Cando non che firen.

Cando non che firen és forte coma a torre dun castelo
e pechado coma a noite, agardas inquedanzas que non veñen.
O lume dos teus ollos fica escuro e feble e o xeo caeche das tempas
coma un muro de incursión imposible.

Cando non che firen non sabes o xesto, a palabra, a traizón
que rompe as almas tenras de outra xente.
Non habitas a maldade mais
a bondade
é un conxunto de etiquetas.

Cando non che firen és perigoso como un veleno que se extende,
como un desastre natural que non sabe que por onde pasa
non volve medrala herba.

Cando non che firen dasme medo.

Por qué é enton que intento non ferirche?

Un lugar onde non chegan os coches.

Hai un lugar onde non chegan os coches.
Hai lugar onde os medos sospiran
e se disolven.

E quizais saibas nun remoto recordo que
cando eras neno
ias ao lugar onde os coches non chegan.

Nas nosas urbes de asfalto e cheirume
borramos as caras para ficar ás escuras,
cheos de máscaras.

A da oficina, a do xefe, a da tenda da esquina,
a dos colegas no bar
todas desaparecen onde os coches non chegan.

Por iso hoxe mentres respiras e tómalo café
tralo periódico fíxate, hai un aquel no cristal.
Queres entrar, non podes agardar a visitar
aquel lugar onde os coches non chegan.

Para conservar a cordura no mundo
e facer xirar as cousas no aire
para encher as pálpebras de algo máis ca un aire crú
por favor corre deseguida
ao lugar onde os coches non chegan.