Another rockabilly's song. O goberno do caramelo e a masacre das eirugas que nunca foi tan probable.

Enormes rodas de camión

muxen asqueadas da barbarie

e era o esperado.

Cando o borde do mundo non sexa xa

unha novela de monolitos omnipresentes

só pequenas tribos de xentes pintadas de area o farán seu.

E non seremos nós.

Pregúntome se seremos nós.

Quizais precisemos da nosa terrible dependencia cara os polbos azuis e as manchas que nos orixinan

sospeitosamente parecidas aos grilletes.

“Pero más cómodos, donde va a parar.”

Teña eu tantos cans como me permita

a vosa indulgencia, sempre diante

e estase isto a converter na catarse dun organismo

que expulsa as gordas eirugas do seu caparazón.

Vacua idea dun terremoto.

Vacua idea revolucionaria.

Xa que logo, o caos servirá na súa  orixe

esixencias dos benaventurados

que se enroscaban nos asentos  e acariñaban a celulosa das meixelas.

E ti insistes en romper tódalas unllas

en cortar mans

e desgarrar a pel de todos aqueles que lles agrisallan os xenitais.

E eu non podo decirte que non

porque te quero.

[P.D.: Caos é a medida de tódalas cousas e esvarar gústalles aos nenos pequenos. E a min, tamén.]

Another Rockabilly's song. Revolucións son trompetas.

Trompetas
do triunfo
que corrompen e se misturan.
Coma fungos atropellan as gorxas sedentas
das victorias doutras épocas
misturadas nos periódicos de onte.
-que se queren facer retro, parece-
Nos ollos cegados polo flash de xente cansa
en austeros ángulos
paladean as súas horas pensando
"a toda cor" e non veñen detrás os pinceis.

E rodan as persoas nos desertos de Alabama.
Non precisades tintes ante tamaña ofensa
mentres outros limpan o negro cuspe da cara.

Queiman as prantas dos pés sobre a lousa por demostrar.
Demostrar?
No fondo só vives.
Non se fai máis que estado da transición,
non hai máis existencia
que nos berros inútiles, enchidos de trompeta.

Nos xuízos, enormes eirugas
servirán de propia propia castración
e amañecerán entre brancos xiróns
xentes de groso caramelo.

Pulk/pull revolving doors.

Instruccións:
1. Darlle a play ao vídeo número 1, paralo e colocalo ao principio de todo se é necesario.
2. Poñelo en silencio.
3. Poñer a soar o vídeo número 2.
4. En canto comece a canción, iniciar a reproducción do vídeo número 1.

                                                                                   1.

2

Anacronismo. Maio do 68 e os mitos que suceden ás décadas abreviadas.

Eu non sei o que pasou ese Maio,
pero teño a idea dun falso París
que descuncha Londres por todos lados.

Se a absenta é necesaria será benvida
mentres non toque aleccionadora
os ideais corrompidos
a fame de inxustiza.

Anacronismos. As espigas de trigo fanse harmónicas e no lonxano oeste rodan a pelusas da túa cama.

Sei que en noites de debilidade
cando teño os cocodrilos a devorarme as entrañas,
cando a música produce un delicioso fastío
e apurei a última pinga de cervexa
boto de menos a imaxe
e sucumbo á idea das pombas.

Á súa cárcere
etérnamente liberadora
narcótica
cárcere ao fin e ao cabo, que permitía cantos bailes de disfraces
quixesen.

Ás veces penso
en que as esculturas de ovos non son tan divertidas
en que preciso un sofá desesperadamente,
ás veces penso laranxa
e si, na marmelada.

Pero sei que eras xa un estado
de lei separatista
e non son coma Berlin nin
David Bowie
nin era quen de vivir no mar morto sen lamer o sal que me escurría nas meixelas.

Agora só boto de menos
unha imaxe
e non odiar as pombas
nin mandar os meus cans cada noite a degolalas en fermosos bacanais.

Tu gitana.

"Derrétenseche as ceras nos dedos? Si? Estrañas estrañar o bucolismo? O crocodilo espertou logo dun longo letargo, e verao, oh verao... época de especias e recordos, de calor con sabor a sal e as súas sogas. Xa van sendo horas de que me mates ti tamén."

Sei que ves ahí invadirme lento, devorarme coma sempre, crocodilo.

Anacronismo. A balea atrapada na cidade da cultura e cómo se adoran as tarántulas pardas.

[Tódalas tarántulas son a mesma
que nun gran teatro anguloso
fai medusas coas mans.]


Esperando empardecer co tempo.
Esperando.
Vexo cómo os de panos mostaza ou
/carmín-índigo-malaquita/
(as cores da revolución)
se pasean con andares de tarántula por entre os vasos de whisky,
furtivos á espera da súa partida de caza.

Os cans mollados que estiveches a agardar
na túa casa da praia
sonlles fieis a eles
e lévanlles as cabezas das pombas brancas para que sobrevivan no alcohol.

Nunca indignos, sempre tocando as nubes e revolcándose na area
os desertos son todos seus
as coroas de papel xa non lles molestan
e finos coma bimbios
os anacronismos chamados Jim póñenlles plumas baixo os pés.

Eles son máis ca pavos reais, son tarántulas,
son fiestras minúsculas de ollos que te miran
lentes de ámbar
e o tinte reseco das tabernas que non existen sen gramola.

Pero ti non desterras as pombas
perpetúas os peixes na túa insolencia,
-insolente eu-
e non poderás volver ás mecedoras
ata que destrúas Ucrania.

Só así serei digna,
elegantísima tarántula,
de levar un pano cos cores da revolución
de volver a beber cervexa.
Ver a balea rebentar a súa cárcere para nadar do revés
e sorrirme de medio lado.


[Come on baby light my fire...(BSO obrigada)]

Hurt-Johnny Cash

Días necesarios.
Mortes necesarias.
Cocodrilos que nadan en vidro nunha insoportable densidade.