Mírame. Medro como unha esponxa.
Non tes que darme nada, estás moi lonxe.
Non necesito a túa aperta forte.
Bótote de menos moito menos do que boto de menos botarte de menos.
Iso é moi pouco.
Inda que ás veces imaxine atoparte.
Falo de ti constantemente.
Os meus amigos xa te coñecen moito mais que se chegasen a coñecerte.
Falo de todalas cousas que deixaches en min e vexo
que agora son miñas e non te necesito para que estén aquí.
Xa non te quero. Quérote moito menos do que querería quererte.
Pero e que xa non és en min mais ca unha sombra.
Unha sombra dunha sombra de algo pasado que me apretaba como zapatos pequenos.
Eres como auga de chuvia, eres tan boa.
Nada malo che pase, nada che doia.
Eu xa non necesito que me vexas, podo marchar, é hora.
Tan so dime que non estás soa como eu non estou soa.
Tan so dime que estás a salvo para que poida
irme.
