domingo, 17 de septiembre de 2017

Strange things.

Non importa se eu me sinto
estraña.
Non importa se teño tremores
que me delatan.

E se o tempo tan só nos leva a cada unha nunha dirección
ate que sexamos puntiños na néboa
e un recordo na auga
non importa se doe.

O que nunca foi está imaxinado
no xeito estraño de mirarnos.
No xeito no que as nosas vidas ás veces
non se recoñecen.

Se isto nunca sae ben, igualmente,
non importa.
Non importa se teño que chorar aínda un par de noites.
Non hai nada que non vaia acontecerme, de seguro.
Eu sei sempre beberme tódolos fogares.

Por iso quéresme.
Estraña.

Por iso non importa
se as nosas mans xa non agarran nada.

jueves, 7 de septiembre de 2017

Carta de amor eterna.

Pasamos cada unha por un lado do mundo.
Cando estabamos atadas coma cans
eramos un desastre.
Un desastre bonito.
Unha e outra vez nos tiramos ao chan.
E unha e outra vez nos fixemos medrar e nos medimos
cunha regla contra a parede.
Estabamos feitas a unha para a outra dicían
como as nubes para a terra
como un aura de calma que se expandía ao noso redor
como a noites cálidas de verán.

Ti non tes culpa de que eu vivise nunha gaiola
decorada con flores.
Eu non teño culpa de que ti sempre
te culpases.
E así os anos foron pasando sen que estivésemos ti e mais eu
completamente presentes.
E así dentro da nosa inexistencia convivimos
pola forza.

Non precisabas razóns, eu non precisaba razóns,
para soltarnos.
As dúas precisábamos algo grabado a lume sobre a pedra
para soltarnos.
E partimos en dúas direccións disparatadas
sen saber se volveríamos.
E agora estamos a unha distancia de telescopio e respiramos
por primeira vez.

Pero tampouco marchamos e de súpeto
comezamos a elevarnos como un globo.
Entramos nunha terra sen conquistar
que unha vez crimos inhóspita
e construímos unha tiny house e enchémola de presente
e non sei cómo conseguimos asustarnos e non ter medo.

Para ti é sinxelo porque non o pensas moito.
Para ti é tan complicado, porque non o pensas moito.
Non precisas deus para saber que xamais
estarás soa.
Precisas ás veces alimentar esa fibra famélica que gardas en ti.
E con toda a superficie de 510 millóns de quilómetros terrestres
e ao bordo da extenuación escolles sempre
estar aquí, comigo.

E souben entón que dun xeito retorto, distinto
ao que moitos entenden
és a miña familia.

E chegarán logo outras vidas cheas de formas e cores
e me arrastrarán a comprar chapas de grupos musicais
e a roubar unha fábrica nacional de triciclos
e a tatuarme no peito baleas.
E pensarei quizais cousas distintas e querei ir
e levalas a Londres ou falar baixo as estrelas de marzo.

E ti seguro farás cousas moi normais e bonitas
como ser tímida e ousada á vez
e ver unha peli mentres abrazas o seu corpo miúdo.

Nada disto cambiará unha realidade na que estamos
totalmente presentes
e respiramos.
Agora que se soltaron os nós nas gorxas
cando non hai nada que perder
é cando de verdade podemos empezar
a amarnos.

martes, 5 de septiembre de 2017

Por iso, grazas.

Sempre se sinte tarde.
Como a praia de noite.
Sempre me escapa o tempo e xa penso
no día no que non estaredes.
O terror enférmame, igual que sempre
inda que menos que nun tempo pasado.
O terror enférmame porque quizais me atope
un día nunha rúa baleira.
Como por arte de hipnose vexo centos
de personas solitarias
arredándose uns dos outros
presos do pánico.
É ´tan dificil, tan dificil ensinar
a man ferida coa palma cara arriba.
É´´´´ tan difícil que choremos incluso cando ninguén escoita.
Quizais me subin ás nubes tan só para caer sen control.
Quizais debo entender que non teño dereito a salvar a ninguén.
Quizais non son en realidade nada máis que unha sombra.
Non importa.
Non importa.
Ao final todo leva á inmensidade do mar enfurecido
que me arrastra.
Ao final todo leva a vivir.
Por iso, grazas.