lunes, 16 de marzo de 2020

Yesterday's apocalypse.

Perdóname por traerte aquí, a esta cidade sen futuro. Arrastraremos os pés nús e fríos entr'a cinza. Deixa que este inverno che morda. Este inverno frenético. Este inverno de gasolina e 7/8. Atoparaste aquí, nesta cidade sen futuro. Ou perderaste máis, tanto ten, logo de tantos anos os meus ollos cansos non coñecen a diferencia. Só coñecen a euforia de respirar o xeso e a auga lixada das portas. Só coñecen os cascallos nacendo entre nós como flores. Todo tipo de monstros viven na cidade. Todo tipo de criaturas arrostran o chan canda elas se nada xa que perder... nin que gañar. Son os supervivintes dun pasado ardente, onde os cumios das montañas caeron sobre as nosas cabezas. Onde as nubes eran enxames de paxaros precipitándose sobre o baleiro. Onde cada paso que dabas foi unha danza cada o inferno. Onde a vida che agardaba en apenas partículas que foron regos que foron mares que foron o sangue do teu corpo e as estradas. Os edificios tan crebadizos que semellan leña baixo o peso da sequía. E porén, o denso mar asolaga. O nivel da auga ou ben é deserto ou ben nos chega ate os xeonllos. Vexo como colles cas mans a auga e a botas pra a cara. Porque xa recoñeciches esta cidade e o seu bautismo. Porque sorrís finalmente nesta cidade sen futuro. Porque o único que queda é o mañá.

domingo, 15 de marzo de 2020

When I'm not blue.

I live in a place that you can't reach
with all my faces and algae.
I make my dinner of paperblanks
I'm always lonely, I'm always sad.

But, you know? when I'm not blue, I don't even know who I am.
And, you know? to tell the truth, I'm so comfortable there.

So I stay here, I stay warm
put my arms around my waist.
I don't lose anything I have
I don't let anything go to waste.

And I know you, you aren't blue, you always know who you are.
And I know you, you tell the truth when you tell me you care.

But I won't be, I won't agree
with the air inside your mouth.
Gravity makes all of us be
a little closer to the ground.

So, you know? when I'm not blue, I don't even know who I am.
And, you know? to tell the truth, I'm so comfortable there.

Memory is quite a bitch
when you don't wanna change
and the facts in your skin
hurt like heaven and hell.

miércoles, 11 de marzo de 2020

Podería ser un soliloquio pa teatro.

Estou de novo deitada nesta poza de alquitrán
que é a realidade que me rodea. Estou aquí de novo e dime
por qué a vida se sinte tan perto.
Por qué non se me roubaron tódalas pedras do deserto.
Por qué temos medo e temos medo e temos medo.
Por agora vivo, e logo? logo seguirei. Aquí ou noutra parte.
Lonxe dos ollos de tódolos que me miraron.
Arríncada de raíz unha e mil veces e botada ó mulime.
E se non quero ser máis ca iso?
Ser máis ca o conxunto de fervedoiros que me afogan?
Pasa algo e logo nada, e logo nada, e logo nada.
As horas percórrenme como se me violasen.
É se non quero ser máis ca iso?
Que xa non aspiro a máis alentos ou ofrendas,
que mirei á realidade aos ollos e chorei
sostendo a mirada
de aquela que me vive e que me mata.
Na cidade rota sobrevivimos como podemos
e logo
morremos.
Intermitencias un e dous e tres.
Intermitencias as peles nas nosas.
Fortuna e sangue
e medo
iso é todo o que me queda esta mañá.

lunes, 9 de marzo de 2020

First Dates.


Ás veces son como un animal que se esconde pra morrer
debaixo de casa.
Son como un animal e miro fotos sen ver nada.
Hai dores que non me gusta compartir
por un placer egoísta de telos baixo control
como non comparto as fauces nin as manchas
mentres si comparto o sangue e as entrañas.
Síntome enteira como un día de maio.
Síntome enteira porque son imposible de partir
nos átomos que me conforman, na mazá da estrela
que me apodrece no peito.
Na persona que non foches e que non seguiches sendo.
Na persona que era coma min e non o era ao mesmo tempo.
Por iso non te comparto nin sequera
se te vexo como unha pantasma un día de festa
por non perder a carga, por non sentir
que te estou dando a quenes te van romper cas mans tan duras.
Aquí, debaixo da casa
non teño que chorar lumes nin arroanzas.
Non teño que encher o mundo de tantas nadas.
Podo só ouservar as formas que vou tomando
en silencio
onde a morte me agarda.