martes, 5 de septiembre de 2017

Por iso, grazas.

Sempre se sinte tarde.
Como a praia de noite.
Sempre me escapa o tempo e xa penso
no día no que non estaredes.
O terror enférmame, igual que sempre
inda que menos que nun tempo pasado.
O terror enférmame porque quizais me atope
un día nunha rúa baleira.
Como por arte de hipnose vexo centos
de personas solitarias
arredándose uns dos outros
presos do pánico.
É ´tan dificil, tan dificil ensinar
a man ferida coa palma cara arriba.
É´´´´ tan difícil que choremos incluso cando ninguén escoita.
Quizais me subin ás nubes tan só para caer sen control.
Quizais debo entender que non teño dereito a salvar a ninguén.
Quizais non son en realidade nada máis que unha sombra.
Non importa.
Non importa.
Ao final todo leva á inmensidade do mar enfurecido
que me arrastra.
Ao final todo leva a vivir.
Por iso, grazas.

No hay comentarios:

Publicar un comentario