Adeus.
http://remansodixital.blogspot.com.es/
jueves, 31 de mayo de 2012
jueves, 19 de abril de 2012
Un elefante bebé
nunca machaca ósos adrede.
Un elefante bebé mata porque vai frío
e a carne está quente
e quizais entre o crobo vermello atope algún peixe
que aproveite e coxuntura (e o líquido).
No branco e negro dos cans
non se distinguen os fluídos vaxinais da propia dor
e eu non distingo o vómito das horas.
Pero un elefante bebé
mata aos nenos con cariño
masturbándoos suavemente coa súa trompa azul
colocándolles ben os chuvasqueiros amarelos.
Os nenos non deben perder o chuvasqueiro
nin seguir vivos moito tempo.
Un elefante bebé golpeándose nas esquinas de pedra
onde habitan as vellas pantasmas
coma heroes verdes.
Un elefante bebé habítame
buscándome no frotamento dun arco de cello
lambendo as bágoas nutritivas de entre a borralla
machucando todos eses corpos pequenos.
Eu estou.
Estou.
Eu.
*pum*
Así mellor.
miau miau miau miau
vou matar un gato laranxa, non mires.
Un elefante bebé.
Meu elefante bebé.
nunca machaca ósos adrede.
Un elefante bebé mata porque vai frío
e a carne está quente
e quizais entre o crobo vermello atope algún peixe
que aproveite e coxuntura (e o líquido).
No branco e negro dos cans
non se distinguen os fluídos vaxinais da propia dor
e eu non distingo o vómito das horas.
Pero un elefante bebé
mata aos nenos con cariño
masturbándoos suavemente coa súa trompa azul
colocándolles ben os chuvasqueiros amarelos.
Os nenos non deben perder o chuvasqueiro
nin seguir vivos moito tempo.
Un elefante bebé golpeándose nas esquinas de pedra
onde habitan as vellas pantasmas
coma heroes verdes.
Un elefante bebé habítame
buscándome no frotamento dun arco de cello
lambendo as bágoas nutritivas de entre a borralla
machucando todos eses corpos pequenos.
Eu estou.
Estou.
Eu.
*pum*
Así mellor.
miau miau miau miau
vou matar un gato laranxa, non mires.
Un elefante bebé.
Meu elefante bebé.
miércoles, 14 de marzo de 2012
II
Son eu
o pequeno elefante azul
aparafusado da rabia
que gorgotea no almizcle das rúas molladas
(de tanto como xoveu)
Son eu?
E por iso me volvo madeira e vos esnaquizo
en follas douradas e cadáveres extraterrestres
por culpa dos significantes que debo destruír.
Chegou outra época de silencio entretecido
nas gasas de aceite, nos animais raquíticos?
Non respondas ou caeranche os dentes
pouco a pouco
sen que te des conta
e ao final todos estarán separados.
Mellor mastúrbate e bebe o teu propio azucre
para ser feliz.
Choro coa boca aberta por quilómetros
de sabas de pel quente
sobre as que rodar
e achegarme á intimidade verde do soño
e do bafo do can durmido.
E eu non sei se
estas
ahí
se che estou esnaquizando
se non debín vomitarche as horas
ou se vou arrincar esta pel azul de elefante na miña propia autodestrucción
(miña miña miña, por se non quedaba claro)
Pero existe o eixe precario dun torno
(arrincando metal e portas e chuvia de prata)
en domingos salvaxes que mostran o camiño das vacas verdes,
na seguridade dun palpitar alleo e ocre.
o pequeno elefante azul
aparafusado da rabia
que gorgotea no almizcle das rúas molladas
(de tanto como xoveu)
Son eu?
E por iso me volvo madeira e vos esnaquizo
en follas douradas e cadáveres extraterrestres
por culpa dos significantes que debo destruír.
Chegou outra época de silencio entretecido
nas gasas de aceite, nos animais raquíticos?
Non respondas ou caeranche os dentes
pouco a pouco
sen que te des conta
e ao final todos estarán separados.
Mellor mastúrbate e bebe o teu propio azucre
para ser feliz.
Choro coa boca aberta por quilómetros
de sabas de pel quente
sobre as que rodar
e achegarme á intimidade verde do soño
e do bafo do can durmido.
E eu non sei se
estas
ahí
se che estou esnaquizando
se non debín vomitarche as horas
ou se vou arrincar esta pel azul de elefante na miña propia autodestrucción
(miña miña miña, por se non quedaba claro)
Pero existe o eixe precario dun torno
(arrincando metal e portas e chuvia de prata)
en domingos salvaxes que mostran o camiño das vacas verdes,
na seguridade dun palpitar alleo e ocre.
martes, 13 de marzo de 2012
I
Téñote aquí enredado
no nácar dun esquelete de elefante.
Raíces azuis despréndense dunha loucura
que non é máis que sucedáneo, non permite verquer o sangue
ou medirme os dedos.
Choro pequenos golpes de estrela
que sabe ambigua agora, a pesar de que da calor
e que era boa idea esa de botarse atrás coma
unha tristura de animal furioso
e reclamar tódalas horas
poñer mil anclas ao chuvasqueiro amarelo de Pescanova ou
sacar a man da cama (mi mamá me ama, mi mamá me mima, mi mamá mata ratas rojas)
para tranquilizarme con linguas de area.
E agora qué, eh?
Se xa non vexo ratas
nos arames
e todo son traxes grises que che quedan grandes
e che fan ollos de mediocridade.
Se che quitaron tódalas fodidas plumas,
e a min, tamén
e non podemos facer un espectáculo de coellos
e elefantes
e arañeiras e epístolas e sangue e area e flores e pedras e cordas e acenos e cuspe e pornografía e neuronas vexetais e prismas e alcohol e choros e tomates e seme e doces e peixes e laranxas e gasolina e todo
aquilo que che arrincaba dos dedos.
E se agora quedei sen animais
e son un fenec de grandes orellas que durme tranquilo
e me chega o inverno e as notas amables dos bechiños quentes e fetais
sen ollos
sen ollos.
E se só podo aprehenderche así? (che)
E se preciso unha chea de monstros, e crocodilos, e lesmas, e tentáculos no sexo?
E se preciso morrer?
no nácar dun esquelete de elefante.
Raíces azuis despréndense dunha loucura
que non é máis que sucedáneo, non permite verquer o sangue
ou medirme os dedos.
Choro pequenos golpes de estrela
que sabe ambigua agora, a pesar de que da calor
e que era boa idea esa de botarse atrás coma
unha tristura de animal furioso
e reclamar tódalas horas
poñer mil anclas ao chuvasqueiro amarelo de Pescanova ou
sacar a man da cama (mi mamá me ama, mi mamá me mima, mi mamá mata ratas rojas)
para tranquilizarme con linguas de area.
E agora qué, eh?
Se xa non vexo ratas
nos arames
e todo son traxes grises que che quedan grandes
e che fan ollos de mediocridade.
Se che quitaron tódalas fodidas plumas,
e a min, tamén
e non podemos facer un espectáculo de coellos
e elefantes
e arañeiras e epístolas e sangue e area e flores e pedras e cordas e acenos e cuspe e pornografía e neuronas vexetais e prismas e alcohol e choros e tomates e seme e doces e peixes e laranxas e gasolina e todo
aquilo que che arrincaba dos dedos.
E se agora quedei sen animais
e son un fenec de grandes orellas que durme tranquilo
e me chega o inverno e as notas amables dos bechiños quentes e fetais
sen ollos
sen ollos.
E se só podo aprehenderche así? (che)
E se preciso unha chea de monstros, e crocodilos, e lesmas, e tentáculos no sexo?
E se preciso morrer?
martes, 28 de febrero de 2012
lunes, 27 de febrero de 2012
Razóns.
1. Quero bicarme na pelaxe suave dun espello
e ser árbore adicta a tódolos peixes.
2. Quero a miña pomba de marmelada de outono
e o cachorro areoso que me ensina o sangue das vesches.
3. Quero ter masa azul nas mans, adoquín nos petos,
animais no corpo e HEROÍNA.
e ser árbore adicta a tódolos peixes.
2. Quero a miña pomba de marmelada de outono
e o cachorro areoso que me ensina o sangue das vesches.
3. Quero ter masa azul nas mans, adoquín nos petos,
animais no corpo e HEROÍNA.
jueves, 9 de febrero de 2012
Noxo. Mans.
Cando me retocen así as cordas azuis e che atopo de novo entre os lugares escuros
entón ven o crocodilo sen avisar
e da igual que diga que non
que non é momento vaite
que me arrica os dedos coa mesma facilidade
nunha infinita mostra do seu amor
e todo se volve neblina
(como onte pola tarde, víchelo?)
Pero ti non
ti non
ti debes conservalas túas mans
castigareino por isto a través do meu corpo
por moitas veces que quixese destrozarche as tripas para chorar sobre algo mollado
és un neniño de ollos de auga e debo tolear eu soa loitando contra monstros pequenos que me entran pola boca
e os oídos
pero ti non, ti non, ti non
perdóame.
Ti non.
entón ven o crocodilo sen avisar
e da igual que diga que non
que non é momento vaite
que me arrica os dedos coa mesma facilidade
nunha infinita mostra do seu amor
e todo se volve neblina
(como onte pola tarde, víchelo?)
Pero ti non
ti non
ti debes conservalas túas mans
castigareino por isto a través do meu corpo
por moitas veces que quixese destrozarche as tripas para chorar sobre algo mollado
és un neniño de ollos de auga e debo tolear eu soa loitando contra monstros pequenos que me entran pola boca
e os oídos
pero ti non, ti non, ti non
perdóame.
Ti non.
sábado, 4 de febrero de 2012
Yesterday 3 (luz)
Por unha pomba xoven
bastarda
os dardos amarelos atravésanme cada mañan
nunha rexeneración de cascabeis.
Os monstros e eirugas metálicas
revólcanse entre os meus dedos coma cachorros.
Pasos lentos e son líquido
que rematará por afogarme
e as verbas dunha laranxa suicida
da forma cun milleiro de falanxes
a unha presencia
en tódalas esquinas
en tódalas letras
invisible
excepto para quen invoca a Tezcatlipoca cos dediños
e ve as chamas violeta de limpar os ollos
e un rabaño de pombas verdes e
grises
chían a súa redención
na roda de carro que se desmembra
coma un corpo humano vencido de heroína.
bastarda
os dardos amarelos atravésanme cada mañan
nunha rexeneración de cascabeis.
Os monstros e eirugas metálicas
revólcanse entre os meus dedos coma cachorros.
Pasos lentos e son líquido
que rematará por afogarme
e as verbas dunha laranxa suicida
da forma cun milleiro de falanxes
a unha presencia
en tódalas esquinas
en tódalas letras
invisible
excepto para quen invoca a Tezcatlipoca cos dediños
e ve as chamas violeta de limpar os ollos
e un rabaño de pombas verdes e
grises
chían a súa redención
na roda de carro que se desmembra
coma un corpo humano vencido de heroína.
Yesterday 2
Agora
mesmo
neste
preciso
intre
un enorme
réptil
mastiga a miña carne
sen culpabilidade
ou mesura
pola ausencia
de azul
pero
o asasino
non é mortal
xa que
ti
estas,
aquí non,
alá non,
estas
en cada esquina
en cada
par de mans
nos ollos dunha
rusa
ficticia
nunha nena vella
de seis anos
e estas
en tódolos cans
e eu fago
bujujujú
con gotiñas doces
e cálidas
a árbore medra
e entón
e só entón
eu
vivo.
mesmo
neste
preciso
intre
un enorme
réptil
mastiga a miña carne
sen culpabilidade
ou mesura
pola ausencia
de azul
pero
o asasino
non é mortal
xa que
ti
estas,
aquí non,
alá non,
estas
en cada esquina
en cada
par de mans
nos ollos dunha
rusa
ficticia
nunha nena vella
de seis anos
e estas
en tódolos cans
e eu fago
bujujujú
con gotiñas doces
e cálidas
a árbore medra
e entón
e só entón
eu
vivo.
Yesterday 1
O reloxo azul deslízase
e aférrase coma unha araña que fai cóxegas.
Quérote, e os peixes
organízanse para crear a pomba
de electricidade e auga
que me levará polo camiño laranxa da perdición
Ben, ben, ben,
joroschó
cando a solución é tirarme ao baleiro sen globos e
qué bonitas vísceras purpúreas sobre o gris do adoquín.
Cans salvaxes
virán
lamber a poza do meu líquido.
E nacerá o precioso bidueiro
co vestido de liño branco do que cala os choros
e no outono pedazos de cobre córtanlle os dedos.
Frío, escarcha,
e eu empapada
de tanto querer des-afogar na illa asolagada
e a ver se me colle un siberiano destes e atopo metáforas con enfermidades húmidas
e síntomas víricos de dor de peito.
E serei o precioso bidueiro
co vestido de algodón triscante coma un oso polar
e na primaveira pedazos de bronce córtanme os dedos.
E crearei un pitiño espido e fetal
do teu bafo violeta.
e aférrase coma unha araña que fai cóxegas.
Quérote, e os peixes
organízanse para crear a pomba
de electricidade e auga
que me levará polo camiño laranxa da perdición
Ben, ben, ben,
joroschó
cando a solución é tirarme ao baleiro sen globos e
qué bonitas vísceras purpúreas sobre o gris do adoquín.
Cans salvaxes
virán
lamber a poza do meu líquido.
E nacerá o precioso bidueiro
co vestido de liño branco do que cala os choros
e no outono pedazos de cobre córtanlle os dedos.
Frío, escarcha,
e eu empapada
de tanto querer des-afogar na illa asolagada
e a ver se me colle un siberiano destes e atopo metáforas con enfermidades húmidas
e síntomas víricos de dor de peito.
E serei o precioso bidueiro
co vestido de algodón triscante coma un oso polar
e na primaveira pedazos de bronce córtanme os dedos.
E crearei un pitiño espido e fetal
do teu bafo violeta.
viernes, 13 de enero de 2012
Erase
Érase unha vez un neniño que se chamaba Jim.
Era un neniño encantador e risoño que roubaba licor da despensa e petaba nos corniños dos caracois.
Unha vez cando estaba na cama esperto e todo era escuro chorou mainiño para probar a que sabía. Logo entráronlle moitas ganas de cortar e colleu unhas tixeiras do caixón. Cortou o pixama, cortou o pelo e cortou a pel de entre os dedos. Fixo unha desfeita e sua nai mandouno recollelo todo, os cachiños de pel tamén.
Jim vía as cousas defectuosas e tivo que poñer gafas. Esas gafas deformábano todo e sempre chocaba coas paredes. Ademáis eran gafas de mel e unha chea de abellas se lle pegaban sempre e lle zungaban nos ollos, pero estaba ben.
Cando foi grande abondo para marchar montou nunha vaca gris que pasaba polo camiño e levouno lonxe. Namorou da vaca e ela tirouno ao chan. Rompeulle o corazón.
"Quérote vaca!"
"Indiferencia"
"Non podes ignorarme!!"
"Non che ignorei, dixen a palabra indiferencia, pero ti pensas que só rumiei." e foise.
O pequeno Jim tivo que afogar as penas metendo a cabeza no fondo dunha poza de auga quente onde soaba música de sitios quentes. E logo chupar limóns. E logo atopou unha muller verde que o acolleu no seu colo e lle bisbaba cousiñas bonitas.
Ao primeiro pensou que era unha muller-árbol, logo ela fíxolle dano. E foise coas súas feridiñas chorando polo bosque. E ela arrepentiuse, pero era tarde. E oíase por todo o bosque os choros "bujujujuju" do pequeno Jim.
Cando estaba mortiño ao pé dunha árbore, que lle daba sombra e o acariñaba coas súas follas amarelas, chegou un cachorro azul a lamberlle as feridas. E o neno espertou e deulle mimos ao canciño. E o canciño xogaba e correu. E o neniño Jim correu. Correron lonxe.
E onde estivera deitado
no pé
da árbore
naceron follas violetas.
Comezou a chover.
Era un neniño encantador e risoño que roubaba licor da despensa e petaba nos corniños dos caracois.
Unha vez cando estaba na cama esperto e todo era escuro chorou mainiño para probar a que sabía. Logo entráronlle moitas ganas de cortar e colleu unhas tixeiras do caixón. Cortou o pixama, cortou o pelo e cortou a pel de entre os dedos. Fixo unha desfeita e sua nai mandouno recollelo todo, os cachiños de pel tamén.
Jim vía as cousas defectuosas e tivo que poñer gafas. Esas gafas deformábano todo e sempre chocaba coas paredes. Ademáis eran gafas de mel e unha chea de abellas se lle pegaban sempre e lle zungaban nos ollos, pero estaba ben.
Cando foi grande abondo para marchar montou nunha vaca gris que pasaba polo camiño e levouno lonxe. Namorou da vaca e ela tirouno ao chan. Rompeulle o corazón.
"Quérote vaca!"
"Indiferencia"
"Non podes ignorarme!!"
"Non che ignorei, dixen a palabra indiferencia, pero ti pensas que só rumiei." e foise.
O pequeno Jim tivo que afogar as penas metendo a cabeza no fondo dunha poza de auga quente onde soaba música de sitios quentes. E logo chupar limóns. E logo atopou unha muller verde que o acolleu no seu colo e lle bisbaba cousiñas bonitas.
Ao primeiro pensou que era unha muller-árbol, logo ela fíxolle dano. E foise coas súas feridiñas chorando polo bosque. E ela arrepentiuse, pero era tarde. E oíase por todo o bosque os choros "bujujujuju" do pequeno Jim.
Cando estaba mortiño ao pé dunha árbore, que lle daba sombra e o acariñaba coas súas follas amarelas, chegou un cachorro azul a lamberlle as feridas. E o neno espertou e deulle mimos ao canciño. E o canciño xogaba e correu. E o neniño Jim correu. Correron lonxe.
E onde estivera deitado
no pé
da árbore
naceron follas violetas.
Comezou a chover.
jueves, 12 de enero de 2012
Camus en azul.
Terror e un gusto macabro
azul
azul
azul?
Unha araña
negra e fina e peluda
esvara con tódalas patas á vez na cortiza e esmaga.
Esmaga-se.
Esmagar é bonitiño, coma unha especia
pola mañan
co frío que vai sempre e o vaho e a miña chaqueta verde de semáforo e unha silueta que hai que adiviñar dende arriba de todo porque senon non ten mérito, non ten mérito...
Esperar.
Esperar é condenar.
Como curvas de ollos pechados antes de subir ao castro e seis anos e moita palla lasciva.
E
cans.
E non podo evitar o asco que me da toda esta masa pegañenta e
azul
azul
azul. Só porque ti o digas.
E unha fada verde que chora, porqué tanta analoxía
en botella?
Unha voz delicada e trémula dende a barriga
laranxa
de Karen
dende o lugar
onde me nace o horrible.
E destérroo con moitos conxuros violetas nas meixelas.
E destérroo con este apegañar contínuo, retendo o acibeche líquido
todo
o
que podo
pero sei que non dou.
Sei que marcharás coma un can mollado.
And me? and au au auuuuuuuuuuur!!!!
Do Mim
azul
azul
azul?
Unha araña
negra e fina e peluda
esvara con tódalas patas á vez na cortiza e esmaga.
Esmaga-se.
Esmagar é bonitiño, coma unha especia
pola mañan
co frío que vai sempre e o vaho e a miña chaqueta verde de semáforo e unha silueta que hai que adiviñar dende arriba de todo porque senon non ten mérito, non ten mérito...
Esperar.
Esperar é condenar.
Como curvas de ollos pechados antes de subir ao castro e seis anos e moita palla lasciva.
E
cans.
E non podo evitar o asco que me da toda esta masa pegañenta e
azul
azul
azul. Só porque ti o digas.
E unha fada verde que chora, porqué tanta analoxía
en botella?
Unha voz delicada e trémula dende a barriga
laranxa
de Karen
dende o lugar
onde me nace o horrible.
E destérroo con moitos conxuros violetas nas meixelas.
E destérroo con este apegañar contínuo, retendo o acibeche líquido
todo
o
que podo
pero sei que non dou.
Sei que marcharás coma un can mollado.
And me? and au au auuuuuuuuuuur!!!!
Do Mim
Eu atendendo.
Dasme bidóns de maná salobre
alimento pombas con moedas de cobre.
Eu atendendo meu cachorro
Eu atendendo meu cachorro.
Verques dos ollos gasolina e laranxas
nos dedos ofrezo vermellas migaxas.
Eu atendendo meu cachorro
Eu atendendo meu cachorro.
Alimento pombas con moedas de cobre
para que nunca fuxas, tarántula nobre.
Eu atendendo meu cachorro
Eu atendendo meu cachorro.
Cos dedos ofrezo vermellas migaxas
dandy de especias, para que non te vaias.
Eu atendendo meu cachorro
Eu atendendo meu cachorro.
Para que nunca fuxas, tarántula nobre
e a árbore non sufra ao volverse podre.
Eu atendendo meu cachorro
Eu atendendo meu cachorro.
Dandy de especias, para que non te vaias
e o corazón morra á calor da praia.
Eu atendendo meu cachorro
Eu atendendo meu cachorro.
alimento pombas con moedas de cobre.
Eu atendendo meu cachorro
Eu atendendo meu cachorro.
Verques dos ollos gasolina e laranxas
nos dedos ofrezo vermellas migaxas.
Eu atendendo meu cachorro
Eu atendendo meu cachorro.
Alimento pombas con moedas de cobre
para que nunca fuxas, tarántula nobre.
Eu atendendo meu cachorro
Eu atendendo meu cachorro.
Cos dedos ofrezo vermellas migaxas
dandy de especias, para que non te vaias.
Eu atendendo meu cachorro
Eu atendendo meu cachorro.
Para que nunca fuxas, tarántula nobre
e a árbore non sufra ao volverse podre.
Eu atendendo meu cachorro
Eu atendendo meu cachorro.
Dandy de especias, para que non te vaias
e o corazón morra á calor da praia.
Eu atendendo meu cachorro
Eu atendendo meu cachorro.
miércoles, 11 de enero de 2012
Tratado forzadamente interrogativo sobre a soportalidade amarela.
Que é amarillo? Amarillo é unha palabra? Amarillo é unha cor? Amarillo é o nome dunha cor? Amarillo é como tiza? Un idioma está pechado? O idioma está pechado ao amarillo? Chora o amarillo? Chora a folla amarilla? Hai un cachorro amarillo? Chora o cachorro? Que é un cachorro? Cómo é un cachorro? É brando un cachorro? Ten sangue un cachorro? Ten sangue amarilla? Ten sangue vermella? Ten lingua vermella o cachorro? Fai un contraste twee a lingua vermella e a pelaxe verde? Hai un can verde? Un can verde foi un cachorro amarillo? Cómo se fai un can verde? Bañas o cachorro en cuspe? É azul o cuspe? Qué é azul? O azul é sólido? O azul é poético? O sangue dos peixes é azul? O sangue podre é azul? O sangue das veas é azul? O sangue das veas está podre? Bañamos cachorros con sangue podre? Bañeite con sangue podre? Eras un cachorro amarelo? Que é un cachorro? Sorrí un cachorro de medio lado? Un cachorro ten moitas patas? A un cachorro poden picarlle as medusas? Picáronche as medusas? Dóenche as picaduras das medusas? Choras? Queres biquiños que che curen as picaduras das medusas? Sángranche as picaduras? O sangue é vermello? É azul? É podre? Nácenche patiñas nas costas? Sabes tecer unha tea de cuspe? És un cachorro-tarántula? És un enxendro? És un enxendro desproporcionado? Ate onde chegan as túas patas? Onde están os límites? Onde morres? Cando morres, morres? Hai que buscarche os límites na foxa das Marianas? Guadianas? A máis fonda? Vas morrer cedo cachorro? Prefires morrer cedo? Prefires quedar calvo, ou perder soportalidade? Onde gardas a soportalidade? Gardas a soportalidade no corazón? Gardas a soportalidade na foxa das Marianas? Guadianas? Gardas a soportalidade no fondo do vaso? Gardas a soportalidade coa fada verde? Chora aínda a fada verde? Chora porque perdeu un cachorro? Deixouche a soportalidade tirada por ahí? Está enfadada? Xa non che quere máis? Deixouche a soportalidade onda os columpios? Os columpios matan anxos? A felicidade son columpios? A felicidade é romper violíns? Recuperas a soportalidade nos columpios? A soportalidade é un bico violeta? Existen gatos nos columpios? Existe sempre a soportalidade? Morre a soportalidade? Morren os cachorros amarelos? Ouvean os cachorros amarelos? Ouveas ti? Ouveo eu? Esperarei ao cachorro cando fuxa? Un cachorro é coma un neno? Son unha árbore? Unha árbore pode vivir sen cachorros? Unha árbore pódese mover? Unha árbore é verde? As follas son árbores? As follas son verdes? Os crocodilos morden árbores? Son as árbores soportalinas? Son as árbores amarelas? Son amarillas? Existe amarillo? Que é amarillo? En calquer caso, morre o amarillo?
lunes, 9 de enero de 2012
Suscribirse a:
Entradas (Atom)