Os vellos nove crimes.

Xa debería saber que son unha asesina.
Xa debería saber que as miñas mans cheas de sangue ao espertar
...
Resístome contra a natureza e a vida como un lagarto contra o seu rabo.
Resístome contra o único caos no que podo vivir.
Resístome ata o desfalecemento pero iso
non o fai menos real, non me quita
a auga do peito e os cadavres das doce pombas en círculo ritual.

Esperto como se me enganase. Esperto como se te dixese a verdade.
Esperto como se o mundo viñese sobre min e me engulise.
Os vellos nove crimes.

É un paraugas sen saída, e por iso
unha voz malévola me di que non debería ter nunca
nada nada nadanada meu.

Que rompo como as ondas, que destrozo como a chuvia e
que te fago chorar, aínda que eu chorase cinco veces
e ti só media.

Xa debería saber que son unha criminal,
que o meu destino é vivir fuxitiva
mais sigo aquí aferrándome a canta raíz me vende nesta terra.
Odio ao mundo por seguir xirando e arrastrarme con el nestas ganas de futuro.
Odio terte escrito poemas e que se me esnaquizen nas mans.

Odio saber que no momento no que vexa as túas costas
todo cambiará de novo
porque o décimo é o peor crime de todos.

Odio non poder non quererte
e non poder seguirte querendo.