Temos o medo á tempestade
na calma trala loita.
No cambio de século.
Na vida que nos roubaron.
É tan simple agonizar, é tan frouxo o lastimarse.
É tan tenro o medo que inunda os teus ollos
e pérdoche tanto respeto.
Qué facemos se non aprendemos a agarrarnos aos nosos?
É a soidade endémica da túa pel?
Son as risas o único xeito de infortunio?
Búscame sempre porque xa non busco
a ninguén.
Teño en min tódolos astros e penso
que as unllas suxas non me devolven as horas.
Estaba condenada a unha enfermidade da nostalxia,
ti estás condenado ao que non tes.
Cincocentas lúas pasaron e a vida
pártenos pola metade.
Destrozas as eivas que deixamos,
destroza as nosas peles detrás.
Quizais un día co sabor
a sangue no fondo da gorxa
sigamos a crer cegamente
no que nunca seremos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario