Eu nunca fun a un autocine.
Dixéchesme cos ollos pechados que dese pasos dos nosos.
Frenético universo nos lacrimais, frenética causa
a que me molla os ósos na augardente.
Sobre min pasou a vida, enteira e redonda,
coma a lúa e as laranxas,
coma as engurras de quererse tanto, tanto
como para querernos existir.
E dixeron eles as palabras da miña boca,
como nun espello mollei os labios,
andan a tentas os gatos na noite
buscando de comer.
Somos nós os que vivimos e bebemos desta fonte
que mana das nosas bocas,
somos nós os que nos amamos
sobre tódalas cousas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario