jueves, 22 de junio de 2017

Histeria colectiva.

Quen tes que ser?
Quen creas tódolos días abrindo os ollos ao mundo que deixaches todo revolto?
Tódalas caras como espellos reflectimos isto.
Temos que ser.
Temos que ser.
Tódalas caras como espellos reflectimos isto e todos
absolutamente todos
participamos.
Esa persona que non sabe facer
o que ten que facer
como o ten que facer.
Esa persona e ti miras como un espello para darlle na cara
coas túas fotos enmarcadas, cos teus horarios e revistas
cos medos e flores e preguntas
nada benintencionadas.
Se queres respirar, rompe.
Rompe o espello pra os demais, rompe esa vida
de impoñer moldes de galleta en corpos espidos,
de traballos e casas e coches e matrimonios preestablecidos.
Rompe a bolsa de expectativas quentes que fumean e nos queiman a todos,
queres que ardamos todos no inferno?
Rompe o que sexa que teñas ata a derradeira célula do teu corpo.
Ninguén está aquí para nada.
Só camiñamos e tocamos o chan cos pés e sufrimos e gozamos e logo
morremos.
Só nos achegamos para mitigar o frío que nos abruma.
Temos que ser?
Temos que vivir. Latexar o corazón meter aire no organismo e
apertarnos contra outros corpos.
Mírate as mans e dime, qué teñen que ser?
E ás miñas mans, que expectativas lles porás enriba?
Atopa a verdade no centro do estómago e tódolos espellos
se volverán auga triste e medorenta.
Todos podemos chorar nos brazos do outro.
Todos somos xa, nada máis.
Ti xa és.

martes, 20 de junio de 2017

Quen diría que estrañaría o sofá.

Quen diría que estrañaría o sofá.
Quen diría que estrañaría os nomes e as cousas
tan pequenas
que apenas agora souben
que gardaba comigo.
Que estraño os principios e os finais
que estraño a vida
e a aventura.
Quen diría que estrañaría deste xeito
no que é doloroso verche tan alleo.
Deste xeito.
Sei que ti tamén estrañas,
estou certa,
as paxariñas e as longas historias.
Estrañemos xuntos ao mellor, aprendamos
a estrañar as cousas que non volven.
A dor intensa desta noite como un frenazo
do coche sen control no que viaxo.
Mañán a vida darame novos minutos
e mentres tanto
quen diría que estrañaría o sofá como o estraño.

jueves, 1 de junio de 2017

Estancia.

Supervivencia social e demais parvadas leváronme
a usar palabras mortas con ollos vivos.
O mundo cambia tan rápido, xira
que da vértigo só pensalo.
Dicir as cousas da medo se a lingua non pode colocarse na mesma posición
e moverse cara atrás para cambiar de dirección.
Facer as cousas da medo se podo ferir
ou se os cervos foxen aterrorizados na noite.
Máscaras que uso pero que non van comigo.
Metáforas que ocultan auténticas historias.
E inda así, desfrutar do baile.
E inda así morrer un pouco.
E inda así saber que pode ser un segundo, dous,
millóns.
Quen o sabe? Ninguén o sabe.
A sombra dun titán amable agóchase e mira dende o fondo.
A sombra do pasado non pode impedir un presente arrollador
que me deslumbra.

Persoas.

És unha rapaza morena que cun vestido rosa
sorrí a quen vai buscando aventuras
e ordena os libros ao final do día.
És a capucha baixo a que os rizos se ocultan no autobus.
És a que, melancólica, vive no universo exterior, preguntándose sempre
cando deixar de sufrir.
És o alce amigo que razona con belixerante exactitud
e que duro como o ferro
fica inamovible.
És tantos.
És tanto que non podo definir.
És tan pouco ainda,
irreal
efímero
quizais cando remate esta frase
xa te foches.

Troula.

Unha batería de camións nas dedas dos pés
que corren.
O paso firme move cada fibra do meu ser.
Mira atrás, miro adiante, fago o que me peta.
Pero non me paro, non me deteño nin un segundo.
A felicidade é isto?
Ser tan libre
de pantasmas que atormenten a feble realidade.
Agora a realidade é como un templo grego e eu tírome
tírome ás rúas e camiño con xente, rindo e falando alto.
Bicar bocas e tocar corpos e falar e rir ata morrer.
Dar patadas ao aire para chegar a algures.
A persoas están todas acubilladas nos seus niños, sempre soas
e eu vou e póñolles unha man nas costas para que solten o peso.
E eu vou e dígolles que a vida
é como unha rúa soleada na que se tiran pedras.
É como espellos ao vento mariño.
É como estar mollado e seco, sempre.
Pero o amor, o amor xamais falta
mentres eu viva as luces son animais
e os xestos son auténticos.
A timidez é un rasgo que non me beneficia en nada
mais non botarei de min ningún gato callejero.
Todo está permitido.
Todo está permitido.
Todo está permitido sentir.

A vida é así, eu nona inventei.