domingo, 30 de julio de 2017

Todo permanece.

"Todo permanece alá onde o deixaches
todo permanece pero inda así cambia."

Cada segundo que respiro
o aire enrarecido traza mapas na miña cabeza.

Como miles de insectos que vaga polo meu cerebro todo
cambia e evoluciona
cando a lúa se eterniza.

Dime se ti tan lonxe tamén miras pola fiestra.
Dicídemo tódalas almas de plastelina que algunha vez
me tocaron.

Todo permanece, inda sen querelo.
Todo permanece e choramos e iso é bo.
Que haxa en nós algo que rompe
fainos mellores.
Que haxa cousas que mirar volve o mundo
eterno.

Xurar os votos de verdade
non é caro, é bonito.
Navegar os mares bravíos das personas perdidas
cando ti tamén estas perdido.

Quizais non fago as cousas como un agardaría,
pode ser,
pero impórtame mais aprehender
todo o valor.

Todo permanece, sempre, ahí queda.
E ao meu lado as cabezas apoianse.
Todo permanece, e mentres eu nunca son
a mesma
e un día perdereime.

jueves, 27 de julio de 2017

Galletas de garabanzos.

Colliches as sementes xa cociñadas
e envasadas co precinto e todo
e laváchelas baixo a ruidosa auga fría ate quitarlles a pelicula externa
ate deixalas na súa mais pura esencia.

Os copos amables moíchelos ata que foron fina area entre os teus dedos,
tan só unha pequena cunca
nin máis
nin menos.

O coco e a vainilla poden endozar os teus xestos desairados
cómo te moves a tantas revolucións
que se fai dificil verche
e imaxino os teus beizos cheos de azucre moreno,
dúas grandes culleradas de sopa
como un neno antes de durmir.

Como un volcán a reacción xuntaches o ácedo vinagre
dos teus silencios e o pó que fretaches dos teus ollos
medrou como levadura química, unha pisquiña apenas.

Quizais pensas que de todo iso podes armar unha alma amable
como de avoa,
que ula lixeiramente o forno a 200º
mentres remexes con movementos envolventes.
Amasar e integrar
amasar e integrar
como se fose o único que importa.

Pequenas pingas de cacao me miran dende as túas pupilas dilatas
e se desbordan na realidade que moldeas coas túas mans.
Boliña e aplastar
boliña e aplastar
boliña e aplastar
e sobre o papel encerado
agardar vinte minutos
a unha nada.

E así facemos unhas
galletas.

domingo, 23 de julio de 2017

As restriccións da moral anticipada.

Xa que foches dar unha volta podías facerme o favor
de mercar un diccionario
se é etimolóxico tanto mellor.

Ou quizais unha enciclopedia con mapas
que expliquen tódalas erratas
e dúbidas estúpidas.

Non sei supoñer mais alá de catro segundos.
Nin dentro nin fóra teño nada que dure máis dunha tarde.
E este poema na miña cabeza está lido coa voz
dunha cantautora a mar de guay.

Teño que entenderme, é obrigatorio?
O mundo caerá se por unha vez fago o que me pete?
"Non é iso o que fas sempre?"
replicarán algúns
iñorantes que non entenden
as restriccións da moral anticipada.

Eu sempre dende pequena quixen arrincar os corazóns
e coidalos moito, darlles queixo vegano e mimos.
Sempre pensaba que entre algodóns estarían mellor
que levando as hostias que levan normalmente.

Dime agora que este texto é unha merda
que non ten metáforas e inda así non di nada
de nada de nada de nada
quizais non preciso dicir nada agora
e só quero apreciar tódalas cousas
que me pasan.

E se as tripas me retorcen sen control
non será nada novo.
Alomenos síntome viva
por iso nunca morro.
E inda que de medo estar tan soa neste salón escuro
o cariño nunca falta e iso é o único
que me importa xa.


sábado, 22 de julio de 2017

Vértigo.

Aparto a mirada porque 
mirarche aos ollos
dame vértigo.

O vértigo é, non sei se sabes,
un glitch do noso cerebro
querendo matarnos.

Danos medo o desexo que sentimos
de achegarnos ao lume
que nos come.

Deliramos porque cantando
non oímos que o medo
é evolutivo.

Por iso cando queremos matarnos 
ao estómago dalle
vértigo.

Por iso nos arredamos e buscamos
mil palabras
no subsolo do metafórico.

Por iso non podo sequera telo claro
ao escribir estas liñas malas.

Porque sería fácil ás veces estar cegos
e xordos e quizais tamén
postrados nunha cama
sen vontade.

E bailando os nosos soños non importan
porque é mais importante sempre vivir este momento
de evasións.

E bailando quizais o teu corpo cimbree como o bimbio
e poidamos seguir esquivando
a realidade.

E ao borde dun furacán sen frenos poida quizais
aguantar o tempo suficiente
para que pase o perigo e botar a voar
sen apenas lixar os xeonllos.

E quizais non existe realidade fóra
dun xogo que xogamos
e nos mata.

domingo, 16 de julio de 2017

Nunca morro.

Son as sete coma sempre.
Sempre
son as sete.
O tempo pasa moi moi rápido
tan tan rápido
que non me da tempo a afacerme.
Tan tan rápido
se acaban os días e empezan as noites
e o meu corpo adormece como as avelaíñas.

E eu non morro, nunca morro
nin ás sete
aunque sangren os poros
pero case sempre hai un sorriso.
Nunca morro.

E todo da moitas voltas ao meu redor
e unha voz canta no cuarto do lado en movemento
e nunca as decisións foron tan suaves e malditas
eu non nego que me poida equivocar por completo...

Pero se me construín eu mesma a partir da area
e aqueles que me acompañan pagan sempre ben
a pena
todalas pozas nas que meto as dedas me desfan un pouco ás veces
mentres eu sexa eu non haberá nada
que se torza.

Os camiños son inescrutables mais son meus.
Non ves mundo que anque me mates eu non morro?
E se morro, cando morro, iso está ben.