As-tu déjà aimé?

Amaches algunha vez?
Tiveches o medo no corpo
de outro corpo ao teu carón?
E pensaches en donde levan os delirios
e non che importou?
Quizais é todo iso
que comen os mortos
e quizais estou morta de medo
ante un frío devastador
e quizais tamén penso cada día, mentres collo o bus
en que pode ser todo mentira
en que o mundo pode ser
só cousas que se moven e xiran.
E se non teño dentro
un animal vivo?
E se un día todo se esvai? en qué me refuxiarei
cando chova e non haxa
romanticismo ao que acudir
senon unha seca realidade.
E se un engado colectivo
nos fai crer nun truco de mago
que adiviña un as vermello.
E se teño tanto medo que non respiro
e tes que vir a darme aire aos beizos mesmos
e a inocencia dos teus ollos
dame a felicidade na man como
unha mazá madura.
E se non me importa nada
mentres non nos vaiamos de aquí
e poidamos seguir sinxelamente
camiñando cos pés na area
tocando a calor cos dedos.
E que é real entón?
Isto é real entón.

Non me vou ir, pero dame tempo.

Non me vou ir
pero dame tempo.
Porque non sei quen son e odiarte é fácil.
Porque non saben os días o que virá despois.
Porque teño medo de situacións arriscadas
que eu mesma provoco pola miña torpeza.
Porque teño medo dun par de cartulinas e
de non poder construírme unha casa.
Porque de todo teño medo
e a aínda así teño máis do que nas mans me colle.

Non me vou ir pero dame tempo
a que sepa entender o sufrimento alleo
e o propio
a que sexa forte e non me tambaleen os ollos
da xente
e non me desespere con miña desesperanza
e non siga fuxindo
e non me fagas dano.
A que vexa por dentro dos peitos e non chore
tanto
e non sinta que todo se desmorona a cada rato.

Non me vou ir pero dame tempo
a afacerme a algo que me manca
como unha pedriña no pé, dende fai moito, na miña bota
sen darme conta.
A coñecer o que penso
e se me gusta Alex Ubago
a comprender o que hai dentro das migrañas como grutas
que me horadan.

Non me vou ir
pero, por favor, dame tempo.