viernes, 27 de octubre de 2017

Desequilibrio.

Cando eu son, todos abren as bocas.
Cando eu son e me expando como as nubes e che abrazo como as nubes
xamais souben determe nin medir, e cando o fixen doe dun mal xeito, como contaminación nos pulmóns.

Vivo nun desequilibrio que da vértigo e ás veces é como poutas que me arrincan o vento.

Que necesidade hai de pensalo sequera,
que necesidade hai?

Eu non son mellor por darme como area na praia.
Eu non son mellor por facer 
o que quero facer
cando o quero facer.

Eu tan só me dou como area na praia e desfruto
cando alguén me agarra e me deslizo entre os seus dedos.

Ao longo de tantos anos eu aprendin que esta é a miña realidade e non quero outra porque nada me da mais medo que deixar de expandirme como as nubes sen chover.

Eu prefiro chover mil anos no desequilibrio e coller as mans que distraídas se me tenden
por unha casualidade,
como sementes que o vento trae e sae unha tomateira ou un dente de león.

Eu prefiro darme como caramelos dun xeito egoísta, case obsceno
para que se me use a placer e logo
eu chovo, outros rin, e cans pequenos corren pola praia sen pensar.

domingo, 17 de septiembre de 2017

Strange things.

Non importa se eu me sinto
estraña.
Non importa se teño tremores
que me delatan.

E se o tempo tan só nos leva a cada unha nunha dirección
ate que sexamos puntiños na néboa
e un recordo na auga
non importa se doe.

O que nunca foi está imaxinado
no xeito estraño de mirarnos.
No xeito no que as nosas vidas ás veces
non se recoñecen.

Se isto nunca sae ben, igualmente,
non importa.
Non importa se teño que chorar aínda un par de noites.
Non hai nada que non vaia acontecerme, de seguro.
Eu sei sempre beberme tódolos fogares.

Por iso quéresme.
Estraña.

Por iso non importa
se as nosas mans xa non agarran nada.

jueves, 7 de septiembre de 2017

Carta de amor eterna.

Pasamos cada unha por un lado do mundo.
Cando estabamos atadas coma cans
eramos un desastre.
Un desastre bonito.
Unha e outra vez nos tiramos ao chan.
E unha e outra vez nos fixemos medrar e nos medimos
cunha regla contra a parede.
Estabamos feitas a unha para a outra dicían
como as nubes para a terra
como un aura de calma que se expandía ao noso redor
como a noites cálidas de verán.

Ti non tes culpa de que eu vivise nunha gaiola
decorada con flores.
Eu non teño culpa de que ti sempre
te culpases.
E así os anos foron pasando sen que estivésemos ti e mais eu
completamente presentes.
E así dentro da nosa inexistencia convivimos
pola forza.

Non precisabas razóns, eu non precisaba razóns,
para soltarnos.
As dúas precisábamos algo grabado a lume sobre a pedra
para soltarnos.
E partimos en dúas direccións disparatadas
sen saber se volveríamos.
E agora estamos a unha distancia de telescopio e respiramos
por primeira vez.

Pero tampouco marchamos e de súpeto
comezamos a elevarnos como un globo.
Entramos nunha terra sen conquistar
que unha vez crimos inhóspita
e construímos unha tiny house e enchémola de presente
e non sei cómo conseguimos asustarnos e non ter medo.

Para ti é sinxelo porque non o pensas moito.
Para ti é tan complicado, porque non o pensas moito.
Non precisas deus para saber que xamais
estarás soa.
Precisas ás veces alimentar esa fibra famélica que gardas en ti.
E con toda a superficie de 510 millóns de quilómetros terrestres
e ao bordo da extenuación escolles sempre
estar aquí, comigo.

E souben entón que dun xeito retorto, distinto
ao que moitos entenden
és a miña familia.

E chegarán logo outras vidas cheas de formas e cores
e me arrastrarán a comprar chapas de grupos musicais
e a roubar unha fábrica nacional de triciclos
e a tatuarme no peito baleas.
E pensarei quizais cousas distintas e querei ir
e levalas a Londres ou falar baixo as estrelas de marzo.

E ti seguro farás cousas moi normais e bonitas
como ser tímida e ousada á vez
e ver unha peli mentres abrazas o seu corpo miúdo.

Nada disto cambiará unha realidade na que estamos
totalmente presentes
e respiramos.
Agora que se soltaron os nós nas gorxas
cando non hai nada que perder
é cando de verdade podemos empezar
a amarnos.

martes, 5 de septiembre de 2017

Por iso, grazas.

Sempre se sinte tarde.
Como a praia de noite.
Sempre me escapa o tempo e xa penso
no día no que non estaredes.
O terror enférmame, igual que sempre
inda que menos que nun tempo pasado.
O terror enférmame porque quizais me atope
un día nunha rúa baleira.
Como por arte de hipnose vexo centos
de personas solitarias
arredándose uns dos outros
presos do pánico.
É ´tan dificil, tan dificil ensinar
a man ferida coa palma cara arriba.
É´´´´ tan difícil que choremos incluso cando ninguén escoita.
Quizais me subin ás nubes tan só para caer sen control.
Quizais debo entender que non teño dereito a salvar a ninguén.
Quizais non son en realidade nada máis que unha sombra.
Non importa.
Non importa.
Ao final todo leva á inmensidade do mar enfurecido
que me arrastra.
Ao final todo leva a vivir.
Por iso, grazas.

jueves, 24 de agosto de 2017

Parar.

Parar é mirar aos ollos
á morte.
É parar.
É convencer á amigdala de que 
ese inferno non queimará o meu corpo.
É deixar que as follas pasen a través
de min.
É mirar e apreciar tódolos xestos.
É mirar e apreciar a existencia toda
como se nun deserto atopase un oasis
e non puidese parar de beber.

Parar é asumir a dor.
Asumir a presencia propia.
Flexionar os músculos e atoparse soa.
En calma.
Cun océano embravecido detrás dos ollos.
En calma.
Cunha respiración ansiosa que marcha
e marcho.
En calma.
E nunca xamais vou volver sobre os meus pasos.
E sempre vou a mirar atrás e iso
está ben.

Entender que as personas somos cousiñas brandas
que deben sobrevivir a area e espiñas
que todos temos medo cando cae a noite
que nunca valerá a pena empurrar
outro corpo baixo as vías dun tren.

Parar é saber que nunca paramos.
Parar é saber abrazarnos.

miércoles, 16 de agosto de 2017

What was left.

O que ficou foi
o sol queimandome o sono a través da ventá
de vidro.
O meu corpo entumecido polas circunstancias.

Quedaron as palabras na miña boca feitas
lixo e as emocións flotando
ata que me intoxicaron.

Quedaron charcos de rabia na miña almofada.
Quedaron risas no aire e esperanzas.
Quedou presencia no baleiro
que ficou.

Quedaron sobre todo melodías tontas na miña cabeza
como unha obsesión que non podo superar
por ser cantada.

Quedou a presencia do medo sobre a miña cabeza
e as historias de outros que, a través de ti,
coñecin e amei.

Quedou todo o que eu che din e ti me deches
e todo o que aprendin e che ensinei.
Quedaron as cousas doces que iluminaron
cada esquina do meu cuarto.

E de todo isto que ficou non poderei
desfacerme.

domingo, 6 de agosto de 2017

Feel 2.

Como un neno de oito anos rabeas porque o mundo
non é como queres.

Todos serían tan felices na túa cidade de construcción.
Conducirían coches a toda velocidade pra sentir as veas.
Falarían tranquilos moi poucas palabras
de despedida.
Serían en fin, felices, ao teu xeito.

Mentres a realidade dentro de ti
da patadas.
Mentres, nunca volverás chorar.
Mentres eu fico aquí sen agardar nada
coa firme convicción
de que che son útil.

Feel 1.

Cando a balanza ficou queda
nin ti
nin eu
puidemos movernos.

Nin achegarnos nin alonxarnos
para non romper este equilibrio
cálido.

A vida pasou por min como mil regalos.
A vida pasou por ti como un puzzle sen resolver.

Síntese tan forte a electricidade
e a excitación de ser capaz
de quitar os zapatos e vivir
na dúbida.

Síntese tan ben ser quen de perder
totalmente
o control.

Aínda queda tanto que aprender
no mundo cheo.

Aínda quedan conversas no sofá e risas e
un amor desgarrador polo xeito no que elas rin
e falan e viven.

Pero como un negro xigante camiño en calma,
creo que dalgún xeito
cheguei a selo.

Cando paso os meus pasos son o trebón
que mollará de chuvia o chan
e a herba nova medrará forte.

sábado, 5 de agosto de 2017

Fear.

Medo, vive no medo.
Deixa que o medo che atrape.
Deixa que o medo che inunde.
Deixa que o medo che arrastre mentres trona nos teus ouvidos
a chuvia.

Non é necesario temer ao medo.
Non é necesario tragar o mundo
pra logo vomitar.
Non é necesario estar en ningures
quedarse
namorar e
morrer.
Non é necesario que finxamos que non temos a pel
en carne viva.

Vive no medo e sinte
como che fai apretalos dentes,
como o teu corazón sumiso decide
correr coma un coello suave e confiado.

Vive o medo como vivirías un orgasmo
dende embaixo da pel
dende os poros das mans.
Rindete a ti mesma e mira cómo todo
se che vai entr'os dedos como auga morna.

Rindete e cando todo remate
simplemente seguirás ahí.

viernes, 4 de agosto de 2017

Fake

Todo me pertenece ata que alongo os dedos.
Todo me pertenece.
Sínto como propio cada sabor novo
cada brisa que xoga co meu pelo
e que cheire a algo descoñecido.

Como unha condena todo 
ao final
me traspasa.

Como unha condena mesmo ti
ao final
me traspasas.

Nada permanece aquí, todo é alleo.
Unha disociación de min ocorre cada noite alá polas 10.
Cando ser unha idiota ao longo dun día enteiro
non foi abondo pra facerme esquecer.

Cando engulo os días tan, tan rápido.

É medo seica, é medo.
Medo de qué?
Dunha vida, unha vida normal, e logo outra.
Cantas vidas vou comer ao longo destes anos que me comen.
Todos me comen.

Nada me pertenece en canto o fago meu.
Estiro de máis as camisetas, xa non sirven.
Cen veces dixen "xa está ben, quero quedarme aquí".
Cen veces rematei fuxindo
cando todo se sentía falso.

domingo, 30 de julio de 2017

Todo permanece.

"Todo permanece alá onde o deixaches
todo permanece pero inda así cambia."

Cada segundo que respiro
o aire enrarecido traza mapas na miña cabeza.

Como miles de insectos que vaga polo meu cerebro todo
cambia e evoluciona
cando a lúa se eterniza.

Dime se ti tan lonxe tamén miras pola fiestra.
Dicídemo tódalas almas de plastelina que algunha vez
me tocaron.

Todo permanece, inda sen querelo.
Todo permanece e choramos e iso é bo.
Que haxa en nós algo que rompe
fainos mellores.
Que haxa cousas que mirar volve o mundo
eterno.

Xurar os votos de verdade
non é caro, é bonito.
Navegar os mares bravíos das personas perdidas
cando ti tamén estas perdido.

Quizais non fago as cousas como un agardaría,
pode ser,
pero impórtame mais aprehender
todo o valor.

Todo permanece, sempre, ahí queda.
E ao meu lado as cabezas apoianse.
Todo permanece, e mentres eu nunca son
a mesma
e un día perdereime.

jueves, 27 de julio de 2017

Galletas de garabanzos.

Colliches as sementes xa cociñadas
e envasadas co precinto e todo
e laváchelas baixo a ruidosa auga fría ate quitarlles a pelicula externa
ate deixalas na súa mais pura esencia.

Os copos amables moíchelos ata que foron fina area entre os teus dedos,
tan só unha pequena cunca
nin máis
nin menos.

O coco e a vainilla poden endozar os teus xestos desairados
cómo te moves a tantas revolucións
que se fai dificil verche
e imaxino os teus beizos cheos de azucre moreno,
dúas grandes culleradas de sopa
como un neno antes de durmir.

Como un volcán a reacción xuntaches o ácedo vinagre
dos teus silencios e o pó que fretaches dos teus ollos
medrou como levadura química, unha pisquiña apenas.

Quizais pensas que de todo iso podes armar unha alma amable
como de avoa,
que ula lixeiramente o forno a 200º
mentres remexes con movementos envolventes.
Amasar e integrar
amasar e integrar
como se fose o único que importa.

Pequenas pingas de cacao me miran dende as túas pupilas dilatas
e se desbordan na realidade que moldeas coas túas mans.
Boliña e aplastar
boliña e aplastar
boliña e aplastar
e sobre o papel encerado
agardar vinte minutos
a unha nada.

E así facemos unhas
galletas.

domingo, 23 de julio de 2017

As restriccións da moral anticipada.

Xa que foches dar unha volta podías facerme o favor
de mercar un diccionario
se é etimolóxico tanto mellor.

Ou quizais unha enciclopedia con mapas
que expliquen tódalas erratas
e dúbidas estúpidas.

Non sei supoñer mais alá de catro segundos.
Nin dentro nin fóra teño nada que dure máis dunha tarde.
E este poema na miña cabeza está lido coa voz
dunha cantautora a mar de guay.

Teño que entenderme, é obrigatorio?
O mundo caerá se por unha vez fago o que me pete?
"Non é iso o que fas sempre?"
replicarán algúns
iñorantes que non entenden
as restriccións da moral anticipada.

Eu sempre dende pequena quixen arrincar os corazóns
e coidalos moito, darlles queixo vegano e mimos.
Sempre pensaba que entre algodóns estarían mellor
que levando as hostias que levan normalmente.

Dime agora que este texto é unha merda
que non ten metáforas e inda así non di nada
de nada de nada de nada
quizais non preciso dicir nada agora
e só quero apreciar tódalas cousas
que me pasan.

E se as tripas me retorcen sen control
non será nada novo.
Alomenos síntome viva
por iso nunca morro.
E inda que de medo estar tan soa neste salón escuro
o cariño nunca falta e iso é o único
que me importa xa.


sábado, 22 de julio de 2017

Vértigo.

Aparto a mirada porque 
mirarche aos ollos
dame vértigo.

O vértigo é, non sei se sabes,
un glitch do noso cerebro
querendo matarnos.

Danos medo o desexo que sentimos
de achegarnos ao lume
que nos come.

Deliramos porque cantando
non oímos que o medo
é evolutivo.

Por iso cando queremos matarnos 
ao estómago dalle
vértigo.

Por iso nos arredamos e buscamos
mil palabras
no subsolo do metafórico.

Por iso non podo sequera telo claro
ao escribir estas liñas malas.

Porque sería fácil ás veces estar cegos
e xordos e quizais tamén
postrados nunha cama
sen vontade.

E bailando os nosos soños non importan
porque é mais importante sempre vivir este momento
de evasións.

E bailando quizais o teu corpo cimbree como o bimbio
e poidamos seguir esquivando
a realidade.

E ao borde dun furacán sen frenos poida quizais
aguantar o tempo suficiente
para que pase o perigo e botar a voar
sen apenas lixar os xeonllos.

E quizais non existe realidade fóra
dun xogo que xogamos
e nos mata.

domingo, 16 de julio de 2017

Nunca morro.

Son as sete coma sempre.
Sempre
son as sete.
O tempo pasa moi moi rápido
tan tan rápido
que non me da tempo a afacerme.
Tan tan rápido
se acaban os días e empezan as noites
e o meu corpo adormece como as avelaíñas.

E eu non morro, nunca morro
nin ás sete
aunque sangren os poros
pero case sempre hai un sorriso.
Nunca morro.

E todo da moitas voltas ao meu redor
e unha voz canta no cuarto do lado en movemento
e nunca as decisións foron tan suaves e malditas
eu non nego que me poida equivocar por completo...

Pero se me construín eu mesma a partir da area
e aqueles que me acompañan pagan sempre ben
a pena
todalas pozas nas que meto as dedas me desfan un pouco ás veces
mentres eu sexa eu non haberá nada
que se torza.

Os camiños son inescrutables mais son meus.
Non ves mundo que anque me mates eu non morro?
E se morro, cando morro, iso está ben.

jueves, 22 de junio de 2017

Histeria colectiva.

Quen tes que ser?
Quen creas tódolos días abrindo os ollos ao mundo que deixaches todo revolto?
Tódalas caras como espellos reflectimos isto.
Temos que ser.
Temos que ser.
Tódalas caras como espellos reflectimos isto e todos
absolutamente todos
participamos.
Esa persona que non sabe facer
o que ten que facer
como o ten que facer.
Esa persona e ti miras como un espello para darlle na cara
coas túas fotos enmarcadas, cos teus horarios e revistas
cos medos e flores e preguntas
nada benintencionadas.
Se queres respirar, rompe.
Rompe o espello pra os demais, rompe esa vida
de impoñer moldes de galleta en corpos espidos,
de traballos e casas e coches e matrimonios preestablecidos.
Rompe a bolsa de expectativas quentes que fumean e nos queiman a todos,
queres que ardamos todos no inferno?
Rompe o que sexa que teñas ata a derradeira célula do teu corpo.
Ninguén está aquí para nada.
Só camiñamos e tocamos o chan cos pés e sufrimos e gozamos e logo
morremos.
Só nos achegamos para mitigar o frío que nos abruma.
Temos que ser?
Temos que vivir. Latexar o corazón meter aire no organismo e
apertarnos contra outros corpos.
Mírate as mans e dime, qué teñen que ser?
E ás miñas mans, que expectativas lles porás enriba?
Atopa a verdade no centro do estómago e tódolos espellos
se volverán auga triste e medorenta.
Todos podemos chorar nos brazos do outro.
Todos somos xa, nada máis.
Ti xa és.

martes, 20 de junio de 2017

Quen diría que estrañaría o sofá.

Quen diría que estrañaría o sofá.
Quen diría que estrañaría os nomes e as cousas
tan pequenas
que apenas agora souben
que gardaba comigo.
Que estraño os principios e os finais
que estraño a vida
e a aventura.
Quen diría que estrañaría deste xeito
no que é doloroso verche tan alleo.
Deste xeito.
Sei que ti tamén estrañas,
estou certa,
as paxariñas e as longas historias.
Estrañemos xuntos ao mellor, aprendamos
a estrañar as cousas que non volven.
A dor intensa desta noite como un frenazo
do coche sen control no que viaxo.
Mañán a vida darame novos minutos
e mentres tanto
quen diría que estrañaría o sofá como o estraño.

jueves, 1 de junio de 2017

Estancia.

Supervivencia social e demais parvadas leváronme
a usar palabras mortas con ollos vivos.
O mundo cambia tan rápido, xira
que da vértigo só pensalo.
Dicir as cousas da medo se a lingua non pode colocarse na mesma posición
e moverse cara atrás para cambiar de dirección.
Facer as cousas da medo se podo ferir
ou se os cervos foxen aterrorizados na noite.
Máscaras que uso pero que non van comigo.
Metáforas que ocultan auténticas historias.
E inda así, desfrutar do baile.
E inda así morrer un pouco.
E inda así saber que pode ser un segundo, dous,
millóns.
Quen o sabe? Ninguén o sabe.
A sombra dun titán amable agóchase e mira dende o fondo.
A sombra do pasado non pode impedir un presente arrollador
que me deslumbra.

Persoas.

És unha rapaza morena que cun vestido rosa
sorrí a quen vai buscando aventuras
e ordena os libros ao final do día.
És a capucha baixo a que os rizos se ocultan no autobus.
És a que, melancólica, vive no universo exterior, preguntándose sempre
cando deixar de sufrir.
És o alce amigo que razona con belixerante exactitud
e que duro como o ferro
fica inamovible.
És tantos.
És tanto que non podo definir.
És tan pouco ainda,
irreal
efímero
quizais cando remate esta frase
xa te foches.

Troula.

Unha batería de camións nas dedas dos pés
que corren.
O paso firme move cada fibra do meu ser.
Mira atrás, miro adiante, fago o que me peta.
Pero non me paro, non me deteño nin un segundo.
A felicidade é isto?
Ser tan libre
de pantasmas que atormenten a feble realidade.
Agora a realidade é como un templo grego e eu tírome
tírome ás rúas e camiño con xente, rindo e falando alto.
Bicar bocas e tocar corpos e falar e rir ata morrer.
Dar patadas ao aire para chegar a algures.
A persoas están todas acubilladas nos seus niños, sempre soas
e eu vou e póñolles unha man nas costas para que solten o peso.
E eu vou e dígolles que a vida
é como unha rúa soleada na que se tiran pedras.
É como espellos ao vento mariño.
É como estar mollado e seco, sempre.
Pero o amor, o amor xamais falta
mentres eu viva as luces son animais
e os xestos son auténticos.
A timidez é un rasgo que non me beneficia en nada
mais non botarei de min ningún gato callejero.
Todo está permitido.
Todo está permitido.
Todo está permitido sentir.

A vida é así, eu nona inventei.

sábado, 20 de mayo de 2017

O suficiente (revisión).

"Non preciso que o mundo vexa que fun o mellor que podo ser
pero non creo que poida soportar estar onde non me vexas."


Cando a metade do meu hemisferio bota a ancla
e ilumina cunha luz que me dana os ollos
as mentiras constantes que me cantan.

Quero ser unha raiña dos vampiros
quero ser o norte que se me escapa.

Mire a onde mire sempre estas,
mire a onde mire,
invasion nas canles do meu pensamento.

Interrupcions da programacion pra recordarme
que existes
que quero contarche todo
e xa non podo contarche nada.

O suficiente.
Ser feliz.

O suficiente.
Ver a realidade.

O suficiente sufrir
cos dedos cheos de aire.

Voar, en fin, só voar.
Será pra min o suficiente

viernes, 19 de mayo de 2017

Mil.

Mil quilómetros.
Mil espazos de tempo diante de min, agardando encherse.
Mil minutos de mil días para almacenar.
Mil días de mil anos cunha ausencia.

Xa de noite, cando sei que deberias estar durmindo, conto mil.
Mil historias que nunca deixan de acosarme como abellas famentas.
Mil bicos, mil voces, mil esquemas.
E tan poucos minutos de soidade todavia.
E tan poucos metros percorridos sobre esta area azul e rara.
Tan pouco tempo para afacerse a esta realidade fermosa
pero estraña
como Londres.

Mil veces nas que nunca iremos a Londres, nin viviremos mil cousas que iamos vivir.
Mil maneiras de poñer distancia.
Mil sobras dunha cea que ninguen quixo.
Mil segundos que calo conscientemente
e calo conscientemente.
Mil veces que me rindo.

Mil kilómetros e logo
outros mil.

Mil veces mil a velocidade á que partimos.
Mil veces saber que non volveremos atoparnos.

martes, 16 de mayo de 2017

Paseo.

A madeira e o mar dun mundo coñecido, pra durmir.
Coas cancións dos meus heroes contándome como son.
Os desexos do correo ordinario e mil novas caras que se fan borrón.
Os desexos do diafragma que se contrae nun aceno de desgusto.

Non somos inmortais, iso sabiao.
Non somos inmortais nin o lograremos ser.
Pasan as follas pola cara igual que os libros.
Unha lista morta de obrigas agárdame na pared.

Con mente de escribinte que non ten nada que perder entendo
que finalmente se cumplen os meus desexos.
Que se me devolve a miña vida enteira.
Que todo isto é interesante como unha mazá mordida
que todo isto vale tanto a pena
que case é un consolo.

O medo ao camiñar enrédaseme nas pernas e penso
se me quedo quieta
se me quedo quieta
quizais se me quedo quieta
sobreviva.

Pero un amigo dime sempre a verdade.
Un amigo dime
non teñas medo, sobrevives,
camiña cara un lugar incerto
pois a túa mente cando chegue bañará todo de luz de noite.

E eu créolle porque nunca me minte.
E eu créolle porque sei que é verdade.
E nunca perderei nada realmente
e nunca posuirei nada realmente
e o meu corpo non pode romper a realidade e deixarse morrer.

O final desta noite chegará
en mil anos ou máis, segundo estimacións
pero non imaxinas o fermosa que é a noite con tantas farolas
e a música e unha sombra correndo ante min.

domingo, 14 de mayo de 2017

Time-machine.

A caixa azul levoume a eras de suave nube branca.
Téñoo todo controlado.
Teño todo controlado.
Durmir no chan do piso coa luz empezando.
Entrar a deshora nas vidas da xente
chegar berrando, rindo
como fogos de artificio.
Chegar nun furacán que non pensa no futuro.
Como fixen para ter agora dazasete anos?
Como fixen para, nun momento, ter nas mans o que perdin?

A vida non avanza neste recuncho da ría.
A vida agarda sempre co seu colo protector de miserias.
Os de sempre e os de nunca xuntos arredor
dun té e varias copas. De vidas que non cambiaron.

Empezar de novo, como nun soño
cen anos máis sabia
cen anos mais boa
e cun canciño aos meus pés.

Empezar de novo un verán interminable
cinco anos no pasado.
Xamais me quedarei sen tempo.

domingo, 7 de mayo de 2017

Esmola.

Ás veces faise de noite antes e a lúa desprézame.
Ás veces inda que fermoso, doe.
Como o lume, arrasa a terra baldía e deixame con cara de
neno de supermercado.

Ás veces faise tan duro, só ás veces
que quero flotar uns días na fina chuvia de maio.
Móvome dun pé a outro, molesta, sen saber onde apousentarme agora.
O tique do teatro ten un número e non podo lelo.

Ás veces a música axuda coma un zunido e outras
apuñala ata que sangro un líquido azul
azul dos gregos
azul dos pesadelos que aparecen cando estou esperta.

A miña pel non entende e reprégase ofendida.
Ninguén a escoita.
Unha sombra escura aparece co manto da ausencia e dame frío.

Quítame esta esmola
dame un millón de anos
que corroboren esta existencia.

Quítame esta esmola que me fai sobrevivir e quizais morra
e renaza
como unha porta de madeira escura
que se abre ao baleiro.

jueves, 4 de mayo de 2017

Os pés descalzos.

Escoito cancións na cabeza
enchendo os ouvidos dun barullo que non se merece.
Sei cando debo deixar de agardar
sei que hoxe debo deixar de agardar
sei que neste minuto debo deixar de agardar.

Todo o absurdo do mundo se xunta e me paraliza.
Todo o que non foi, se xunta e me paraliza
como un neno pequeno que me agarra da manga da chaqueta
"agarda un pouco máis
agarda un pouco máis".

Seguir, moverse acendida polas rúas baleiras.
Seguir e preguntarse canto mellor é isto que outra vida que, ata fai dous días, tiña entre as mans.
Seguir e saber que eu soa estou minando esta misión de recoñecemento,
a lúa está atrás, e agora en Venus hei moverme ou arder.

As cores tan fermosas como a cara dunha rapaza.
A vida tan libre e o meu medo encadenándome á pata da cama.
Porque é fácil sentir medo, é tan fácil.
Porque é fácil botarche de menos.
Pero as cores son tan fermosas como a cara dunha rapaza
que eu creo ulirá a especias, terá os pes descalzos sobre o chan de madeira.

Non fun lonxe de mais, fiquei agazapada nalgo que era cálido e cómodo e xa estaba por cambiar.
Non fun lonxe de máis pero agora si, inda que cargue pedras ao colo, voume mover. Vou a ir.


viernes, 28 de abril de 2017

Entre o centeo.

Silencio nas árbores.
O aire pesado dunha ausencia
como cando na película un ruído branco enche os ouvidos pra xerar tensión.
Como cando na película un ruido branco enche os ouvidos pra ser acolledor.
As árbores móvense e retórcense pra inxectarme as veas de adolescencia.
As palabras, as follas de papel reciclado con números romanos, dúas tabletas de chocolate e cancións entre as mamparas.
Cancións escuras e densas coma auga de noite.
Así sinto todo tanto que é incrible.
Así sinto todo tanto que morro un pouco.
Así sinto todo tanto que me corro e berro e río.
Así non cambiaría por nada este tempo
de dous nenos correndo entre o centeo
ao bordo do precipicio
sen nada que perder.

miércoles, 26 de abril de 2017

Nunca nada.

A incertidume, non é tanta cousa.
O agónico é a inmutable
e penetrante distancia.
Ter unha pantasma que se esvae na esquina.
A rabia xorda, a maxia.
O imposible que supón agora mesmo
barrer as follas de novembro. 
Nada dura para sempre, repito
nada dura para sempre
nin a chuvia de novembro.

martes, 25 de abril de 2017

A resistencia.

Cando chega á porta mesma da túa casa e che golpea
coa furia dun látigo vello coma o tempo
a guerra comeza.

Todo está en ruinas nunha paraxe poirenta e fría coma a lúa.
Os estrategas lanzan misiles e organizan naves nodrizas pra espallarse,
engrandecerse.
Os estrategas saben,
son anciáns sabios con grosas cicatrices nos ollos
por tódalas batallas ganadas.

Dentro de máquinas robóticas levantan grandes troncos e vociferan
tanta lóxica, tanta lóxica mata
mata pola supervivencia.

Un home, quizais un neno,  coa cara suxa, alto, delgado, como nunha novela.
A roupa rota e así e todo, unha forza suicida que levanta a terra
ao seu paso.
Non escoita, non escoita, só berra mentres carga contra ela.

El é a resistencia.

sábado, 11 de marzo de 2017

Carta de amor efímera.

Escribo esta carta cando debo, cando aínda existe.
Dende o fondo da emoción dunha América rescatada,
escribo
expóñome ao medo
e escribo.

As metáforas (como a de América) sirven moi ben para ocultar.
Para rasgar a realidade e insinuar, velar, estafar.
Para non expoñerse.
Por isto, loitarei contra os monstros que me dominan
ata pulir un relato limpo e fondo
como un mar embravecido.

Estabas cunha calma e contigo.
Ti estabas.
E non podes imaxinarte canto tempo facía que non estabas.
E non podes imaxinarte cando tempo facía que eu non estaba, para verche.
E como nun xogo de cara ou cruz os anos tiveron que pasar
sen que nunca estivésemos ti ou eu
completamente presentes.

Mais esta noite estabas completamente presente.
Eu estaba completamente presente.
E souben entón que dun xeito retorto, distinto
ao que moitos entenden
és o amor da miña vida.

Cando digo "o" (véxome na obriga turbada de aclaralo)
non estou pensando nunha parcela que debe ser ocupada
non penso nun título que deba ser outorgado
non penso nun contrato que deba ser asinado
penso en emoción pura, plural, misteriosa e xamais excluinte.
Penso en cómo as cousas son, e serán, coa intención de que outra vez
ti estes totalmente presente
e eu este totalmente presente.

Como isto é unha carta de amor efímera
efímeras serán tamén as crenzas irracionais que virto nela
como pensar que és esencial, como a auga
que ti e mais eu xamais nos separaremos
que temos, en fin, unha historia.
Que sentimos cada un unha parte irregular dunha liña que se xunta.

Esta noite era tan tarde e brillabanche os ollos
e brillábanche as palabras
e era todo tan real, sinestésico, como un chute de algunha droga que acelera coa música.
Eu quixen con tódalas miñas forzas bicarche
sen moito xeito, só o xesto
transmitir a forza e o agradecemento.
Ameite tanto por un momento dun xeito voraz e sen pretensións.
Quería ter alomenos iso, tan tanxible,
e detrás das emocións fondas e longas de explicar, quizais
simple excitación sexual, automática, básica
como unha máquina.

En lugar diso camiñei ata aquí.