Deixame abrir os ollos e ver a túa cara.
Deixa que coloque cada mañá a túa pel.
Deixa que me equivoque a veces
e que a veces o olor a alcohol se desprenda de ti.

Deixa que me equivoque a veces escollendo as palabras,
atopando os pedazos da túa lingua.
Deixa que me refuxie a veces
e ser ás veces o teu refuxio
contra tódolos monstros que queiran cravarche os dentes.

Deixa que perda o control
e que comprenda a túa calma.
Deixa que che de todo o que teño
a cambio do teu acubillo.
Deixa que gaste o tempo da miña vida
en comprender eses grandes ollos.

Deixame que che diga que a verdade
é que xa non estamos sós.

Everlong.

everlong...
sona imposible a eternidade se hai morte
pero ti estarás o día da fin do mundo
e eu ao teu lado, agarrareite a man.

sempre...
e sei que ti sintes igual
e que os dous teremos as nosas vidas
os nosos amores (os de verdade, de emocións na gorxa e inmolacións e bolboretas e compartir a vida)
os nosos fracasos, traballos, cidades
pero agarrarémonos da man
e ti darasme un bico dubitativo que gardarei
mentres eu che dou un cento que esquecerás.
E será de noite, na area da vida
(todo moi decadente e típico de ti)
e os dous respiraremos libres, no filo
no piso compartido que xa coñecemos.
Respiraremos tanto para volvernos animais humanos
con ganas de festa ou de chorar, tanto ten,
pero xuntos, sempre xuntos mentres as nosas almas espidas foden nun sofá.

E a fin de mundo chegaranos ao lado dos que máis queremos
abrazados aos nosos cachorros, agardando a morte,
collidos da man, nun pequeno espazo de pel
no que iso non doe, porque é a fin do mundo
e estamos alí.