sábado, 20 de mayo de 2017

O suficiente (revisión).

"Non preciso que o mundo vexa que fun o mellor que podo ser
pero non creo que poida soportar estar onde non me vexas."


Cando a metade do meu hemisferio bota a ancla
e ilumina cunha luz que me dana os ollos
as mentiras constantes que me cantan.

Quero ser unha raiña dos vampiros
quero ser o norte que se me escapa.

Mire a onde mire sempre estas,
mire a onde mire,
invasion nas canles do meu pensamento.

Interrupcions da programacion pra recordarme
que existes
que quero contarche todo
e xa non podo contarche nada.

O suficiente.
Ser feliz.

O suficiente.
Ver a realidade.

O suficiente sufrir
cos dedos cheos de aire.

Voar, en fin, só voar.
Será pra min o suficiente

viernes, 19 de mayo de 2017

Mil.

Mil quilómetros.
Mil espazos de tempo diante de min, agardando encherse.
Mil minutos de mil días para almacenar.
Mil días de mil anos cunha ausencia.

Xa de noite, cando sei que deberias estar durmindo, conto mil.
Mil historias que nunca deixan de acosarme como abellas famentas.
Mil bicos, mil voces, mil esquemas.
E tan poucos minutos de soidade todavia.
E tan poucos metros percorridos sobre esta area azul e rara.
Tan pouco tempo para afacerse a esta realidade fermosa
pero estraña
como Londres.

Mil veces nas que nunca iremos a Londres, nin viviremos mil cousas que iamos vivir.
Mil maneiras de poñer distancia.
Mil sobras dunha cea que ninguen quixo.
Mil segundos que calo conscientemente
e calo conscientemente.
Mil veces que me rindo.

Mil kilómetros e logo
outros mil.

Mil veces mil a velocidade á que partimos.
Mil veces saber que non volveremos atoparnos.

martes, 16 de mayo de 2017

Paseo.

A madeira e o mar dun mundo coñecido, pra durmir.
Coas cancións dos meus heroes contándome como son.
Os desexos do correo ordinario e mil novas caras que se fan borrón.
Os desexos do diafragma que se contrae nun aceno de desgusto.

Non somos inmortais, iso sabiao.
Non somos inmortais nin o lograremos ser.
Pasan as follas pola cara igual que os libros.
Unha lista morta de obrigas agárdame na pared.

Con mente de escribinte que non ten nada que perder entendo
que finalmente se cumplen os meus desexos.
Que se me devolve a miña vida enteira.
Que todo isto é interesante como unha mazá mordida
que todo isto vale tanto a pena
que case é un consolo.

O medo ao camiñar enrédaseme nas pernas e penso
se me quedo quieta
se me quedo quieta
quizais se me quedo quieta
sobreviva.

Pero un amigo dime sempre a verdade.
Un amigo dime
non teñas medo, sobrevives,
camiña cara un lugar incerto
pois a túa mente cando chegue bañará todo de luz de noite.

E eu créolle porque nunca me minte.
E eu créolle porque sei que é verdade.
E nunca perderei nada realmente
e nunca posuirei nada realmente
e o meu corpo non pode romper a realidade e deixarse morrer.

O final desta noite chegará
en mil anos ou máis, segundo estimacións
pero non imaxinas o fermosa que é a noite con tantas farolas
e a música e unha sombra correndo ante min.

domingo, 14 de mayo de 2017

Time-machine.

A caixa azul levoume a eras de suave nube branca.
Téñoo todo controlado.
Teño todo controlado.
Durmir no chan do piso coa luz empezando.
Entrar a deshora nas vidas da xente
chegar berrando, rindo
como fogos de artificio.
Chegar nun furacán que non pensa no futuro.
Como fixen para ter agora dazasete anos?
Como fixen para, nun momento, ter nas mans o que perdin?

A vida non avanza neste recuncho da ría.
A vida agarda sempre co seu colo protector de miserias.
Os de sempre e os de nunca xuntos arredor
dun té e varias copas. De vidas que non cambiaron.

Empezar de novo, como nun soño
cen anos máis sabia
cen anos mais boa
e cun canciño aos meus pés.

Empezar de novo un verán interminable
cinco anos no pasado.
Xamais me quedarei sen tempo.

domingo, 7 de mayo de 2017

Esmola.

Ás veces faise de noite antes e a lúa desprézame.
Ás veces inda que fermoso, doe.
Como o lume, arrasa a terra baldía e deixame con cara de
neno de supermercado.

Ás veces faise tan duro, só ás veces
que quero flotar uns días na fina chuvia de maio.
Móvome dun pé a outro, molesta, sen saber onde apousentarme agora.
O tique do teatro ten un número e non podo lelo.

Ás veces a música axuda coma un zunido e outras
apuñala ata que sangro un líquido azul
azul dos gregos
azul dos pesadelos que aparecen cando estou esperta.

A miña pel non entende e reprégase ofendida.
Ninguén a escoita.
Unha sombra escura aparece co manto da ausencia e dame frío.

Quítame esta esmola
dame un millón de anos
que corroboren esta existencia.

Quítame esta esmola que me fai sobrevivir e quizais morra
e renaza
como unha porta de madeira escura
que se abre ao baleiro.

jueves, 4 de mayo de 2017

Os pés descalzos.

Escoito cancións na cabeza
enchendo os ouvidos dun barullo que non se merece.
Sei cando debo deixar de agardar
sei que hoxe debo deixar de agardar
sei que neste minuto debo deixar de agardar.

Todo o absurdo do mundo se xunta e me paraliza.
Todo o que non foi, se xunta e me paraliza
como un neno pequeno que me agarra da manga da chaqueta
"agarda un pouco máis
agarda un pouco máis".

Seguir, moverse acendida polas rúas baleiras.
Seguir e preguntarse canto mellor é isto que outra vida que, ata fai dous días, tiña entre as mans.
Seguir e saber que eu soa estou minando esta misión de recoñecemento,
a lúa está atrás, e agora en Venus hei moverme ou arder.

As cores tan fermosas como a cara dunha rapaza.
A vida tan libre e o meu medo encadenándome á pata da cama.
Porque é fácil sentir medo, é tan fácil.
Porque é fácil botarche de menos.
Pero as cores son tan fermosas como a cara dunha rapaza
que eu creo ulirá a especias, terá os pes descalzos sobre o chan de madeira.

Non fun lonxe de mais, fiquei agazapada nalgo que era cálido e cómodo e xa estaba por cambiar.
Non fun lonxe de máis pero agora si, inda que cargue pedras ao colo, voume mover. Vou a ir.