e fríos entr'a cinza. Deixa que este inverno che morda. Este inverno frenético. Este inverno de gasolina e 7/8. Atoparaste aquí, nesta cidade sen futuro. Ou perderaste máis, tanto ten, logo de tantos anos os meus ollos cansos non coñecen a diferencia. Só coñecen a euforia de respirar o xeso e a auga lixada das portas. Só coñecen os cascallos nacendo entre nós como flores. Todo tipo de monstros viven na cidade. Todo tipo de criaturas arrostran o chan canda elas se nada xa que perder... nin que gañar. Son os supervivintes dun pasado ardente, onde os cumios das montañas caeron sobre as nosas cabezas. Onde as nubes eran enxames de paxaros precipitándose sobre o baleiro. Onde cada paso que dabas foi unha danza cada o inferno. Onde a vida che agardaba en apenas partículas que foron regos que foron mares que foron o sangue do teu corpo e as estradas. Os edificios tan crebadizos que semellan leña baixo o peso da sequía. E porén, o denso mar asolaga. O nivel da auga ou ben é deserto ou ben nos chega ate os xeonllos. Vexo como colles cas mans a auga e a botas pra a cara. Porque xa recoñeciches esta cidade e o seu bautismo. Porque sorrís finalmente nesta cidade sen futuro. Porque o único que queda é o mañá.

domingo, 15 de marzo de 2020

When I'm not blue.

I live in a place that you can't reach
with all my faces and algae.
I make my dinner of paperblanks
I'm always lonely, I'm always sad.

But, you know? when I'm not blue, I don't even know who I am.
And, you know? to tell the truth, I'm so comfortable there.

So I stay here, I stay warm
put my arms around my waist.
I don't lose anything I have
I don't let anything go to waste.

And I know you, you aren't blue, you always know who you are.
And I know you, you tell the truth when you tell me you care.

But I won't be, I won't agree
with the air inside your mouth.
Gravity makes all of us be
a little closer to the ground.

So, you know? when I'm not blue, I don't even know who I am.
And, you know? to tell the truth, I'm so comfortable there.

Memory is quite a bitch
when you don't wanna change
and the facts in your skin
hurt like heaven and hell.

miércoles, 11 de marzo de 2020

Podería ser un soliloquio pa teatro.

Estou de novo deitada nesta poza de alquitrán
que é a realidade que me rodea. Estou aquí de novo e dime
por qué a vida se sinte tan perto.
Por qué non se me roubaron tódalas pedras do deserto.
Por qué temos medo e temos medo e temos medo.
Por agora vivo, e logo? logo seguirei. Aquí ou noutra parte.
Lonxe dos ollos de tódolos que me miraron.
Arríncada de raíz unha e mil veces e botada ó mulime.
E se non quero ser máis ca iso?
Ser máis ca o conxunto de fervedoiros que me afogan?
Pasa algo e logo nada, e logo nada, e logo nada.
As horas percórrenme como se me violasen.
É se non quero ser máis ca iso?
Que xa non aspiro a máis alentos ou ofrendas,
que mirei á realidade aos ollos e chorei
sostendo a mirada
de aquela que me vive e que me mata.
Na cidade rota sobrevivimos como podemos
e logo
morremos.
Intermitencias un e dous e tres.
Intermitencias as peles nas nosas.
Fortuna e sangue
e medo
iso é todo o que me queda esta mañá.

lunes, 9 de marzo de 2020

First Dates.


Ás veces son como un animal que se esconde pra morrer
debaixo de casa.
Son como un animal e miro fotos sen ver nada.
Hai dores que non me gusta compartir
por un placer egoísta de telos baixo control
como non comparto as fauces nin as manchas
mentres si comparto o sangue e as entrañas.
Síntome enteira como un día de maio.
Síntome enteira porque son imposible de partir
nos átomos que me conforman, na mazá da estrela
que me apodrece no peito.
Na persona que non foches e que non seguiches sendo.
Na persona que era coma min e non o era ao mesmo tempo.
Por iso non te comparto nin sequera
se te vexo como unha pantasma un día de festa
por non perder a carga, por non sentir
que te estou dando a quenes te van romper cas mans tan duras.
Aquí, debaixo da casa
non teño que chorar lumes nin arroanzas.
Non teño que encher o mundo de tantas nadas.
Podo só ouservar as formas que vou tomando
en silencio
onde a morte me agarda.

jueves, 27 de febrero de 2020

Para a pantasma

Eu non teño que darme como á chuvia.
Non teño que darme.
Non teño que arrincarme os intestinos
cando ti
miras para outro lado.
Eu sei que o tempo pasará ás nosas costas
e que os pulmóns están partidos á metade,
un pra ti, un pra min.
Eu sei que o tempo pasa ante os meus ollos
e aínda así non teño que darme
non teño que darme
como a chuvia
tes que existir.

sábado, 8 de febrero de 2020

Os vellos nove crimes.

Xa debería saber que son unha asesina.
Xa debería saber que as miñas mans cheas de sangue ao espertar
...
Resístome contra a natureza e a vida como un lagarto contra o seu rabo.
Resístome contra o único caos no que podo vivir.
Resístome ata o desfalecemento pero iso
non o fai menos real, non me quita
a auga do peito e os cadavres das doce pombas en círculo ritual.

Esperto como se me enganase. Esperto como se te dixese a verdade.
Esperto como se o mundo viñese sobre min e me engulise.
Os vellos nove crimes.

É un paraugas sen saída, e por iso
unha voz malévola me di que non debería ter nunca
nada nada nadanada meu.

Que rompo como as ondas, que destrozo como a chuvia e
que te fago chorar, aínda que eu chorase cinco veces
e ti só media.

Xa debería saber que son unha criminal,
que o meu destino é vivir fuxitiva
mais sigo aquí aferrándome a canta raíz me vende nesta terra.
Odio ao mundo por seguir xirando e arrastrarme con el nestas ganas de futuro.
Odio terte escrito poemas e que se me esnaquizen nas mans.

Odio saber que no momento no que vexa as túas costas
todo cambiará de novo
porque o décimo é o peor crime de todos.

Odio non poder non quererte
e non poder seguirte querendo.

jueves, 6 de febrero de 2020

Nesa choiva.

Dixechesme que era auga e tiveches que ver
tódalas pezas de min recompoñéndose en comisuras.
As cordas que me conforman como videiras nas raíces
nas que cargo tódolos cervos e flores, eternidades e pantasmas.
Cunha inclinación me miran e non teñen
fame entr'os seus ollos
nin o máis mínimo medo da ferruxe que os consome,
nin esperanzas, nin terra de aluguer.
Que cando movo un dedo non movo o meu dedo,
móveno todas aquelas que me conforman.
Que inda que xamais a coñezas bicas os seus bicos e a escoitas.
A pesar diso dividinme en dous
como o home que eterno se mata a cada instante,
e tan só pra probar o meu punto che direi:
dime que me queres a min
tanto coma ao leite con galletas
e a deus un pouco menos que a min.
Como non coñeces as historias
todo para ti arrecende igual.
Dixechesme que era auga e tiveches que verme
acumularme e desfacerme
nesa choiva.

lunes, 3 de febrero de 2020

Reescribir poemas.

Reescribir poemas, what a concept.
Como se un puidese reescribir o sangue.
Como se a realidade que bebimos non existise.
Que maldito terror desdebuxar un momento que vai desaparecer como filigrana
salvo que o trague, o trague, o trague
nesta tarde.

Reescribir poemas, what a concept.
Como se os segundos
non pasasen por nós como escamas.
Como se tivésemos unha fileira de agullas
agardando a ser prantadas.
Como se quizais os botes
non conservasen, cheirentos
as realidades negras da existencia mixta.

Reescribir poemas, what a concept.
Que me da medo que desapareza a cara
e as mentiras.
Que non podo perder a pel ou as beberaxes absurdas
que bebín aqueles días pra morrer.
Que cada momento en min se pasa, que os poemas
me levan pola vida como escrava de nada,
como mártir de todo,
como sacrificio do corpo ante o recordo.

Perder todas as que fun,
un suicidio insistente e bochornoso
significaría reescribir poemas.

Ruta a Xanadu

Xa vives aquí
e non podo despegar a túa aura da parte de dentro da pel do meu brazo.
Nin raspando con coitelo.
Tampouco é que intente resistirme á corrente tan fría que me asolaga.
Penso cada día no que significa ter os pulmóns cheos de auga
e por fin
respirar.
Penso cada día na densidade eléctrica que me rodea.
Cando trouxeches aquí este mar?
Non o sei, só que existe.
Trouxeches aquí este mar e a furia das rochas golpea en faíscas de ferro.
Machaca ese ferro ata que por desgaste
se volva animal
e se me refregue pola perna.
Machaca ese ferro ata chorar.

Xa vives aquí e as luces iluminan un estado vagamento coñecido.
Os pálpitos de suficiencia fican calados a berros.
Sorrío pra min mesma, corro pra min mesma, canto pra min mesma.
Non necesito facer nada.
Todo o que non é se extingue porque a realidade
impón o seu xugo.
Como se impón a marea e o aire quente da túa boca.
Como se impón o mundo ante as miñas mans
para que o toque.

viernes, 24 de enero de 2020

One of many letters.

O meu amigo verde bébese a grolos sobre as costras.
Xa non teño medo do futuro.
O futuro é unha nube branca que aparece coma as luces dun coche
e nunca souben vivir tan líquido como me esixo.
Agora este líquido me roe as entrañas.
Agora bebo desatascador corrosivo e os beizos se me descarnan.
Agora son a puta dun reptil de coiro e nunca me sentín tan viva.
Elimíname o sorriso, esnaquízame a gorxa, e quéreme, finalmente.
Quéreme sempre porque me dou ao mundo cada noite.
ÉS VELENO sempre o foches. Como podería vivir sen ti?
En que clase de zombi me convertiría entón, morta sen índigo baixo as unllas.
Tódolos seres deste mundo que non viven nin no concreto nin no absoluto. Tódolos seres deste mundo que non viven nin no concreto nin no absoluto.
Son desprezables, cada un deles, son tan patéticos...
Bébese a grolos sobre as costras e o todo me corroe por entre as veas e os trozos de min que ficaron entre os teus dentes.
Nunca máis, nunca máis.
Prométoo.
Nunca máis.
Nunca máis ese sorriso.

lunes, 20 de enero de 2020

Death is a friend.

Esquece a metafísica das baleas nena porque só és carne.
Esquece tódolos ferros que tiveches nas pernas porque nin dabas
camiñado.
O teu pelo non é verde e ti xa non te mintes. A obra dunha soa personaxe rematou e podes abrir os malditos ollos.
Ti sabes que aquí se deu unha vida por outra, que saíches chorando para demostrar
que respiras.
Sabes que se deu unha vida por outra e que xa non necesitas actuarte para existir.
A crueldade finalmente pode zumegar dos teus poros e podes sinalar con tinta tódalas esquinas deste cosmos que te captura e te delata. A quen tes gana de morder agora? Todo é tan sinxelo que asusta.
Asusta o xeito no que se acenderon as luces e nin sequera sabes con qué extremidade lles deches por accidente.
Asusta desnaturalizarse moito máis do que asusta morrer.
Cando vas entender que non hai nada en ti que poida degradarse?
Vives eternidades e logo, nada. E logo aprodreces e non terás que velo.
É simple, grábao na cabeza, como bailar.
Death is a friend, death is a friend, death is a friend,
'cause it's her fault you are alive.
Esquece a metafísica das baleas, porque só és carne e tan só debes darte ao mundo e que morda en ti. Escribe sobre a metafísica do sangue, que é líquido como auga bendita.
Escribe sobre o sangue e tódalas cousas marabillosas que ven os teus ollos.
Dime nena, como se sinte deixar de ser unha pantasma?

viernes, 17 de enero de 2020

Se eu morrese hoxe

Se eu morrese hoxe estaría todo ben porque te coñecín.
Adoitaba pensar algo semellante fai tempo, antes de verche os ollos,
cando o número do meu tempo era dazasete e aínda faltaba
vida
sen sabelo.
Pero a cousa é que a existencia aínda seguía do outro lado e os meus brazos e pernas son máis fortes,
e xa nada me da pereza
como unha operación a peito aberto.
A cousa é que te coñecín e agora iso é real, e como é real é necesario, e como é necesario a miña vida non rematou aos dazaoito como me tería gustado.
Porque todo o que existe existiu sempre, e o que non existe agora nunca existirá. A realidade é toda e imos bebendo vaso tras vaso de auga .
As cousas son ou non son, e ti és e como és estás marcado polos meus dedos en pinturas de guerra.
Ti és e o presente é, o mundo completouse e xa podo morrer, agora e non antes, pola natureza mesma das cousas.
Estes días vinte rir e presentarte como sal no camiño,
desembarazandote das costras,
facéndote a vida cos dedos.
E ata que non te deixei baixo a luz da noite non puiden
sentir tódalas células que me conforman encaixarse, saber
que nese mesmo segundo
podería caer morta
porque xa te coñecín.

jueves, 16 de enero de 2020

Mandarines.

como xogando
e aparecimos.
como chorando.
e nada importa, dígoche que nada importa
porque ti sabes ben o difícil que é vivir no agora
como xogando.

non teño nada que pedirte, só me quedo
pola risa.
só me quedo
polas células que desprendes ao teu redor como amarelas.
porque todo é fluído como un xogo de mans
só me quedo
e non me importa

non temos nada que perder, só estamos gañando
cando a túa boca se atopa ca miña
cando as horas pasan e os segundos fican flotando.
estamos cheos e pouco a pouco ímonos baleirando.
estamos cheos ca promesa de todo o que queda por descubrir
e nin sequera iso me importa.
non temos nada que perder.

eu só vexo nisto un xeito do meu corpo
de dicirme que está enteiro, de dicirme
que vivo nas miñas mans como soños,
que me abandono sen dificultade,
que é hora
de que remate de medrar.

eu só vexo nisto un xeito do meu corpo
de dicirme que te quere.