En realidade cústame saber qué dicirche. Que estou somewhat enfadada co mundo. Que as cousas son ruinosas. Estou fundamentalmente enfadada porque todo sexa unha pelexa constante contra o ritmo das cousas.
Se son eu mesma e trato de ser real nese sentido, de deixarme levar polo que me dicta o corpo, é unha constante loita contra todo o que existe. Teño unha vontade de ferro. Se quixese abandonarme ao curso das cousas e non pelexar, entón tería que pelexar contra min mesma, un esforzo constante por ser quen non son. Non podo gañar.
Supoño que o feito de que a vida sexa unha loita constante ten certo sentido, senon aburriríamonos. Os seres humanos sempre estamos intentando buscar problemas, cousas que resolver e que nos manteñan ocupados. Supoño que está ben se decidimos que o problema é imposible e existencial e dalgún xeito atopamos nelo motivos para seguir intentándoo. Quizais o único motivo para seguir intentándoo sexa ese, que non podemos conseguilo. Quero dicir... imaxina que puidéramos resolvelo todo e ficar en paz absoluta. Imaxina que a vida fose un enorme puzzle e nada máis houbese cando o resolves. Poñerías a última peza?
Só nos esforzamos en atopar a solución a todo porque é imposible. Querémola e non a queremos. Se fose posible atopala fuxiríamos, aterrorizados pola perspectiva de aburrirnos durante o resto da nosa existencia. Supoño que por iso me gusta Camus. Plantexa a vida coma unha loita constante e inútil. Un sabe que non se pode gañar, pero só iso fai posible a liberdade de pelexar con tódalas forzas que temos, descargar contra elo todo o que somos, sabendo que non imos facer nin un rasguño ao entramado do universo. Nada fundamental vai cambiar e somos libres de gritar e golpear por toda a existencia. Menudo alivio.
E así nacen as obras de arte, as relixións, o amor, a filosofía e a ciencia... así nace a propia existencia. Nace de que estamos enfadados, frustrados, decepcionados... pero fundamentalmente: aburridos.
Todo o que me fai medrar neste mundo é aquelo que me alimenta e aquelo que me confronta, pero de tal maneira que non ceda baixo a miña enerxía. Necesito límites e muros, necesito todo aquelo que non son eu nin se amedrenta ante min para que poida crecer, por asimilación ou oposición segundo o caso.
E necesito tamén a amabilidade da aceptación. Saber que podo estar tranquila nesta confrontación porque ao final a realidade vaime acoller no seu seo. Necesito que a realidade me confronte e me acepte, nesta contradicción esencial que é existir. Supoño que estou ben dende que me din conta de que, efectivamente, a realidade é isto. É todo o que buscaba, esta loita sen tregua, este medrar. O mundo debe ter límites para que eu non os teña.
