Cando a balanza ficou queda
nin ti
nin eu
puidemos movernos.
Nin achegarnos nin alonxarnos
para non romper este equilibrio
cálido.
A vida pasou por min como mil regalos.
A vida pasou por ti como un puzzle sen resolver.
Síntese tan forte a electricidade
e a excitación de ser capaz
de quitar os zapatos e vivir
na dúbida.
Síntese tan ben ser quen de perder
totalmente
o control.
Aínda queda tanto que aprender
no mundo cheo.
Aínda quedan conversas no sofá e risas e
un amor desgarrador polo xeito no que elas rin
e falan e viven.
Pero como un negro xigante camiño en calma,
creo que dalgún xeito
cheguei a selo.
Cando paso os meus pasos son o trebón
que mollará de chuvia o chan
e a herba nova medrará forte.
No hay comentarios:
Publicar un comentario