Cando ti non estás.

Que felicidade o primeiro segundo
no que as túas mans frías non se entrelazan no meu peito.

Que dita ese alento fresco e confiado
e os saúdos alegres do can na casa
cando ese día vou almorzar.

A calor da cunca de cacao sobe ás meixelas
cando un bico de sol che mantén lonxe.

As follas murmurian e xoguetean baixo os zapatos de outubro
cando ti non estás.

Se extendo os brazos e a brisa move o meu pelo
sinto un voar de mel e ledicia
cando nas costas non me pesas.

Eses días de tesouro e caracolas
gárdoos no fondo da gorxa, escribo poemas cheos
de animaliños, choro as estrelas da noite
que atopo nas pozas, planto avelaíñas e historias
para os corazóns inocentes.

Vaite pois, miña sombra sen cores,
miña arpía malfadada, enxendro da memoria.
O peso dos meus pasos, meus grilletes, miñas horas.

Vaite e que nunca mais che colla.

Alí vive ela.

Onde o tempo morre e as feridas surruchan,
alí vive ela.

Onde apodrece o amor, e a pel e os ollos son cuncas baleiras,
alí vive ela.

Onde o pelo e os soños caen ao chan arrincados con desprezo,
alí vive ela.

Onde nunca chegou mar con oleaxe, sorriso sincero, pinga de mel de abellas,
alí vive ela.

Onde mora o final dunha luz que se extingue e as escaleiras rompen á mantenta
para facer chorar ós nenos,
alí vive ela.

Onde os animais tremen e o frío seca e barre da alma tódalas folerpas,
alí vive ela.

Coidado, pois está moi reto, mais preto que a pel, mais preto que o vento,
mais preto que os ollos pechados en inverno,
mais preto que vós mesmos.
Alí vive ela.

Autorretrato.

Levo un marmurio de río nas veas,
levo sobre min unha capa dourada
onde gardo os nomes e as penas
onde apreixo con urxencia o teu fado.

Porque quen é como é só é
e quen non é como é, desangra
este mundo de béstas e mais criaturas
xenuinas como papel mollado.

Levo dentro un montón de latexos
que roubei, non sei onde nin cando
pero cando me cantan non sei xa bailar
e o mundo semella mais parvo.

Maldita hora na que se esnaquiza unha cunca
que contén os relatos do mundo
dende o centro do mar mais profundo nos berra
a chamada a un longo porvir.

Eu entender non entendo, escoito ás veces, nas noites caladas
agardando levantarme polos ceos negros,
levarme comigo a cousa mais preciada.

As rúas están cheas de pedras, o futuro está cheo de nada
as follas que secan son divertimento
para as fillas das almas cansadas.

As cordas apreixan durmida
os latexos que pranto no día.
Mais o día de cardos e béstas
son igual ca un meniño na fiestra.

Eu teño un dardo no peito
que ninguén pode sacar
que rabuña nos meus soños
un berro de poliexpán.
E os ourizos do meu pelo
se desprenden dos seus labios
non comprenden os agravios
dunha noite sen voar.
Escoitame lúa fría,
equípame de aspereza
nesta gorxa que desleixa
os praceres dunha man.
Por  amarrada e escondida
desistín eu do meu pranto
que nos peixes amamanto
foxas secas dunha mar.

Escoite entón eu as pegadas dun abismo
non sobrevive quen non pode consigo mismo.

Canción segunda.

Si despiertas un día cualquiera

al sol del mediodía que viniendo te ciega

y las hojas azules te llevan despiertas

al lugar donde las aves pierden la cabeza

(...o la encuentran.)

Si despiertas un día cualquiera

al sol del mediodía que viniendo te ciega

y encuentras una historia en medio de la maleza

sobre esos extraños seres llamados poetas

(...entonces piensa.)

CHORUS

[El bosque del tiempo te arranca

las ramas y muy dulcemente te canta

el viento de un enero que pronto se cansa

y escapa hacia las olas de arenas blancas.

El bosque del tiempo, amor mío,

te proteje del hambre, te guarda de frío.

Te quita lo que tienes y deja el latido

de un corazón errante que busca sentido.]

Las flores te abrigan el alma

pues te sabes desnudo y tomas la palabra

sin saber qué decir, sin saber casi nada.

El miedo sopla libre a través de la calma

(...sólo canta.)

El tiempo que come naranjas

es como un niño sabio que nunca se cansa.

Él ayuda, él ríe, él pasa, él mata.

Cuidado con su sombra que la piel te mancha

(...y desgarra.)

CHORUS

[El bosque del tiempo te arranca

las ramas y muy dulcemente te canta

el viento de un enero que pronto se cansa

y escapa hacia las olas de arenas blancas.

El bosque del tiempo, amor mío,

te proteje del hambre, te guarda de frío.

Te quita lo que tienes y deja el latido

de un corazón errante que busca sentido.]

Si despiertas un día cualquiera

al sol del mediodía que viniendo te ciega

los pájaros te besan, te piden, te ruegan

que levantes el vuelo y les marques la senda.

Canción primeira.

Cuando encuentres tu tormenta

en la esquina de un limón

no estrujes tu corazón

el jugo no vale la pena.

Los amigos que allá fueron

con el son de un resplandor

volverán junto al calor

de primaveras que no llegan.

¿Y aún así tu dices que tus alas vuelan?

Se va la vida con el ruído de la rueca.

Los reflejos en el aire

dan lindeza, dan color

mas no te libras del sabor

amargo y suave del ayer.

Las pisadas en las calles

te llevan hasta el interior

de bares secos de emoción

y sueños rotos por doquier.

¿Y aún así tu dices que tus alas vuelan?

Se va la vida con el ruído de la rueca.

Toma mi mano y llévame hasta la tormenta.

Mi sangre ya se ha despedido de mis venas.

As cousas que me gustaría que miña irmá pequena soubese.

1. Que a virxinidade non existe.
O paso dos biquiños inocentes ao sexo puro e duro pode parecer un gran paso para moita xente. Isto é así, coma sempre, porque así nolo venderon. O sexo non é un pene nunha vaxina e iso parécenos evidente a moitos (sobre todo o moitos que xa o vivimos) mais non tan evidente a outros e, sobre todo, outras. Todo é sexo señoras e señores. As caricias pola pel núa, os bicos electrizantes, a masturbación entre dúas (ou mais) persoas, o sexo oral, o sexo anal, os xoguetes, o sexo telefónico... mesmo a propia masturbación na intimidade do cuarto é sexo. Que é a virxinidade? Non é nada, non existe. Cadaquen ten a liberdade de desfrutar do seu corpo como queira facelo, con ou sen compañía, ao ritmo no que se sinta cómodo e a gusto. Tamén ten a liberdade de non facelo. Pero a virxinidade é unha pantasma que nos persegue, nada máis ca iso.

2. Que a primeira vez (que unha practica o coito) non doe.
A ver, en serio, non ten por qué doer, non ten sentido. A primeira vez adoita doerlle ás mulleres polo simple feito de que iso é o que agardan que pase, iso é o que lles dixeron que pasaría e, en xeral, están cagadas de medo. A ruptura do himen, que é algo que non acontece tan habitualmente como se pensa durante o primeiro coito, non é tremendamente dolorosa, de feito a moitas rapazas lles rompe durante a infancia ou practicando a masturbación sen apenas darse conta delo. Tampouco se ten por qué sangrar na primeira vez (normalmente tanto a dor como os sangrados non proveñen dunha ruptura do himen, senon de que os músculos vaxinais están tensos polo medo ou o nerviosismo e os tecidos vaxinais rompen lixeiramente). A clave está na confianza e na escolla. A confianza nunha mesma, sabendo que se ten o control da situación, e a confianza na parella sexual, que está ahí para axudar e ser axudado a que ese momento sexa pracenteiro. A escolla porque a muller debe desexar o momento da penetración, non acceder a elo como un trámite máis do encontro sexual. Desterra o medo e nunca sufrirás dor durante as túas relacións (a non ser que ti queiras ;P).
3. Que ela é tan responsable de pasalo ben como a súa parella de facerllo pasar ben.
Isto significa: non agardes a que a túa parella sexual saiba o que che gusta e como che gusta. Pode que nin ti mesma o sepas, non pasa nada. Pero un encontro sexual é sobre intercambiar información (íntima) co outro. Participa activamente, non te deites agardando un milagre. E sobre todo, fala!
4. Que non debe facer nada que non desexe facer nin forzar á súa parella sexual a facer algo que non queira facer.
Creo que isto non precisa moita explicación. Nin súplicas, nin chantaxes emocionais ou de outro tipo, se a persona manifesta claramente que non desfrutaría facendo iso NON o fai. Se ti sabes que non desfrutarías facendo iso NON o fagas.
5. Que o condón é un cortaroios e non se sinte igual, pero en moitos casos é ABSOLUTAMENTE imprescindible.
A ver, non somos parvos, o condón non mola. Inda que teña certo compoñente de xogabilidade o que nos gustaría de verdade sería poder facer todo a pelo sen riscos ningúns. Mentirlle ás novas xeracións dicíndolles que apenas se nota, que é o mesmo, é tomalos por idiotas, así non se educa. Pero en moitos casos o condón é 100% necesario, primeiro polo contaxio de enfermidades (non é ningunha broma) e segundo pola posibilidade de embarazo. O condón masculino tes que poñelo xusto no momento e inda que non son un home supoño que cubrir esa parte sensible do teu corpo cunha goma que apreta non debe ser a cousa mais agradable do mundo. Existe a opción do condón femenino, que podes poñer antes da relación sexual, pero se non era suficientemente caro de por si probablemente precises tamén lubricantes (de base acuosa). O que é moi importante ter en conta é que se te vas poñer un preservativo para evitar enfermidades con esa parella sexual deberás usala para tódalas prácticas sexuales que: impliquen contacto entre xenitais ou os fluídos destes (entre si), impliquen contacto entre xenitais ou os fluídos destes e a boca.
Por suposto hai opcións seguras para evitar o preservativo, e estas son, evidentemente: ter parella sexual estable, usar outro tipo de anticonceptivos e facerse revisións periódicas.
6. Que o/a xinecólogo/a non se vai escandalizar por tremebundas que sexan as túas aventuras ou intencións sexuais. Cóntallo e pregúntallo TODO. Está ahí para velar por ti.
Da igual o comprometidas e vergonzosas que sexan as preguntas que teñas, fainas, os xinecólogos estudiaron para que ti poidas ter unha vida sexual plena e segura. Inda que teñas que pedir cita para preguntar cómo facer X práctica de forma segura.
7. Que a regla non é unha maldición nin a cousa mais asquerosa do mundo: É tan só sangue e tecido endometrial.
En serio, que non pasa nada. Seguro que se caes no patio e raspas o xeonllo non che da tanto noxo.
8. Que tes dereito a vestir como che de a gana sen que ninguén teña potestade para abusar da túa confianza ou sobrepasarse contigo.
Como se entras espida nunha discoteca ás 4 da mañá, vale que eu non o faría por precaución e tal, pero ninguén ten dereito a poñerche un dedo enriba.  Tampouco está xustificado NADA sen o teu consentimento, e por iso é importante que ti mesma te comprometas a soster a túa negativa. Tamén tes dereito a ser respetada, vistas como vistas, e tes a obriga de non xulgar a ninguén polo seu xeito de vestir.
9. Que tes dereito a decir que non en calquer momento, e debes respetar o "non" do outro.
Da igual o momento, da igual que xa o fixeras antes con esa persoa, da igual quen sexa: ti decides SEMPRE.
10. Que os teus desexos sexuais están ben.
Está ben que teñas fantasías, está ben que te toques ou que deixes a outros que o fagan sempre que sexa o que TI queres e que o fagas de xeito seguro e con alguén que vaia respetar os teus desexos. Está ben ser sexual, ter ganas, ser promíscua ou non. Está ben probar inda que non te identifiques cunha sexualidade determinada e está ben que non probes se iso che causa rexeitamento.
11. Que todos podemos cagala: recorre a quenes poidan axudarche a facerte cargo do problema.
Todos cometemos erros, e inda que procuramos que non pasen, ocorren accidentes. Non teñas medo en acudir á túa familia, médicos... calquer persona adulta e comprensiva que che axude e che apoie no teu problema. Todo ten unha solución, pero soa pode que non a atopes.

Junge

Por qué saír do mundo
a outro mundo de papel, que rompe fácil
cando me cae a taza ao chan, son así de torpe.
Por qué un mundo con animais raros e medos imposibles, cos fíos cosidos ao peito.
Por qué escoller o camiño difícil, o camiño fácil, o camiño da espuria. O camiño verdadeiro.
Por qué arrincarme a pel nas pedras do camiño, para ver brotar as prumas que me farán voar?
Para ver brotar o sangue que me matará na lama du mal xesto?

Quizais a dualidad nos asusta ao aburatarnos o peito de remorsos, e os remorsos nos inflaman se o espertador sona para un lugar indesexado.
Resistirse, pelexar na graxa do incerto, para qué sirve?

É mellor ser xoven, tinguir o pelo de cores e decepcionar a boca do mundo que traga.
É mellor morrer pelexando.

Se te vas.

O aire morre nos meus pasos, pequeniños
porque agardo as forzas de novas flores que me agarimen.
A fotos caerán en cuncas baleiras, e máis música encherá as miñas tardes, que ximen.

E cando acaben as excusas e os modernos decorados e leve xa mais de dous meses sen facer un estofado
entón recordarei a derradeira vez que che mirei sen derrubarme.
Entón saberei que nin sequera eu mesma podo rematarme.

Porque os croíños do meu peito xa non saltan na auga podre dun estanque que unha vez foi moi azul.
Porque as lanternas que me guían se fatigan e me deixan soa e escura na nevada deste outono duro e crú.
E o sangue do meu peito brota e brota sen alento agardando unha oportunidade, tan só unha oportunidade
de atopar polo camiño un ser sinxelo pero divino, que sexa a túa sombra, que me deixe sen respostas, que me leve ao seu carón a ver a noria.

Pero eu sei, e seino moi moi ben, que nunca haberá animales como os que ti me creaches
tan durmidos e fermosos e latidos presurosos,
que non encontran a saída que morren na misantropía dun mañá, que torce o xesto, é moi molesto, derrete o mar.