Vibráchesme
na pel, nos espellos
nas tripas, triunfante e perdedor,
desfacendo os dentes no azucre, mentres eu saloucaba.
Aposteime enterrada na area desa praia
escarbándome o salitre entr'os dedos
e o sol dame nos fociños e mais non me aparto,
busco coa mirada unha réplica, unha réplica, unha réplica...
Un eco que marcha a pesar destes ollos de cordeiro,
a túa gorxa cortada.
Triunfante sobre todos no teu momento de gloria,
tan tenro coma a carne raspada no asfalto.
Estás aquí.
Dubídao, a realidade material aplástanos
para a nosa tranquilidade.
Fuximos para volver á casa.
Fuximos para saberme túa e saberche meu
mais xa a quilómetros e segundos
atrás e adiante
nos sabemos.
Relambémonos pensando nas feridas.
Relambémonos pensando na pel e no corpo do outro,
no que nos supura.
Estamos enchidos de orgullo.
E eu estou enchida do orgullo de mirarche á cara.
De terche finchado na boca,
da boca da que nunca che saco e és
de sal e de mel
para estas feridas.
Neste mundo cárnico nós escollemos non aburrirnos.
Mátame algún día enriba dunha roseira
cas beiras da boca lixadas de pó.
Estou aí.
