Nados para a guerra

 Oxalá non sexamos felices

e a desgracia se nos acumule na boca pastosa e nos tinte a pel toda

e teñamos que chorar sosa para corroela,

igual que me seca a boca cando a teño moito rato aberta.

Oxalá non teñamos remedio

e vivamos coma cans recollidos nunha cova de arxila vermella

e teñamos que cheirala herba para atopar o camiño

e vivamos sempre lixados de terra

e fodamos coma cans mentres nos morren os trens.

Oxalá non teñamos acougo

e as montañas fiquen aboiadas polas nosas pernas ao saltar ao baleiro

que non teñamos nunca paz nin sosego

e manteñamos sempre tensa esta corda que nos esgana o sangue.

Oxalá me mates alomenos unha ducia de veces

e craves mil cravos no meu ventre estéril

ata que mane a auga escura das noites e as cidades

ata que volva crer na miña estúpida vida

e na túa

nesta guerra sen descanso para a que nacemos.