II

Son eu
o pequeno elefante azul
aparafusado da rabia
que gorgotea no almizcle das rúas molladas
(de tanto como xoveu)

Son eu?
E por iso me volvo madeira e vos esnaquizo
en follas douradas e cadáveres extraterrestres
por culpa dos significantes que debo destruír.

Chegou outra época de silencio entretecido
nas gasas de aceite, nos animais raquíticos?
Non respondas ou caeranche os dentes
pouco a pouco
sen que te des conta
e ao final todos estarán separados.
Mellor mastúrbate e bebe o teu propio azucre
para ser feliz.

Choro coa boca aberta por quilómetros
de sabas de pel quente
sobre as que rodar
e achegarme á intimidade verde do soño
e do bafo do can durmido.
E eu non sei se
estas
ahí
se che estou esnaquizando
se non debín vomitarche as horas
ou se vou arrincar esta pel azul de elefante na miña propia autodestrucción
(miña miña miña, por se non quedaba claro)

Pero existe o eixe precario dun torno
(arrincando metal e portas e chuvia de prata)
en domingos salvaxes que mostran o camiño das vacas verdes,
na seguridade dun palpitar alleo e ocre.

I

Téñote aquí enredado
no nácar dun esquelete de elefante.
Raíces azuis despréndense dunha loucura
que non é máis que sucedáneo, non permite verquer o sangue
ou medirme os dedos.
Choro pequenos golpes de estrela
que sabe ambigua agora, a pesar de que da calor
e que era boa idea esa de botarse atrás coma
unha tristura de animal furioso
e reclamar tódalas horas
poñer mil anclas ao chuvasqueiro amarelo de Pescanova ou
sacar a man da cama (mi mamá me ama, mi mamá me mima, mi mamá mata ratas rojas)
para tranquilizarme con linguas de area.

E agora qué, eh?
Se xa non vexo ratas
nos arames
e todo son traxes grises que che quedan grandes
e che fan ollos de mediocridade.
Se che quitaron tódalas fodidas plumas,
e a min, tamén
e non podemos facer un espectáculo de coellos
e elefantes
e arañeiras e epístolas e sangue e area e flores e pedras e cordas e acenos e cuspe e pornografía e neuronas vexetais e prismas e alcohol e choros e tomates e seme e doces e peixes e laranxas e gasolina e todo
aquilo que che arrincaba dos dedos.
E se agora quedei sen animais
e son un fenec de grandes orellas que durme tranquilo
e me chega o inverno e as notas amables dos bechiños quentes e fetais
sen ollos
sen ollos.
E se só podo aprehenderche así? (che)
E se preciso unha chea de monstros, e crocodilos, e lesmas, e tentáculos no sexo?

E se preciso morrer?