viernes, 27 de octubre de 2017

Desequilibrio.

Cando eu son, todos abren as bocas.
Cando eu son e me expando como as nubes e che abrazo como as nubes
xamais souben determe nin medir, e cando o fixen doe dun mal xeito, como contaminación nos pulmóns.

Vivo nun desequilibrio que da vértigo e ás veces é como poutas que me arrincan o vento.

Que necesidade hai de pensalo sequera,
que necesidade hai?

Eu non son mellor por darme como area na praia.
Eu non son mellor por facer 
o que quero facer
cando o quero facer.

Eu tan só me dou como area na praia e desfruto
cando alguén me agarra e me deslizo entre os seus dedos.

Ao longo de tantos anos eu aprendin que esta é a miña realidade e non quero outra porque nada me da mais medo que deixar de expandirme como as nubes sen chover.

Eu prefiro chover mil anos no desequilibrio e coller as mans que distraídas se me tenden
por unha casualidade,
como sementes que o vento trae e sae unha tomateira ou un dente de león.

Eu prefiro darme como caramelos dun xeito egoísta, case obsceno
para que se me use a placer e logo
eu chovo, outros rin, e cans pequenos corren pola praia sen pensar.