O que ficou foi
o sol queimandome o sono a través da ventá
de vidro.
O meu corpo entumecido polas circunstancias.
Quedaron as palabras na miña boca feitas
lixo e as emocións flotando
ata que me intoxicaron.
Quedaron charcos de rabia na miña almofada.
Quedaron risas no aire e esperanzas.
Quedou presencia no baleiro
que ficou.
Quedaron sobre todo melodías tontas na miña cabeza
como unha obsesión que non podo superar
por ser cantada.
Quedou a presencia do medo sobre a miña cabeza
e as historias de outros que, a través de ti,
coñecin e amei.
Quedou todo o que eu che din e ti me deches
e todo o que aprendin e che ensinei.
Quedaron as cousas doces que iluminaron
cada esquina do meu cuarto.
E de todo isto que ficou non poderei
desfacerme.
No hay comentarios:
Publicar un comentario