Yesterday's apocalypse.

Perdóname por traerte aquí, a esta cidade sen futuro. Arrastraremos os pés nús e fríos entr'a cinza. Deixa que este inverno che morda. Este inverno frenético. Este inverno de gasolina e 7/8. Atoparaste aquí, nesta cidade sen futuro. Ou perderaste máis, tanto ten, logo de tantos anos os meus ollos cansos non coñecen a diferencia. Só coñecen a euforia de respirar o xeso e a auga lixada das portas. Só coñecen os cascallos nacendo entre nós como flores. Todo tipo de monstros viven na cidade. Todo tipo de criaturas arrostran o chan canda elas se nada xa que perder... nin que gañar. Son os supervivintes dun pasado ardente, onde os cumios das montañas caeron sobre as nosas cabezas. Onde as nubes eran enxames de paxaros precipitándose sobre o baleiro. Onde cada paso que dabas foi unha danza cada o inferno. Onde a vida che agardaba en apenas partículas que foron regos que foron mares que foron o sangue do teu corpo e as estradas. Os edificios tan crebadizos que semellan leña baixo o peso da sequía. E porén, o denso mar asolaga. O nivel da auga ou ben é deserto ou ben nos chega ate os xeonllos. Vexo como colles cas mans a auga e a botas pra a cara. Porque xa recoñeciches esta cidade e o seu bautismo. Porque sorrís finalmente nesta cidade sen futuro. Porque o único que queda é o mañá.