Entre o centeo.

Silencio nas árbores.
O aire pesado dunha ausencia
como cando na película un ruído branco enche os ouvidos pra xerar tensión.
Como cando na película un ruido branco enche os ouvidos pra ser acolledor.
As árbores móvense e retórcense pra inxectarme as veas de adolescencia.
As palabras, as follas de papel reciclado con números romanos, dúas tabletas de chocolate e cancións entre as mamparas.
Cancións escuras e densas coma auga de noite.
Así sinto todo tanto que é incrible.
Así sinto todo tanto que morro un pouco.
Así sinto todo tanto que me corro e berro e río.
Así non cambiaría por nada este tempo
de dous nenos correndo entre o centeo
ao bordo do precipicio
sen nada que perder.

Nunca nada.

A incertidume, non é tanta cousa.

O agónico é a inmutable

e penetrante distancia.

Ter unha pantasma que se esvae na esquina.

A rabia xorda, a maxia.

O imposible que supón agora mesmo

barrer as follas de novembro. 

Nada dura para sempre, repito

nada dura para sempre

nin a chuvia de novembro.

A resistencia.

Cando chega á porta mesma da túa casa e che golpea
coa furia dun látigo vello coma o tempo
a guerra comeza.

Todo está en ruinas nunha paraxe poirenta e fría coma a lúa.
Os estrategas lanzan misiles e organizan naves nodrizas pra espallarse,
engrandecerse.
Os estrategas saben,
son anciáns sabios con grosas cicatrices nos ollos
por tódalas batallas ganadas.

Dentro de máquinas robóticas levantan grandes troncos e vociferan
tanta lóxica, tanta lóxica mata
mata pola supervivencia.

Un home, quizais un neno,  coa cara suxa, alto, delgado, como nunha novela.
A roupa rota e así e todo, unha forza suicida que levanta a terra
ao seu paso.
Non escoita, non escoita, só berra mentres carga contra ela.

El é a resistencia.