O lume que sai de min, onde foi parar?
Levárono ás costas os xornaleiros.
Unha carreta pasa, igual que o vento apaga un misto fúnebre.
As enfermidades do roce fóronme supurando,
a min, que xurei ser como noiva buscando o veleno nos beizos do amor.
E se eu non puiden, quen pode?
E se a miña pel xa non está tenra, senon feita invernos e encurtidos,
que dereito teño sobre a vida?
Famenta coma unha boca de metro
sigo á xente cos ollos, pero non cos dedos.
A dor do morteiro, os días sen sol e sen chuvia, foron construíndome
pedra a pedra
estes dez anos de nada, este cúmulo negro de porcallada histórica,
unha fodida cousa despois da outra.
Os días coma anotacións nun almanaque, o corazón frío da carne crúa.
Non merezo que suxeites as miñas mans pequenas,
nin ás pantasmas que aínda me habitan.
Que son elas de carne e son eu espectro inconsistente que as apreixa.
E na realidade, que hai por agardar?
Un encoméndase a Deus, a outra á droga branda,
o mesmo da, que as horas pásannos a todos igual de mortas.
Por iso penso, o lume que sai de min, onde foi parar?
porque ti aínda mo ves nas meiniñas dos ollos.
O pasado está apodrecendo e perdendo ese fresco
cheiro a anís propia do San Xoan,
a casa, as baldosas, piden que as pisen pés mollados.
Podemos soportar un futuro decadente
(maldita sexa, é o único futuro que nos vale)
pero podemos soportar esta soidade?
Flor murcha no medio dunha poza.
Só arde o sol cando contempla toda a súa creación,
toda ela,
e non deixa nada sen bicar coa cinza,
no espello ve unha muller sangrante
chorando a rabia dun novo día.
No hay comentarios:
Publicar un comentario