sábado, 24 de enero de 2015

Junge

Por qué saír do mundo
a outro mundo de papel, que rompe fácil
cando me cae a taza ao chan, son así de torpe.
Por qué un mundo con animais raros e medos imposibles, cos fíos cosidos ao peito.
Por qué escoller o camiño difícil, o camiño fácil, o camiño da espuria. O camiño verdadeiro.
Por qué arrincarme a pel nas pedras do camiño, para ver brotar as prumas que me farán voar?
Para ver brotar o sangue que me matará na lama du mal xesto?

Quizais a dualidad nos asusta ao aburatarnos o peito de remorsos, e os remorsos nos inflaman se o espertador sona para un lugar indesexado.
Resistirse, pelexar na graxa do incerto, para qué sirve?

É mellor ser xoven, tinguir o pelo de cores e decepcionar a boca do mundo que traga.
É mellor morrer pelexando.

jueves, 22 de enero de 2015

Se te vas.

O aire morre nos meus pasos, pequeniños
porque agardo as forzas de novas flores que me agarimen.
A fotos caerán en cuncas baleiras, e máis música encherá as miñas tardes, que ximen.

E cando acaben as excusas e os modernos decorados e leve xa mais de dous meses sen facer un estofado
entón recordarei a derradeira vez que che mirei sen derrubarme.
Entón saberei que nin sequera eu mesma podo rematarme.

Porque os croíños do meu peito xa non saltan na auga podre dun estanque que unha vez foi moi azul.
Porque as lanternas que me guían se fatigan e me deixan soa e escura na nevada deste outono duro e crú.
E o sangue do meu peito brota e brota sen alento agardando unha oportunidade, tan só unha oportunidade
de atopar polo camiño un ser sinxelo pero divino, que sexa a túa sombra, que me deixe sen respostas, que me leve ao seu carón a ver a noria.

Pero eu sei, e seino moi moi ben, que nunca haberá animales como os que ti me creaches
tan durmidos e fermosos e latidos presurosos,
que non encontran a saída que morren na misantropía dun mañá, que torce o xesto, é moi molesto, derrete o mar.