And too old

 Qué seremos se non corremos,

un vómito na auga clara,

o berce do que nos sacan a patadas

mentres busco razóns para non ir durmir.

Que o destino se decida antes de que te des conta

que che agarre alguén polos pulsos febles

partindo como ramas secas

a noite de suspiros que nos leva.

Demasiado tarde,

demasiado tarde,

igual que se sufrise o meu quinto aborto non buscado

e chorase sen remedio un cento de grans secos.

Demasiado tarde porque estou

unha e outra vez detrás deste cristal

convencida xa de que non hei saír, nin mirar apenas

para outro lado

estando por estar, afogando

tan pouquiño que quizais aprenda a vivir sen osíxeno.

Total

que nos queda

a morte, tan burra.

Non hai en min suficiente carne de persona

que poida facer sentido a isto que me rodea.

O feito de que non morrín, cunha exhalación impertinente,

que xamais me pasou nada tan grave

que a vida non foi fácil

nin difícil. Que rematarei este xogo sendo

quen máis detesto.

O autoodio fainos a todos narcisistas,

non o sabías?

A vida que nos cubre con feridas.

Oxalá ter vinte anos e correr, correr naiciña, correr! 

Demasiado tarde para ir con prisas.

I'm getting older

 Como unha flor pequena

un trozo de carne aplastado contra o asfalto

o medo nos meus ollos, o pranto

as vidas que non saben existir.

E unha respiración,

e outra,

e outra.

Levo os pés mollados alá onde vou, como unha lousa

preguntando a aqueles que pasan cando chega o seguinte bus,

a seguinte cousa,

a seguinte noite na que a cabeza descansa, o seguinte sentir un pouco

sen ser un dispositivo mecánico o que nos ausculte

este órgano tan tenro.

Quedeime partida

como unha rama seca

con ese golpe certero

sen crueldade nin herba, tan só a risa malévola de quen non busca nin teme nada,

un ruído ensordecedor de voces rañandome nas costelas.

E quero cuspir sobre todas, todas as cousas que quixen,

sobre todo o que adorei, sobre todo o que fixen,

sobre cómo me entrego e me sinto tan pequena,

sobre esa sensación de dar tanta pena (e non suficiente).

Supoño que me fago maior.

Abertas

Qué me traes dend'os realmos da memoria? Que me traes...

se nin coñezo eses pés que camiñaron

e xa sei que pisaron onde os meus pisaron

onde pisaron os de tantos antes

e todos os que esqueceron

polos cartos e o otorrino

os diaños que nos levan

os crocodilos que alimentar,

as paixóns, as portas

dunha percepción necesaria da realidade esquiva.

Córtase a fogonazos o peso das cousas,

o peso de amor que imos cargando como metralla cansada,

que xa non sabemos se serve d'algo

ou se nos salva de estalar na nada.

 

 

come on baby light my fire

todo daba voltas arredor deste veleno

ata tocar cas puntas as cordas máis tensas

riscando cas unllas a cabeza do misto

atopándonos de novo, buscándonos de novo,

condenándonos.

trémenme as mans das autopistas

neste corpo que non frena

nos bocados desta vida

na linguaxe que medra enteira

de ter esta cousa escura entre nós,

isto tan barato como real,

trémenme as mans de non ter tenazas

cortándome o peito.

 

FURIA necesaria a que nos leva a erguernos das cinzas

dun novo mundo,

cuspe en tódolos insectos que se nos meten

polos poros.

que ti me queres e eu te quero

que sempre estaremos separados

que nunca apartarei a cara

que xa estamos condenados

"And I swear by this love
which is living and dead
that we will be separate
and we will be wed."

22:57

non me atopes

e cando caia a noite e medre a madreselva, non me penses

e cando chegue a ti o pasado a esganarche o pescozo, non me sintas

e se os crucifixos caen das paredes neste monstruoso seísmo, non me protexas

e se nos chega a chuvia, e o incendio arrasa ca vastísima cidade, non teñas pena

se atopamos os deliciosos froitos de sangue, non compartas

e se agardamos outro día máis, non me esperes

e se sangro, sobre todo se sangro, non me chores.

que eu xa che penso, xa che sinto, xa choro, xa 

rompo en mil anacos a carne, coma un espello que me mira, 

xa corro, xa me refuxio no espeso deste amor

xa levo en min todo o que és, todo o que somos

xa che atopo

Na selva.

Estou na selva, e máis ca unha selva é un deserto.

Cómo ha ser unha selva este baleiro?

O meu cerebro coma unha máquina coidadosamente hidráulica

inventa o argumento dos "Pazos de Ulloa" para as horas mortas.

Calquera cousa e son lanzada contra a parede,

e non dun xeito erótico (oxalá),

de feito o erotismo en min está morto.

Está oco o meu corpo, colle unha man enteira

sen rozar as costelas nin nada

e non sei xa qué trato de engulir para encherma,

o semanario de programación.

E non consigo escribir, como se me apodrecesen os dedos, 

as ideas son moles bolsas de líquido,

mais consigo emocionarme con algún poema de Gloria Fuertes, 

que a nivel de forma non me entra moi ben.

A vida é unha cousa tras outra, e así pásanlle a unha o mesmo

os minutos que as mareas, pero nada aí fóra

me toca

nin eu a ela,

quizais se me disolveu a pel.

It's like a summer shower.

 Aquí non teño lampariña de noite.

Non teño a intimidade melancólica da madrugada,

tan só a luz estridente ou a escuridade que me asfixia.

Atrapada nos mesmos raís (imposible saír impune)

e os teus beizos animais que me calman

e se ausentan.

Se esta vida é un placebo que o digan xa

nos noticiarios

ás oito, cando a sopa aínda está quente

e temos tempo de esvairnos nesa bruma de louza.

Que o digan para que poida irme á outra

correndo coas puntas dos pés, pisando mal coa prisa 

de non ter xa vida no corpo nin

esperanzas.

Mais dan as nove e os noticiarios non comentan,

entón por qué ninguén máis defende 

como nai osa á súa estirpe?

Sómolos refugallos de centos de mortos e 

estamos aquí para contalo.

Sería tan fácil, tan fácil... tapar cun dedo

 a vía láctea, volver comer ovos,

seguir as vías do tren ao seu encontro.

Tan fácil e tan difícil neste estado de atroz desinocencia.

É inútil usar vocabulario de guerra,

alomenos se unha quere chegar a vella

sen unha negra ponzoña diagnosticable por radio

a só dous días da xubilación.

É inútil calquera cousa que non sexa amar e ser amada,

morderche a carne e aferrarse a nada

e a todo ao mesmo tempo, como unha caída ao baleiro,

coma a chuvia en verán e esta tristeza.

Lalaland.

 Eu nunca fun a un autocine.

Dixéchesme cos ollos pechados que dese pasos dos nosos.

Frenético universo nos lacrimais, frenética causa

a que me molla os ósos na augardente.

Sobre min pasou a vida, enteira e redonda,

coma a lúa e as laranxas,

coma as engurras de quererse tanto, tanto

como para querernos existir.

E dixeron eles as palabras da miña boca,

como nun espello mollei os labios,

andan a tentas os gatos na noite

buscando de comer.

Somos nós os que vivimos e bebemos desta fonte

que mana das nosas bocas,

somos nós os que nos amamos

sobre tódalas cousas.

Nesa choiva (reprise).

 O lume que sai de min, onde foi parar?

Levárono ás costas os xornaleiros.

Unha carreta pasa, igual que o vento apaga un misto fúnebre.

As enfermidades do roce fóronme supurando,

a min, que xurei ser como noiva buscando o veleno nos beizos do amor.

E se eu non puiden, quen pode?

E se a miña pel xa non está tenra, senon feita invernos e encurtidos,

que dereito teño sobre a vida?

Famenta coma unha boca de metro

sigo á xente cos ollos, pero non cos dedos.

A dor do morteiro, os días sen sol e sen chuvia, foron construíndome

pedra a pedra

estes dez anos de nada, este cúmulo negro de porcallada histórica,

unha fodida cousa despois da outra.

Os días coma anotacións nun almanaque, o corazón frío da carne crúa.

Non merezo que suxeites as miñas mans pequenas,

nin ás pantasmas que aínda me habitan.

Que son elas de carne e son eu espectro inconsistente que as apreixa.

E na realidade, que hai por agardar?

Un encoméndase a Deus, a outra á droga branda,

o mesmo da, que as horas pásannos a todos igual de mortas.

Por iso penso, o lume que sai de min, onde foi parar?

porque ti aínda mo ves nas meiniñas dos ollos.

O pasado está apodrecendo e perdendo ese fresco

cheiro a anís propia do San Xoan,

a casa, as baldosas, piden que as pisen pés mollados.

Podemos soportar un futuro decadente

(maldita sexa, é o único futuro que nos vale)

pero podemos soportar esta soidade?

Flor murcha no medio dunha poza.

Só arde o sol cando contempla toda a súa creación, 

toda ela,

e non deixa nada sen bicar coa cinza,

no espello ve unha muller sangrante 

chorando a rabia dun novo día.

Oblivious (obvious reference a galaxie 500)

 Vibráchesme 

na pel, nos espellos

nas tripas, triunfante e perdedor,

desfacendo os dentes no azucre, mentres eu saloucaba.

Aposteime enterrada na area desa praia

escarbándome o salitre entr'os dedos

e o sol dame nos fociños e mais non me aparto,

busco coa mirada unha réplica, unha réplica, unha réplica...

Un eco que marcha a pesar destes ollos de cordeiro,

a túa gorxa cortada.

Triunfante sobre todos no teu momento de gloria,

tan tenro coma a carne raspada no asfalto.

Entrada de diario. Noite e mañá.

Estás aquí.

Dubídao, a realidade material aplástanos

para a nosa tranquilidade.

Fuximos para volver á casa.

Fuximos para saberme túa e saberche meu

mais xa a quilómetros e segundos

atrás e adiante

nos sabemos.

Relambémonos pensando nas feridas.

Relambémonos pensando na pel e no corpo do outro,

no que nos supura.

Estamos enchidos de orgullo.

E eu estou enchida do orgullo de mirarche á cara.

De terche finchado na boca,

da boca da que nunca che saco e és

de sal e de mel

para estas feridas.

Neste mundo cárnico nós escollemos non aburrirnos.

Mátame algún día enriba dunha roseira

cas beiras da boca lixadas de pó.

Estou aí.

Feeling every sunset

Putísima distorsión de guitarra nos oídos e enténdoo todo

absolutamente todo

no universo.

Putísima voz rasgada e desafinándome dentro, 

desgarrándome a pel con dous dedos e revelando deus sabe qué.

Non tiña suficiente sangue, pero agora si.

Non tiña máis preguntas, só respostas rápidas coma bólidos.

Non se pode pretender vivir despacio cando o tempo berra

nos oídos

cando nos consumimos a cada paso

camiñando sobre vidros cortados.

Camiño triunfante, orgullosa sobre un monte de merda

sen distinguirme do laranxa desta escuridade quente

que veu sustituír o alento que me dabas

e xa non teño.

Putísima distorsión de guitarra nos oídos e entendo todo

e súdanme os ollos do esforzo e das ganas de arrincarmos

porque entendo todo e non me colle

na caaveira que me fai de cara.

...'cause a heartbreaker starts with a broken heart

and I'm broken then run girl just run

don't try to fix me

run away

don't waste your time with me

Nados para a guerra

 Oxalá non sexamos felices

e a desgracia se nos acumule na boca pastosa e nos tinte a pel toda

e teñamos que chorar sosa para corroela,

igual que me seca a boca cando a teño moito rato aberta.

Oxalá non teñamos remedio

e vivamos coma cans recollidos nunha cova de arxila vermella

e teñamos que cheirala herba para atopar o camiño

e vivamos sempre lixados de terra

e fodamos coma cans mentres nos morren os trens.

Oxalá non teñamos acougo

e as montañas fiquen aboiadas polas nosas pernas ao saltar ao baleiro

que non teñamos nunca paz nin sosego

e manteñamos sempre tensa esta corda que nos esgana o sangue.

Oxalá me mates alomenos unha ducia de veces

e craves mil cravos no meu ventre estéril

ata que mane a auga escura das noites e as cidades

ata que volva crer na miña estúpida vida

e na túa

nesta guerra sen descanso para a que nacemos.