Orange juice and others.

Eres unha estraña.

Se alongo a man case podo tocarte

cas xemas dos dedos, rozarte coma area

ou coma os bicos protocolarios,

pero és unha estraña.

E así e todo case podo vernos de noite nun café

resgardándonos do frío e a choiva e os crocodilos,

cas enormes botas brillantes de mollado.

Case podo vernos rir e quizais...

O nadal comeza sempre de noite e cheo de luces.

Pareces saída dalgún vídeo musical, nótase

que levas unha vida performativa, nótase

que tratas de engulir esa película onde sexas ti, 

e só ti.

Nótase o humano en ti coma as pingas de choiva nos vidros do coche.

Se és amable pregúntome se non

sufriches,

ou se xa o fixeches demasiado.

Imaxino os nosos pés na parede e as conversas

porque dalgún xeito a balea bebe sempre todo.

Teño medo de como busco sempre estar involucrada,

como unha ansiedade a ficar fóra,

cunha crueldade que apenas se oculta en inocente

bondade.

Medo de que un día os ollos estén cansos,

medo de invadilo todo, como unha balea branca no ceo, ata que unha voz me pida que me aparte.

Eu podo facer xogos de robots e pilotos.

Escoitar as cenmil prantas delicadas

que tecen os seus beizos ao teu redor, embelesada.

Ti non sabe-lo bonita que és.

Ti non sabe-lo bonita que és cando el che conta.

Cando el che conta quero bicarche como se fose-lo mar escuro dunha praia ao sol do inverno.

Por iso agora te imaxino tan soa,

sentada na farola da túa habitación de aceite,

cos teus animais e robots mecánicos rodeandote fronte ó espello de pé.

Tan soa e feliz ca tristura desbordandose polos tablóns do chan do cuarto.

Case podo vernos rir e quizais

               deixar de ser estrañas.

O infinito

Hai un baleiro que da moito medo.
Un baleiro que evito mirar, que evitamos mirar,
Un silencio.
Unha cousa densa e nocturna, un frío que non reflicte o termómetro
pero que morde igual.
Ás veces penso en ti.
Ás veces penso en ti todos estes anos tan só,
rodeado dese baleiro, tratando de non miralo.
Ás veces penso en ti e rompo e virto no chan mareas enteras
ti non sabías que a pel dos demais estaba tan cerca.
Hai un baleiro e asusta como unha capa negra e pesada que cae sobre nós.
Como o telón ao final dun libro que deixa o sabor no aire e o frío.
É como soltarnos dunha man e quedarnos momentáneamente á deriva, arrastradas polo mar, perdidas.
Ou mais que perdidas, abrumadas,
como se o mar fose ceo e o ceo infinito, e non unha cousa que se corta nos horizontes.
Por isto fuximos e corremos pra adiante e intentamos chegar e miramos fóra fóra moi fóra de nós e buscamos a esquizofrenia de mil voces alleas para non ver
unha
soa
nósa
terrorífica
baleira.
Pero se o miras.
Se de verdade o miras.
O baleiro,
o baleiro que está en nós e nas tostadoras e no silencio dos demais.
Verás que como unha tea che envolve e arroupa,
que como capamusgo serás a fermosa desconocida
que irrumpe na festa para só ser
de si mesma.

Eu espero que ti non teñas as mans frías
polas noites cando o tedio se mete baixo as saibas.
Espero que teñas as mans cheas de agosto e flores secas
como unha cara agardando na varanda,
sen medo.

Está ben ter medo porque as cousas
cambian e rompen, coma a auga
contra as rochas, como ti rompes contra min
cando me miras.

Un día espertas, miraste as mans pequenas e sodes
duas
a que agarra e a que acaricia
a que aplaca e a que desmorona
o meu pensamento con eses ollos entornados.
Como se tivesen sono de estar felices.
Como se puidese miralos sempre que quixese
como o trébol na fiestra.

Eres dúas e eres todo, e eres unha parte xa
como se nos planos desta cidade che incluísen.

Eu espero que non teñas as mans frías.
Que chores suave coma a noite e coma a seda.
Que rías ben e mollado.
Que teñas sempre un lume que apreixar.

Irme.

Mírame. Medro como unha esponxa.
Non tes que darme nada, estás moi lonxe.
Non necesito a túa aperta forte.

Bótote de menos moito menos do que boto de menos botarte de menos.
Iso é moi pouco.
Inda que ás veces imaxine atoparte.

Falo de ti constantemente.
Os meus amigos xa te coñecen moito mais que se chegasen a coñecerte.
Falo de todalas cousas que deixaches en min e vexo
que agora son miñas e non te necesito para que estén aquí.

Xa non te quero. Quérote moito menos do que querería quererte.
Pero e que xa non és en min mais ca unha sombra.
Unha sombra dunha sombra de algo pasado que me apretaba como zapatos pequenos.

Eres como auga de chuvia, eres tan boa.
Nada malo che pase, nada che doia.
Eu xa non necesito que me vexas, podo marchar, é hora.
Tan so dime que non estás soa como eu non estou soa.
Tan so dime que estás a salvo para que poida


                                                                                           irme.

Un poema de desamor de merda

Renunciar a ti doe
porque é renunciar á neve de marzo, doe
porque nunca me vou crer tan forte nin tan pequeniña doe
porque a miña vida agora é só miña e doe
que nunca volverei facer plans tirada na cama
coma a xente.
Doe ter tanto medo
e dicirche adeus e que sexa pra sempre
e tanto medo de que non teñas o que mereces
e de que che fagan dano polo camiño ou te perdas, non sei.
Doe non poder cantarche canciones nin facer doces
non volvernos quedar a durmir falando
doe que este poema de merda non capture nada
de todolos detalles teus que te roubei e agora mesmo parece
que son graciosa pero
és ti a través da miña boca.
Doe que somos mais felices así
que non había xeito de que funcionase a pesar de todo
que a miña vida é miña e respiro moito mellor agora.
Pero aínda moitos días coma hoxe non podo evitar
sentir sangrar as miñas costas porque
nin estás nin vas estar. E doe.

Un poema de amor de merda.

Quero que veñas.
E pásome as horas pensando en cómo se sinte
ese estar tan a gusto contigo.
Eres unha chica dos 90
coas túas camisas a cadros e escoitando blur.
Escoitas blur?
Dime qué escoitas e imos queixarnos do mundo
xuntas.
Imos compartir as cousas que nos veña ben.
Cando te miro aos ollos náceme vertixe baixo os pés
e todos eses clichés tan lindos
e teño medo de que isto sexa fráxil como unha
arañeira
porque esta sensación quero conservala pra sempre
tiradas na cama e ríndonos de todo.

Kim quere escribir poemas.

Queres apreixar auga cos dedos.
Queres ser e estar aquí pero non estás.
A túa pel vive a mil quilómetros de ti
como un pasaxeiro neste mundo
e ás veces imaxino que choras un chorar cansado,
tirada nunha cama de película.

Todo che rebenta dentro e nin sabes
qué facer con esas vísceras que inda latexan nas túas mans.
A vértixe do mundo cómete, como nos comeu a moitas,
e nin tan sequera te atreves a cortar o pelo e deixar
o pasado atrás.

"Que eu non sirvo pra isto" disme
e preguntome, qué pode querer da poesía alguén
con esa sombra de calma sobrevoando a cabeza
e esa coleta desfeita.

Sangrar as cousas nas marxes dos apuntes de psicobio
non che pega nada, sendo sincera.
E inda así sinto que sairía algo
estrañamente fermoso, como un caracol camiñando
pola beirarúa.
Algo pequeno que sentir como un amuleto cando pases frío,
un recordo de que durante un momento te habitaches
a ti mesma
por completo.

O veo branco.

Cando che falo desas cousas e case sinto que me arrepinto.
Vexo esa expresión de terror na túa cara, tan linda.
Vexo o veo branco caer tralos ollos como a escarlatina,
o aire cargarse en frío e, de supeto,
vexo tódolos mecanismos de defensa que me agardan
enredados en letras entre as sabas.
Entre o fight, flight or freeze tan só hai
un veo branco tralos ollos desencaixados.
Ti nono ves pero metes tanto respeto, como se foses moi alto.
Ti nono sabes pero eu coñezo moi ben ese veo branco
que cae tralos ollos.
Eu nunca souben ter esa expresión, eu inundo todo e rompo
os corazóns das personas. Sinto que non sirvo.
Síntome tan desgastante, como se ninguén puidese quedarse moito rato
sen queimarse.
Porque eu non teño nada mellor que un tonto torrente de palabras.
Que comida e bicos e dicir unha e mil veces
o especial, o lindo, o importante, o querido que es.
Non fago máis que dar para compensar toda a auga que vos bebo,
a cantidade de horas que non ides poder simplemente esquecer,
o difícil que é pasar o tempo con alguén que non pode simplemente esquecer.
Que che vou tirar os medos á cara cada vez
e ese veo branco é unha pantasma
e cando estés só e canso na túa cama a quen vas chamar?
Podo ver o momento preciso no que ese veo che cae sobre a fronte
e querer comerte e dicirche que non son o monstro dos teus pe sa de los
pero quizais os malos soños veñan comigo.

Basic needs.

Non hai xeito de salvarse anque cho vendan en postais.
Dígocho eu que estiven
no mais fondo da vida de outra.
Que tiven risas compartidas e vidas compartidas e cuncas a medias.
Eu que dixen "para sempre" e os seus ollos non mentían.
Ninguén nos coñecía, eramos estrañas
para nós mesmas.
Pero estabamos aí e de verdade, de verdade o intentamos tanto
que de verdade pensamos ser cada unha a metade
dun mesmo ser.
E nin así nos salvamos.
Sempre volvía.

Non hai xeito de salvarse nin rodeada
de pingas de personas que che tocan cos dedos fríos
porque todas temos medo e nos acochamos baixo os mesmos soportais.
E ás veces todas bicamos a quen temos ao lado
só para sentir algo e ter vía libre
para chorar.
E podedes correr moito e vivir aventuras e tirarvos todas na area da praia a cantar cancions e facer moito ruido de fogueira para espantar a escuridade
que tampouco iso che vai salvar.
E podes abrir as tripas e deixar que che metan dentro a man.
E ser real e darlle a alguén a man.
Igualmente vai volver.

As voces da radio estridentes
véndencho todo o tempo, os grandes carteis luminosos,
mentres ti só estas perdida entre os edificios que non durmen.
Todos che din cómo te podes salvar.

Deixao xa, creme.
Non te podes salvar.
Quen che diga que se librou desa sensación pegañenta e fría,
quen xa nunca máis tivo que chorar en silencio,
quen evitou ao final a máis básica emoción humana
está a mentirche, ou a mentirse.


Porque o día que xa non sintas a soidade a afogarche a gorxa
estás perdida.