lunes, 26 de febrero de 2018

O veo branco.

Cando che falo desas cousas e case sinto que me arrepinto.
Vexo esa expresión de terror na túa cara, tan linda.
Vexo o veo branco caer tralos ollos como a escarlatina,
o aire cargarse en frío e, de supeto,
vexo tódolos mecanismos de defensa que me agardan
enredados en letras entre as sabas.
Entre o fight, flight or freeze tan só hai
un veo branco tralos ollos desencaixados.
Ti nono ves pero metes tanto respeto, como se foses moi alto.
Ti nono sabes pero eu coñezo moi ben ese veo branco
que cae tralos ollos.
Eu nunca souben ter esa expresión, eu inundo todo e rompo
os corazóns das personas. Sinto que non sirvo.
Síntome tan desgastante, como se ninguén puidese quedarse moito rato
sen queimarse.
Porque eu non teño nada mellor que un tonto torrente de palabras.
Que comida e bicos e dicir unha e mil veces
o especial, o lindo, o importante, o querido que es.
Non fago máis que dar para compensar toda a auga que vos bebo,
a cantidade de horas que non ides poder simplemente esquecer,
o difícil que é pasar o tempo con alguén que non pode simplemente esquecer.
Que che vou tirar os medos á cara cada vez
e ese veo branco é unha pantasma
e cando estés só e canso na túa cama a quen vas chamar?
Podo ver o momento preciso no que ese veo che cae sobre a fronte
e querer comerte e dicirche que non son o monstro dos teus pe sa de los
pero quizais os malos soños veñan comigo.