viernes, 10 de abril de 2020

Teenage love.

Téñoche todo todo todo metido no cerebro.
Téñoche todo gardado na extensión da miña pel
como se a puxeses estirada toda sobre a cama
e contivese tódolos segredos do mundo
só porque unha vez a tocaches.
Teño nas tripas cada forma
dos teus dedos meténdose no meu ventre violentamente
para cambiar tódalas cousas que non deixan pasar a auga
para sentir tódolos segundos cos meus ollos e non outros.
Estás atrapado aquí como nun doce inferno.
Non hai xa nada que facer.
Porque me impactaches o mesmo que unha canción adolescente.
Porque puiden borrar dun só golpe tódolos periódicos e as
horas subastadas a esta vida de merda.
Dime cando tempo o meu corpo che vai conter inda que
queimes como lava.
Dime canto tempo me vas conter e liberarme polo espacio.
Dime canto tempo nos cravaremos os dentes ata sangrar.
Eu digo que para sempre para sempre para sempre.

Growing old

As palabras nunca saen cando é máis adecuado.
Porque cando é máis adecuado as tripas rompen coma herbas no camiño.
E eu quero que me digas que estou aí contigo.
E eu quero que me digas que estás aquí comigo e
que todas estas luces non nos ameazan.
Eu quero que creamos nas historias e nos mapas que debuxamos nos brazos
para recordarnos tódalas cousas que sentimos
pero xa non queremos dicir.
Tódolos alentos que nos roubaron os anos.
Tódalas cancións que xa non nos sonan ben.
E así e todo, neste encerro de mil anos
con mil segundos abxectos supurándome polos poros,
eu quero ir alí e arrincarme o corazón
ese corazón novo, brillante e lustroso
para que non teñas que soportar estas medias verdades,
este sangue descafeinado,
este periódico vespertino.
Para que poida darme como me dou ás béstas famentas
e que xa non quede nada.
Quero quererte como sei que quero.