á morte.
É parar.
É convencer á amigdala de que
ese inferno non queimará o meu corpo.
É deixar que as follas pasen a través
de min.
É mirar e apreciar tódolos xestos.
É mirar e apreciar a existencia toda
como se nun deserto atopase un oasis
e non puidese parar de beber.
Parar é asumir a dor.
Asumir a presencia propia.
Flexionar os músculos e atoparse soa.
En calma.
Cun océano embravecido detrás dos ollos.
En calma.
Cunha respiración ansiosa que marcha
e marcho.
En calma.
E nunca xamais vou volver sobre os meus pasos.
E sempre vou a mirar atrás e iso
está ben.
Entender que as personas somos cousiñas brandas
que deben sobrevivir a area e espiñas
que todos temos medo cando cae a noite
que nunca valerá a pena empurrar
outro corpo baixo as vías dun tren.
Parar é saber que nunca paramos.
Parar é saber abrazarnos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario