por favor meu neno
queda un pouco máis
co chuvasqueiro amarelo
quédate
teño un elefante azul
e é para ti
por favor quédate en pouco máis meu ben
martes, 28 de febrero de 2012
lunes, 27 de febrero de 2012
Razóns.
1. Quero bicarme na pelaxe suave dun espello
e ser árbore adicta a tódolos peixes.
2. Quero a miña pomba de marmelada de outono
e o cachorro areoso que me ensina o sangue das vesches.
3. Quero ter masa azul nas mans, adoquín nos petos,
animais no corpo e HEROÍNA.
e ser árbore adicta a tódolos peixes.
2. Quero a miña pomba de marmelada de outono
e o cachorro areoso que me ensina o sangue das vesches.
3. Quero ter masa azul nas mans, adoquín nos petos,
animais no corpo e HEROÍNA.
jueves, 9 de febrero de 2012
Noxo. Mans.
Cando me retocen así as cordas azuis e che atopo de novo entre os lugares escuros
entón ven o crocodilo sen avisar
e da igual que diga que non
que non é momento vaite
que me arrica os dedos coa mesma facilidade
nunha infinita mostra do seu amor
e todo se volve neblina
(como onte pola tarde, víchelo?)
Pero ti non
ti non
ti debes conservalas túas mans
castigareino por isto a través do meu corpo
por moitas veces que quixese destrozarche as tripas para chorar sobre algo mollado
és un neniño de ollos de auga e debo tolear eu soa loitando contra monstros pequenos que me entran pola boca
e os oídos
pero ti non, ti non, ti non
perdóame.
Ti non.
entón ven o crocodilo sen avisar
e da igual que diga que non
que non é momento vaite
que me arrica os dedos coa mesma facilidade
nunha infinita mostra do seu amor
e todo se volve neblina
(como onte pola tarde, víchelo?)
Pero ti non
ti non
ti debes conservalas túas mans
castigareino por isto a través do meu corpo
por moitas veces que quixese destrozarche as tripas para chorar sobre algo mollado
és un neniño de ollos de auga e debo tolear eu soa loitando contra monstros pequenos que me entran pola boca
e os oídos
pero ti non, ti non, ti non
perdóame.
Ti non.
sábado, 4 de febrero de 2012
Yesterday 3 (luz)
Por unha pomba xoven
bastarda
os dardos amarelos atravésanme cada mañan
nunha rexeneración de cascabeis.
Os monstros e eirugas metálicas
revólcanse entre os meus dedos coma cachorros.
Pasos lentos e son líquido
que rematará por afogarme
e as verbas dunha laranxa suicida
da forma cun milleiro de falanxes
a unha presencia
en tódalas esquinas
en tódalas letras
invisible
excepto para quen invoca a Tezcatlipoca cos dediños
e ve as chamas violeta de limpar os ollos
e un rabaño de pombas verdes e
grises
chían a súa redención
na roda de carro que se desmembra
coma un corpo humano vencido de heroína.
bastarda
os dardos amarelos atravésanme cada mañan
nunha rexeneración de cascabeis.
Os monstros e eirugas metálicas
revólcanse entre os meus dedos coma cachorros.
Pasos lentos e son líquido
que rematará por afogarme
e as verbas dunha laranxa suicida
da forma cun milleiro de falanxes
a unha presencia
en tódalas esquinas
en tódalas letras
invisible
excepto para quen invoca a Tezcatlipoca cos dediños
e ve as chamas violeta de limpar os ollos
e un rabaño de pombas verdes e
grises
chían a súa redención
na roda de carro que se desmembra
coma un corpo humano vencido de heroína.
Yesterday 2
Agora
mesmo
neste
preciso
intre
un enorme
réptil
mastiga a miña carne
sen culpabilidade
ou mesura
pola ausencia
de azul
pero
o asasino
non é mortal
xa que
ti
estas,
aquí non,
alá non,
estas
en cada esquina
en cada
par de mans
nos ollos dunha
rusa
ficticia
nunha nena vella
de seis anos
e estas
en tódolos cans
e eu fago
bujujujú
con gotiñas doces
e cálidas
a árbore medra
e entón
e só entón
eu
vivo.
mesmo
neste
preciso
intre
un enorme
réptil
mastiga a miña carne
sen culpabilidade
ou mesura
pola ausencia
de azul
pero
o asasino
non é mortal
xa que
ti
estas,
aquí non,
alá non,
estas
en cada esquina
en cada
par de mans
nos ollos dunha
rusa
ficticia
nunha nena vella
de seis anos
e estas
en tódolos cans
e eu fago
bujujujú
con gotiñas doces
e cálidas
a árbore medra
e entón
e só entón
eu
vivo.
Yesterday 1
O reloxo azul deslízase
e aférrase coma unha araña que fai cóxegas.
Quérote, e os peixes
organízanse para crear a pomba
de electricidade e auga
que me levará polo camiño laranxa da perdición
Ben, ben, ben,
joroschó
cando a solución é tirarme ao baleiro sen globos e
qué bonitas vísceras purpúreas sobre o gris do adoquín.
Cans salvaxes
virán
lamber a poza do meu líquido.
E nacerá o precioso bidueiro
co vestido de liño branco do que cala os choros
e no outono pedazos de cobre córtanlle os dedos.
Frío, escarcha,
e eu empapada
de tanto querer des-afogar na illa asolagada
e a ver se me colle un siberiano destes e atopo metáforas con enfermidades húmidas
e síntomas víricos de dor de peito.
E serei o precioso bidueiro
co vestido de algodón triscante coma un oso polar
e na primaveira pedazos de bronce córtanme os dedos.
E crearei un pitiño espido e fetal
do teu bafo violeta.
e aférrase coma unha araña que fai cóxegas.
Quérote, e os peixes
organízanse para crear a pomba
de electricidade e auga
que me levará polo camiño laranxa da perdición
Ben, ben, ben,
joroschó
cando a solución é tirarme ao baleiro sen globos e
qué bonitas vísceras purpúreas sobre o gris do adoquín.
Cans salvaxes
virán
lamber a poza do meu líquido.
E nacerá o precioso bidueiro
co vestido de liño branco do que cala os choros
e no outono pedazos de cobre córtanlle os dedos.
Frío, escarcha,
e eu empapada
de tanto querer des-afogar na illa asolagada
e a ver se me colle un siberiano destes e atopo metáforas con enfermidades húmidas
e síntomas víricos de dor de peito.
E serei o precioso bidueiro
co vestido de algodón triscante coma un oso polar
e na primaveira pedazos de bronce córtanme os dedos.
E crearei un pitiño espido e fetal
do teu bafo violeta.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)