O suficiente.

o suficiente como para estar ao teu lado
a pesar das vidas dunha bala perdida
o suficiente como para explicar cada momento
e para volver a escollerche
e porén paréceme que non chega
que os minutos se apuran
que corroen
e todo me parece pouco e demasiado
e todo é un encaramento co futuro
de mans mortas e esperanzas tortas nas paredes
da nosa casa.
O que intento dicir sempre con palabras
é o que só podo expresar mirando
e deslizando uns dedos pola pel suave
e entrechocando as penas e as alegrías
nuns beizos que quentan as pálpebras.
O que intento decir sempre e que non me basta
que teño medo de morrer a cada paso
nun delirio que abrasa os horizontes
e no medo xélido da volta á normalidade
que tanto asusta co seu baleiro.
O suficiente para que chores coma un meniño ao meu carón
e para que me guste de ti cada recuncho
cada centímetro de pel
cada xesto
cada palabra
cada ferida
cada nostalxia
cada parvada ao erguernos antes de chegar eu mesma ao mundo.
O suficiente para darme por completo
as mans e os pés e os xeonllos
e as puntas das pestanas e os beizos
e as coxas e o que hai entre elas
e os peitos que che caben nas mans xunto coas lúas da esperanza.
O suficiente para que me chamen parva
por seguir cunha candea os sendeiros
por darche nas mans tódalas dagas
que poidan ferirme de morte, e dar a volta e contar
cara atrás ata dez, paseniño
e ti que as gardas ben para que non me manquen
e me tomas polo van cun suspiro.
O suficiente para deixarche ser o meu norte
e que lle fodan aos hemisferios terrestres
e regalarche a máquina de escribir da miña liberdade
e ser tan vulnerable...
... porque ti farás de min o que eu queira ser
darasme o meu destino nas mans
e protexerás ante o mundo a miña vontade.

Porque ti me fas libre,
é suficiente.

As-tu déjà aimé?

Amaches algunha vez?
Tiveches o medo no corpo
de outro corpo ao teu carón?
E pensaches en donde levan os delirios
e non che importou?
Quizais é todo iso
que comen os mortos
e quizais estou morta de medo
ante un frío devastador
e quizais tamén penso cada día, mentres collo o bus
en que pode ser todo mentira
en que o mundo pode ser
só cousas que se moven e xiran.
E se non teño dentro
un animal vivo?
E se un día todo se esvai? en qué me refuxiarei
cando chova e non haxa
romanticismo ao que acudir
senon unha seca realidade.
E se un engado colectivo
nos fai crer nun truco de mago
que adiviña un as vermello.
E se teño tanto medo que non respiro
e tes que vir a darme aire aos beizos mesmos
e a inocencia dos teus ollos
dame a felicidade na man como
unha mazá madura.
E se non me importa nada
mentres non nos vaiamos de aquí
e poidamos seguir sinxelamente
camiñando cos pés na area
tocando a calor cos dedos.
E que é real entón?
Isto é real entón.

Non me vou ir, pero dame tempo.

Non me vou ir
pero dame tempo.
Porque non sei quen son e odiarte é fácil.
Porque non saben os días o que virá despois.
Porque teño medo de situacións arriscadas
que eu mesma provoco pola miña torpeza.
Porque teño medo dun par de cartulinas e
de non poder construírme unha casa.
Porque de todo teño medo
e a aínda así teño máis do que nas mans me colle.

Non me vou ir pero dame tempo
a que sepa entender o sufrimento alleo
e o propio
a que sexa forte e non me tambaleen os ollos
da xente
e non me desespere con miña desesperanza
e non siga fuxindo
e non me fagas dano.
A que vexa por dentro dos peitos e non chore
tanto
e non sinta que todo se desmorona a cada rato.

Non me vou ir pero dame tempo
a afacerme a algo que me manca
como unha pedriña no pé, dende fai moito, na miña bota
sen darme conta.
A coñecer o que penso
e se me gusta Alex Ubago
a comprender o que hai dentro das migrañas como grutas
que me horadan.

Non me vou ir
pero, por favor, dame tempo.

(Do poema anterior que foi atopado.) Se un día eu me erguese.

Se un día eu me erguese e decidise que me vou,

e recollese as miñas cousas e me vestise, 

e lavase os dentes 

e tirase os condóns usados, e gardase 

os meus libros 

e chamase polo monstruo cruel, e bebese un colacao

para levar dentro algo quente. 

 

Se cruzase a porta e notase a dor infernal 

dos teus dedos arricándome de min

porque segues durmido e non me soltaches 

e collese o ascensor para non desangrarme 

polos tres pisos de escaleiras

e non darlles máis que limpar aos veciños. 

 

Entón eu xa non sería máis eu e morrería na rúa, 

tirada a uns pasos do bus 

e o cocodrilo almorzaría ben esa mañá.

 

Entón espertarías e eu estaría deitada ao teu carón.

Deixame abrir os ollos e ver a túa cara.
Deixa que coloque cada mañá a túa pel.
Deixa que me equivoque a veces
e que a veces o olor a alcohol se desprenda de ti.

Deixa que me equivoque a veces escollendo as palabras,
atopando os pedazos da túa lingua.
Deixa que me refuxie a veces
e ser ás veces o teu refuxio
contra tódolos monstros que queiran cravarche os dentes.

Deixa que perda o control
e que comprenda a túa calma.
Deixa que che de todo o que teño
a cambio do teu acubillo.
Deixa que gaste o tempo da miña vida
en comprender eses grandes ollos.

Deixame que che diga que a verdade
é que xa non estamos sós.

Everlong.

everlong...
sona imposible a eternidade se hai morte
pero ti estarás o día da fin do mundo
e eu ao teu lado, agarrareite a man.

sempre...
e sei que ti sintes igual
e que os dous teremos as nosas vidas
os nosos amores (os de verdade, de emocións na gorxa e inmolacións e bolboretas e compartir a vida)
os nosos fracasos, traballos, cidades
pero agarrarémonos da man
e ti darasme un bico dubitativo que gardarei
mentres eu che dou un cento que esquecerás.
E será de noite, na area da vida
(todo moi decadente e típico de ti)
e os dous respiraremos libres, no filo
no piso compartido que xa coñecemos.
Respiraremos tanto para volvernos animais humanos
con ganas de festa ou de chorar, tanto ten,
pero xuntos, sempre xuntos mentres as nosas almas espidas foden nun sofá.

E a fin de mundo chegaranos ao lado dos que máis queremos
abrazados aos nosos cachorros, agardando a morte,
collidos da man, nun pequeno espazo de pel
no que iso non doe, porque é a fin do mundo
e estamos alí.

(Sobre un poema anterior que hei de atopar...)

E hoxe, que sei que non perderei a ninguén
que me sinto segura sobre os meus pés
con toda a miña febleza
e que che digo sen dúbida cousas tontas.
E hoxe, que quero simplemente esquencerme do mundo
e que mañán e pasado mañán e ao outro tamén quererei facelo
que agradezo ter boas razóns para non saír da casa
e poder estar simplemente aquí.

E agora que me dou conta
de que nunca poderei darche de lado
inda que todo sexa peor
mesmo quizais inda que ti o desexes.

É agora cando me dou conta de que é certo iso de que
me gardas en ti
como me garda un poema
que non podo afastarme
porque de veras me desangrarei no ascensor
por non deixar as escaleiras porcas.

Locura transistoria (extra confesional).

E o peor de todo foi
adorar o café, a herba, e soidade e a noite negra.
O peor foi darme conta
do adorable que era.

Locura transistoria.

A noite é moi estraña cando che dan de patadas as palabras dun señor que move demasiados músculos para decir "non" e "rotuladores carioca". Así que puiden saír de alí cun suspiro de alivio
e confusión dun tempo perdido pero precioso.

Igual saín á rúa en busca dese tempo perdido e de esperanzas
co meu mellor amigo da alma
como se fose un cervo sabio que camiña ao meu lado.
Igual foi por inmiscuirme en asuntos alleos, pola miña necesidade de
estar
alí
xa que non podía estar en outro sitio.

E entón había represión das palabras, que apenas se me escapaban da boca como demos espesos, que me doían por dentro, que só podía falar demasiado alto.

E estaba o emisario de pelo violeta
como se fose o representante
dun anxo
o embaixador de que non estabas. E o emisario era fermoso
pola túa culpa
porque ti non estabas para selo.

E todo tiña regusto a licor café,
e a herba e a noite negra e a miña soidade en compañía
e o café e a herba e a soidade negra e a noite en compañía.

E era unha dor aguda como apendicite
sen nada que extirpar.
E ti a horas de distancia cara atrás e cara adiante, as horas meu!!
e tiña que necesitarche nese sandwich da noite
no que xa estiveras
e no que estarías despois
pero no que non estabas agora.

Little you

Tes unha fame negra que non sacias.
A tranquilidade dun pastor do pensamento.
A intelixencia do gato invisible.
A seguridade das árbores e os heroes.

E aínda teño que collerche nos brazos e chamarche pequeno.

P. Sherman calle Wallaby, 42 Sidney

Quero que os vellos poidan ter sexo, sen importar as enrugas nin as viuveces.
Quero que as esquinas non constriñan as almas, para que non se atopen perdidas.

Este é un mundo que da medo entre os seus coches e empregos e casas e tronos e estreiteces e escaleiras.
É un mundo que da medo porque os soños escachan nas necesidades máis exiguas.
Porque ninguén sabe e sabe máis ca ninguén. Porque nas aldeas xa non se baixan pedras do monte.

E dime, neste mundo, cómo vivir sen morrer, como gañar sen perder, cando parece a resignación a única saída que nin sequera é saída, cando se volve practicar o sacrificio humano.

E dime, neste mundo, cómo librarse da compañía imposta, e da soidade crónica.
Se é necesario unha vila de mar, se nós somos todos peixiños que saímos do fango, se somos os que o recordamos e queremos volver a el.

Quero que os vellos poidan ter sexo, sen importar as enrugas nin as viuveces
nun mundo no que o sol se pon cada día máis rápido e as xentes das rúas xa nunca se poñen
porque o mundo gris chegou a unha decadencia de imposibilidades, morrendo os paxaros nas aceras, querendose os nenos nos parques, rebentando cos oídos dos grandes.

E dime, neste mundo, cando teremos un can.

Gato negro

Deixas un oco nos sitios, nos sillóns e nas marcas da roupa que me enrugas.
Deixas un oco expectante de presencia que pide que lle quiten o aire.
Deixas un oco de apuros esquencidos e bólas de lá medorentas.
Deixas un oco da luz cálida que baixa os ollos contigo.

E ese oco toma forma e aprende a comer e durmir. Ese oco non afoga nos mares de baixo a cama. Ese oco navega pola liña da cordura. Ese oco aloumíñame nas razóns de non teimar en ser infeliz.
Ese oco enrédaseme nas pernas e vólvese o gato.

Lámbese os fuciños e ousérvame dende a liña do tempo e máis alá do ben e do mal, dende un punto no que toda metafísica se fai posible e imposible nunha caixa. Ese gato sume na confusión ata ás dedas dos meus pés e invade o meu nome no ceo.
Se os seus ollos son as ventás. Se o seu corpo é a miña cama. Se o seu sorriso é a miña condición.
Ese gato non ten o nome dun científico con puntiños nin parece que tome o té así que non hai nada que temer.
É un gato perigoso porque eu sei que está e que non está á vez.
É un gato perigoso porque é dúas veces animal, dilema a porta pechada.
É un gato perigoso porque se queda aquí.
É un gato perigoso, porque me leva a min se marcha.

Pis na cama.

Oes, ti cres que por cortar o pelo se van os anos?
Que volvín sen querer a un pasado de roupa e zapatos pequenos?
Ti cres que é normal que chore tanto coas pelis, e os libros e o pensar das horas mortas?
Que os traxes non se me axustan ás pernas e os animais me roldan polo corpo con brazos bobos?
Cres que é normal que siga notando presencias, e a veces incluso véndoas polo rabiño do ollo, nunha sensación case tan real coma o corte de pelo nunha barbería, ti que crees?
Que proxecte fóra de min tanto o que hai dentro que xa case nonos distinga, que necesite presencias que acougen a soidade polas noites?
Cres que está ben que a veces queira poder berrar por un vaso de auga para que veñas aquí a traermo, e a darme un bico e que a ver se me durmo dunha vez que non son horas e ti tes tanto sono...

A dúbida é o sino do desterro
dun corpo que prega por ser habitado
por mans confusas que o acariñen e lle digan que non pasa nada.
E a soidade convírtese nun gato negro para desaparecer en si mesma
e que así eu non chore tanto.
Debátome entre o sono e a barbarie, e os problemas dos meus paradoxos, e as cuestións que se resumen a escoller se facerme ou non pis na cama.
Oxalá tivese un tellado propio contra o que tirar pedras
e así deixaría de ser unha métáfora e durmiría mellor.

Dieta de verán.

Debemos atopar un xeito de que o verán se estire.
De agarralo polas puntas e que aumente de tamaño como os monstros aos que lles das amor.
Eu faríalle tódalas madalenas que quixese para que engorde e se faga ben grande, para que non morra nunca, para non estar máis de luto tódolos meses de inverno e ter que torcer a boca e chorar no teu ombro un chorar idiota, de pelos na gorxa e causas perdidas. Non me gusta en inverno porque ti tamén tes pelos na gorxa e causas perdidas e non podes chorar.
Debemos atopar un xeito de que o verán se estire. E que pase o clima para que caian as follas e as árbores da alameda sexan como mazás Fuji e que chegue a neve, e se en inverno nos fósemos a lugar alto para poder sorprenderme cada mañá de que está nevando? Que bonito...
Pero que o verán se estire, que tome forma e cor e que cubra co seu manto cada segundo e cada rincón, para volvernos unha vila pequena de debuxos animados, e poder discutir durante horas sobre cousas imposibles e facerche o amor sen que o fastío cubra todo da súa cinza.
Cómo fago para que dure ese tempo de tres meses no que ti eres ti e eu son algo que sinte e ule e salta?
Cómo para non despedirnos, sen sabelo, ata o ano que vén?

Tempo cíclico.

Dixen moitas veces que quería morrer xoven.
Os recordos pésanme como un tren de cousas usadas ás que querer, non imaxino que se poida chegar moi lonxe. Ademais sobrevivirche sería tan duro, metida nun edificio limpo ou no baúl da melancolía, agardando que o tempo remate para disolverme. Non existe a morte natural.
Pero quizais chegar a vello é o teu premio despois dunha vida complicada e dexenerativa.
E quizais cando chegas a vello déixanche ser libre mesmo dos teus propios medos.
Quizais tamén che deixan ser libre das cousas aprendidas, menos das importantes.
Quizais o máis parecido a ser neno sexa ser vello.
Quizais o máis parecido ás primeiras veces sexan as derradeiras.
Quizais volva a sentirme nerviosa no derradeiro bico, e ti tamén, quizais.
Quizais pague a pena despois de todo.

Lástima.

Son boa en todo iso que non se pode mercar, e por iso
ninguén da un duro por elo.

Fotosíntese.

Quizais son coma unha planta
e simplemente existo
e teño folla caduca porque en inverno morro co frío e só quero durmir
e logo en canto sae o sol xa todo mola e tírome coma un lagarto a desfrutar das enerxías.
Se puidese comerme o sol todo sería máis fácil, viviría moitos anos e volveríame sabia.
Se fose unha planta tería raíces fondas ben a gustiño na terra, e din que as raíces das árbores son como o seu sistema nervioso.
Se fose unha planta, por exemplo unha cerdeira, daríache felicidade, e o sexo só sería subirte a comer cereixas. E logo poderías ser un heroe vello que morrese por min.
Se fose unha planta eu nunca podería ir a buscarche, e ti sempre poderías buscarme a min.

Vou comezar unha revolución dende a miña cama.

Onte pegueille a Hermes unha paliza.
E iso que coa tontería de que lera un libro de pequena no que Hermes era un can e foi o meu libro preferido moito tempo e ademais era da raza exacta que me gustaba cando tiña 6 anos... non é fácil pegarlle unha paliza a alguén así. É como pegarlle a alguén que se chame como a túa muller, non? nono víchedes nas pelis?
Era necesario desfacerme de coirazas e filtros para descubrir a merda que teño dentro.
O meu peito era unha depuradora de augas residuais. E a ti non podía mentirche.
O meu peito era unha depuradora de augas residuais e o almacén de todo o refugallo é o que me late exiguo pedindo piedá, que joder, que non se pode abrir ahí un cemiterio nuclear sen pedir permiso. E menos se é este corpo o que che regalo.
E non me importa dicilo así, inda que veñan quenes nós sabemos a dicir cousas políticamente correctas ao respecto. Ademais o meu corpo é a miña alma, son un pack. E ti telos porque eres o único que nonos rompe.
Son o boneco caro que só se lle da aos nenos coidadosos.
e eu non son coidadosa, que va, son torpiña, xa mo dis ti sempre, dilo dese xeito no que as palabras sufren mutacións de chernobill e acabas dicindo quérote, pero igualmente é certo.
Son torpiña comigo mesma
que quero voar e non podo
que quero lamber e non gosto
que quero viaxar sen saír daquí
que quero coñecerme e non me falo
que quero facer e non fago
que quero comezar unha revolución dende a miña cama.

Pero se non lle pego a Hermes unha paliza
ata destruílo de vez
como vou saber quen son mellor ca ti?
Como vou librar os teus ombros da carga do mundo?
Cómo vou poder quererte sen máis, para o resto do tempo, como se fose casualidade...

Pero que che quede claro, quérote máis que ao recordo infantil de Hermes, quérote máis que esconderme, quérote máis aínda.


Que lo sepas.

Re.volta

Nas noites frías e duras teño formiguiñas que me esconden.
Todo me esconde un pouco de ti e dos malos días.
Agardo insomne desesperanzas que habitan e vomitan tercas, aplanando as distancias, compoñendo marismas, estando.
Estando encantadas e a señora do anuncio igual "y esa presencia extraña? es mi madre" e miña nai non me da de comer e está botando a sesta sen chaves nin millo.
E pregúntome que é a dor cando sanas das túas feridas
e penso no solpor frío que me agarda tódalas noites na miña cama, porque é a miña cama, sí miña e o Polito durme no chan e estouno deixando afogar de mala maneira.
Dimitri e falta pouco tempo e os problemas escóndense detrás do esparadrapo de días calados, silencios olvidados, tormentas, un río de lágrimas.
E eu quérote toda a puta vida que me gastas e que me gasto eu á mantenta nos recunchos e imaxino que digo cousas en soños e soño que digo cousas na cama das que logo arrepentirme. E que non é certo meu amor, que non é certo, pero cres que o faría, eh? cres?
Sentir a decadencia nos ósos e non poder vela nin tocala nin arranxala nin medila e ter un apoio vago ao que boto limón nos ollos e tarifas de mensaxes e o facebook desactivado así non me molesta no micromundo de estar aquí.
Porque xa non sei que fago que os minutos se me escurren sen vivir e sen capturar recordos como abelaíñas, a pesar do moito que te quero, que xa non estas por estar demasiado.
Que xa non che encontro de vento.
Que me sinto orgullosa de verche a pesar dos cans famélicos pero empezan a ser horas de que se leven o estanque, que afogo na bruma de non estar esperta e non estar durmida, dun interminable coma da drogadicción.
Avísame, avísame meu conselleiro, xa me avisaches fai moito tempo. A felicidade e o tedio, as películas e as historias, soltarme saír ser fóra ser dentro...
E agora qué, ahí sentado ao meu carón sen ser consciente, sen que escoites palabras que non se pronuncian, xa non se escoitan as palabras e non é culpa túa. Nono é. Ti tes o teu mundo e eu teño o meu tempo.
Cómo facer todo isto sen matar a ninguén, nin os sorrisos nin os fraudes, como facelo cando che quero tanto. Se talan a árbore a quen te abrazarás?