Growing old

As palabras nunca saen cando é máis adecuado.
Porque cando é máis adecuado as tripas rompen coma herbas no camiño.
E eu quero que me digas que estou aí contigo.
E eu quero que me digas que estás aquí comigo e
que todas estas luces non nos ameazan.
Eu quero que creamos nas historias e nos mapas que debuxamos nos brazos
para recordarnos tódalas cousas que sentimos
pero xa non queremos dicir.
Tódolos alentos que nos roubaron os anos.
Tódalas cancións que xa non nos sonan ben.
E así e todo, neste encerro de mil anos
con mil segundos abxectos supurándome polos poros,
eu quero ir alí e arrincarme o corazón
ese corazón novo, brillante e lustroso
para que non teñas que soportar estas medias verdades,
este sangue descafeinado,
este periódico vespertino.
Para que poida darme como me dou ás béstas famentas
e que xa non quede nada.
Quero quererte como sei que quero.