Parar.

Parar é mirar aos ollos

á morte.

É parar.

É convencer á amigdala de que 

ese inferno non queimará o meu corpo.

É deixar que as follas pasen a través

de min.

É mirar e apreciar tódolos xestos.

É mirar e apreciar a existencia toda

como se nun deserto atopase un oasis

e non puidese parar de beber.

Parar é asumir a dor.

Asumir a presencia propia.

Flexionar os músculos e atoparse soa.

En calma.

Cun océano embravecido detrás dos ollos.

En calma.

Cunha respiración ansiosa que marcha

e marcho.

En calma.

E nunca xamais vou volver sobre os meus pasos.

E sempre vou a mirar atrás e iso

está ben.

Entender que as personas somos cousiñas brandas

que deben sobrevivir a area e espiñas

que todos temos medo cando cae a noite

que nunca valerá a pena empurrar

outro corpo baixo as vías dun tren.

Parar é saber que nunca paramos.

Parar é saber abrazarnos.

What was left.

O que ficou foi
o sol queimandome o sono a través da ventá
de vidro.
O meu corpo entumecido polas circunstancias.

Quedaron as palabras na miña boca feitas
lixo e as emocións flotando
ata que me intoxicaron.

Quedaron charcos de rabia na miña almofada.
Quedaron risas no aire e esperanzas.
Quedou presencia no baleiro
que ficou.

Quedaron sobre todo melodías tontas na miña cabeza
como unha obsesión que non podo superar
por ser cantada.

Quedou a presencia do medo sobre a miña cabeza
e as historias de outros que, a través de ti,
coñecin e amei.

Quedou todo o que eu che din e ti me deches
e todo o que aprendin e che ensinei.
Quedaron as cousas doces que iluminaron
cada esquina do meu cuarto.

E de todo isto que ficou non poderei
desfacerme.

Feel 2.

Como un neno de oito anos rabeas porque o mundo
non é como queres.

Todos serían tan felices na túa cidade de construcción.
Conducirían coches a toda velocidade pra sentir as veas.
Falarían tranquilos moi poucas palabras
de despedida.
Serían en fin, felices, ao teu xeito.

Mentres a realidade dentro de ti
da patadas.
Mentres, nunca volverás chorar.
Mentres eu fico aquí sen agardar nada
coa firme convicción
de que che son útil.

Feel 1.

Cando a balanza ficou queda
nin ti
nin eu
puidemos movernos.

Nin achegarnos nin alonxarnos
para non romper este equilibrio
cálido.

A vida pasou por min como mil regalos.
A vida pasou por ti como un puzzle sen resolver.

Síntese tan forte a electricidade
e a excitación de ser capaz
de quitar os zapatos e vivir
na dúbida.

Síntese tan ben ser quen de perder
totalmente
o control.

Aínda queda tanto que aprender
no mundo cheo.

Aínda quedan conversas no sofá e risas e
un amor desgarrador polo xeito no que elas rin
e falan e viven.

Pero como un negro xigante camiño en calma,
creo que dalgún xeito
cheguei a selo.

Cando paso os meus pasos son o trebón
que mollará de chuvia o chan
e a herba nova medrará forte.

Fear.

Medo, vive no medo.
Deixa que o medo che atrape.
Deixa que o medo che inunde.
Deixa que o medo che arrastre mentres trona nos teus ouvidos
a chuvia.

Non é necesario temer ao medo.
Non é necesario tragar o mundo
pra logo vomitar.
Non é necesario estar en ningures
quedarse
namorar e
morrer.
Non é necesario que finxamos que non temos a pel
en carne viva.

Vive no medo e sinte
como che fai apretalos dentes,
como o teu corazón sumiso decide
correr coma un coello suave e confiado.

Vive o medo como vivirías un orgasmo
dende embaixo da pel
dende os poros das mans.
Rindete a ti mesma e mira cómo todo
se che vai entr'os dedos como auga morna.

Rindete e cando todo remate
simplemente seguirás ahí.

Fake

Todo me pertenece ata que alongo os dedos.

Todo me pertenece.

Sínto como propio cada sabor novo

cada brisa que xoga co meu pelo

e que cheire a algo descoñecido.

Como unha condena todo 

ao final

me traspasa.

Como unha condena mesmo ti

ao final

me traspasas.

Nada permanece aquí, todo é alleo.

Unha disociación de min ocorre cada noite alá polas 10.

Cando ser unha idiota ao longo dun día enteiro

non foi abondo pra facerme esquecer.

Cando engulo os días tan, tan rápido.

É medo seica, é medo.

Medo de qué?

Dunha vida, unha vida normal, e logo outra.

Cantas vidas vou comer ao longo destes anos que me comen.

Todos me comen.

Nada me pertenece en canto o fago meu.

Estiro de máis as camisetas, xa non sirven.

Cen veces dixen "xa está ben, quero quedarme aquí".

Cen veces rematei fuxindo

cando todo se sentía falso.