Derradeiro poema nº3.

Se vísemos os ollos das cousas quizais
xamais nos sentiríamos sós.
Mais a soidade é unha pel que se habita incómoda
cando o anhelo nos enche de pequenas pinzas,
dos papeis do mes pasado, dos soños compartidos.
A soidade é falar de tempos remotos cun boli bic
agardando non morrer nas mans do outro
agardando non morrer no seu latexo incerto.
A soidade é unha capa crúa de escepticismo
contra os tanques que se apuntalan nas comisuras do corpo,
é o non durmir e o durmir, o respirar e exhalar
o fume vermello dun sangue roto.
A soidade é a pregunta con cen globos
que cantan e bailan entre estradas escuras
e a dor do sol que me queima, coma aos vampiros.
A soidade é a tenrura das mentiras
que protexen ao mundo de desfacerse en anacos.

Derradeiro poema nº2.

Sei que podo ser como unha pequena bolboreta,
algunha dunha especie rara e pouco común,
que non esperas que viva demasiado
como o amor de quince anos.
Mais tódalas cousas que apartas van a algún lugar
e os peixes máis lonxevos me revolven os miolos
co pitido dun reloxo.
Foches un heroe, un mestre, un bandido
foches o xinete do aire cortando o vento dos fastíos
e logo foches un niño para acurrucarme
unha candea pola que chorar
un espazo agardándome.
Foches tanto coa túa guitarra e cos teus costumes macabros
que tamén foches a tinta indeleble nunha biografía tormentosa,
as ascuas dunha alma perdida
o irmán que compartiu comigo o seu sangue mais vermello,
a súa ollada máis triste,
o seu sino máis decadente.
Eu teño agora unha alma febril e non ha espertar
senon ante a ilusión dun novo verán.

Derradeiro poema nº1.

Nunca ninguén atopará o sitio
no que a pedriña do zapato non moleste.
E eu non atoparei o sitio onde deixar tirado
o recordo mollado dunha tregua.
As rúas son grises e ás veces soleadas
cando os meus pés me levan a ese anaquiño de perdición
no que non bebo alcol, pero case
no que non berro contigo nin tampouco me río
na miña habitación revolta de clases e fibras soltas.
Ti e mais eu sabemos que na adolescencia todo importa,
que eu me quedei cun pé na mugre,
que tomaches un avión á indiferencia
onde as promesas non aforcan o embigo e as palmeiras dan luz de neón.
Ti e mais eu sabemos que sempre foi un erro querérmonos
e xuntar os dedos na irmandade das bágoas secas
e os compact-disc.
Eu atopei ás veces as túas migallas nos altofalantes do meu derradeiro verán,
e tódolos días agardo que voltes por min
como se foses un can salvaxe que vagabundea na cidade.
Porque ti e mais eu sabemos que nunca foi un erro querérmonos
inda que finxas que si co teu sorriso ladeado
e eu agardo o sangue dourado que corría polas nosas veas, neses días,
nos que nada importaba máis que os peixes e ecos.