Como unha flor pequena
un trozo de carne aplastado contra o asfalto
o medo nos meus ollos, o pranto
as vidas que non saben existir.
E unha respiración,
e outra,
e outra.
Levo os pés mollados alá onde vou, como unha lousa
preguntando a aqueles que pasan cando chega o seguinte bus,
a seguinte cousa,
a seguinte noite na que a cabeza descansa, o seguinte sentir un pouco
sen ser un dispositivo mecánico o que nos ausculte
este órgano tan tenro.
Quedeime partida
como unha rama seca
con ese golpe certero
sen crueldade nin herba, tan só a risa malévola de quen non busca nin teme nada,
un ruído ensordecedor de voces rañandome nas costelas.
E quero cuspir sobre todas, todas as cousas que quixen,
sobre todo o que adorei, sobre todo o que fixen,
sobre cómo me entrego e me sinto tan pequena,
sobre esa sensación de dar tanta pena (e non suficiente).
Supoño que me fago maior.
