Non direi que non agardaba que me atravesásela gorxa: agardábao.
Agardábao agazapada en cada momento.
Desexábao como se fose gando pra sacrificio
e co meu sangue acenderase a pira que sostén a miña existencia.
Hei renacer e vivir constantemente como un intermitente.
Non estás orgulloso abondo deste destrozo, destas ruinas.
Faltoume un desexo feroz, unha crueldade no sorriso.
Faltoume que empuñases con decisión o coitelo en vez de darmo
nas mans frías polo sol de novembro que axexa.
Supoño que é un xogo superior, un sacrificio supremo
a proba dun tendón de aceiro
a proba de gloria e a morte e a paixón.
Que non existe entrega semellante, como dous cadelos que xogamos a perseguirnos en círculos, mordéndonos as patiñas,
chorando polas noites.
Mais non creas que non sei o que fixeches
mirándome dese xeito polo buraco da pechadura da porta
mentres eu me desangro no teu beneficio
mentres te firo para aliviarche deste tedio.
Non te compadezo amor, non te compadezo: ódiote.
Non te compadezo, porque te quero.
No hay comentarios:
Publicar un comentario