The same old fears.

Todos estes anos, e qué atopaches?

Eu atopeite a ti, no medio das miserias.

Atopeite mesmo no recordo dun soño, nunha foto na que tiñas o sorriso grande, unha foto doutro tempo.

De qué estamos tan asustados? Non o sei.

Temos que mancarnos e logo

destruírnos.

Non temos nada mellor que facer, tanto se cres nelo como se non.

E pensas que sabes distinguir o ceo do inferno.

Que chegaches ao máis alto ou fuxiches do máis baixo.

Eu tan só estou aquí agardando o día no que sintas este veleno que

sen sabelo

nos está roendo as carnes.

Non somos diferentes, iso é o triste.

Non somos diferentes.

Buscas cas mans entr'as nubes como se fosen a darche algo máis

que o que che da o pó que nos manca.

Como se fosen a darche algo máis ca min.

Porque teremos medo cada segundo de existencia, especialmente antes de morrer,

apóstoche que teremos medo.

E non hai rezos que nos salven como a María Magdalena.

A pel queima e, mentres tanto, agarda agazapada o día. 

Ese día.