Derradeiro poema nº3.

Se vísemos os ollos das cousas quizais
xamais nos sentiríamos sós.
Mais a soidade é unha pel que se habita incómoda
cando o anhelo nos enche de pequenas pinzas,
dos papeis do mes pasado, dos soños compartidos.
A soidade é falar de tempos remotos cun boli bic
agardando non morrer nas mans do outro
agardando non morrer no seu latexo incerto.
A soidade é unha capa crúa de escepticismo
contra os tanques que se apuntalan nas comisuras do corpo,
é o non durmir e o durmir, o respirar e exhalar
o fume vermello dun sangue roto.
A soidade é a pregunta con cen globos
que cantan e bailan entre estradas escuras
e a dor do sol que me queima, coma aos vampiros.
A soidade é a tenrura das mentiras
que protexen ao mundo de desfacerse en anacos.

Derradeiro poema nº2.

Sei que podo ser como unha pequena bolboreta,
algunha dunha especie rara e pouco común,
que non esperas que viva demasiado
como o amor de quince anos.
Mais tódalas cousas que apartas van a algún lugar
e os peixes máis lonxevos me revolven os miolos
co pitido dun reloxo.
Foches un heroe, un mestre, un bandido
foches o xinete do aire cortando o vento dos fastíos
e logo foches un niño para acurrucarme
unha candea pola que chorar
un espazo agardándome.
Foches tanto coa túa guitarra e cos teus costumes macabros
que tamén foches a tinta indeleble nunha biografía tormentosa,
as ascuas dunha alma perdida
o irmán que compartiu comigo o seu sangue mais vermello,
a súa ollada máis triste,
o seu sino máis decadente.
Eu teño agora unha alma febril e non ha espertar
senon ante a ilusión dun novo verán.

Derradeiro poema nº1.

Nunca ninguén atopará o sitio
no que a pedriña do zapato non moleste.
E eu non atoparei o sitio onde deixar tirado
o recordo mollado dunha tregua.
As rúas son grises e ás veces soleadas
cando os meus pés me levan a ese anaquiño de perdición
no que non bebo alcol, pero case
no que non berro contigo nin tampouco me río
na miña habitación revolta de clases e fibras soltas.
Ti e mais eu sabemos que na adolescencia todo importa,
que eu me quedei cun pé na mugre,
que tomaches un avión á indiferencia
onde as promesas non aforcan o embigo e as palmeiras dan luz de neón.
Ti e mais eu sabemos que sempre foi un erro querérmonos
e xuntar os dedos na irmandade das bágoas secas
e os compact-disc.
Eu atopei ás veces as túas migallas nos altofalantes do meu derradeiro verán,
e tódolos días agardo que voltes por min
como se foses un can salvaxe que vagabundea na cidade.
Porque ti e mais eu sabemos que nunca foi un erro querérmonos
inda que finxas que si co teu sorriso ladeado
e eu agardo o sangue dourado que corría polas nosas veas, neses días,
nos que nada importaba máis que os peixes e ecos.

Idem.

Pregúntasme cómo vexo a madeira
como se iso importase, e importa.
Importan as nosas ganas de espertar, e a confusión,
o espello.
Importa oírnos, escoitarnos, entendernos?
Importa amarnos, e todo iso, ser felices, ter un canciño.

Importa a miña soidade
a frustración, a indiferencia e estatismo con que o mundo me ignora
ao igual que a xente á que máis quero.
E é só óptica, cristais, puntos de fuga.

Importa que sexas coma un xerro de auga que se enche,
importa o meu medo, importa o teu non, sempre importa.

Mais o que máis importa nesta noite é aprender
que un amor xamais é recíproco.

Pra ti.

- Se eu son franca,

por favor, sé Bullwinkle.-

Agardo dende o fondo dunha gruta

ardente de verdade e cachos de vidro.

Se algunha vez quixeches esta alma mentireira,

agardo a que me digas que non foi en van.

Agardo por ti pra que me féndala testa e metas

nela tódalas nubes de fume

que escaparon sen querer, e sen evitalo, como un rechouchío de xofre.

Que se deslizaron polas contras dunha espesura complicada.

I'm not an alligator,

nor a rock'n'rolling bitch for you

Mais non finxas, dame coa realidade

na cara. Búscame, pois estou perdida, nono ves?

Onde estan as cores da revolución?

Non me des por vencida, sacrifica aos deuses

un par de coellos ou algo, por min,

e quizais un par de vellos poemas tamén, inda que sangres un pouquiño.

Estarei soa se ti non estas

para ensinarme a ser da mellor maneira,

para buscar comigo os ratos da infamia e o sabor das carnes.

Estarei soa se non buscas o sangue no meu peito

e sostés o meu corazón aínda vivo

na palma da túa man.
Pois quero voar polas pedras contigo,

non mintas, eu sei que ti tamén o queres así.

Escoita, escoita ao lonxe, nunca estiveches só.

As miñas entrañas berran por ti, meu irmán de violento pasado

e terrible futuro. E sen ti non podo seguir ata a fin dos tempos.

Dime que ti, si, ti tamén queres estar ao filo da realidade,

e non perdernos na bruma coma gatos pardos

e crernos o imposible e vencer, ata a fin do mundo.

Hello, I've waited here for you

everlong...

Heroína e pombas.

É certo que se pode ser sincera sen dicir a verdade?
E certo que podo falar sen que os meus beizos se despeguen?
O monstro que me guía e que me ensina
está confuso, coas mans nos peitos da inquedanza.

Eu mudo como a roupa de cama cando ven o frío
e mudo como o vento de Mary Poppins, que se leva bos recordos
pero non sei se o pasado se perde na bruma do incerto
ou se fixen conserva con todo, e é por iso que o estou perdendo.

Heroína e pombas, lume e calma gris, así se sinte a espera
nos días baleiros, de infortunios malogrados.
Así se sinte a espera da aperta amigable, das farangullas, das promesas que non chegan.
Así se sinte a culpabilidade.

Heroína e pombas, tempestade e doce lago onde repousar a cabeza cando cantas
e te preguntas a onde foron tódolos peixes que che devoraban tralos ollos,
donde foron a morrer as esperanzas.

O vixía no centeo.

Onde estas, meu vixía no centeo?
Onde estamos todos, antes de morrer?
Non digo xusto antes, senon moitos anos antes
cando aínda estamos no filo do imposible
decidindo se morrer ou non.

Onde estamos? Se eu quero ser artista
e poeta
e chorar
coas emocións.

Onde estamos? Plantando árbores
mergullándonos nas pozas
do esquecemento
amando, como só nós sabemos.

Os poucos que aínda non medraron
e poden ser vixías
no centeo.

A espera.

Todo en min é unha espera
madurando nunha árbore
tinguíndose de roibos entre as brisas
que guían aos paxaros cara o sur.

Una espera que só ri
cando a mordes entre as mans
cando anicas os xeonllos nas nubes
cando vive no calor do teu verán.

E esta espera sempre está
mesmo no profundo da noite, cando todos durmen.
E ela, soña estrelas que mirar.

A espera que esvara pola pel do teu sorriso
que cando atopa os teus ollos
xa non ten máis que esperar.

I'm a bird gerhl.

I hope I was a bird girl
and never feel fear in the middle of the night.
I wish I was a bird girl
and never had to cry just to have you by my side.
All troubles are small waves
on the scar of the sun crust
but sometimes they made me feel wrong
sometimes they made me feel dust.
I hope I would be a bird girl
just to follow your biggest steps
thinking I sure deserve being there
more than you have already said.
And everyday I just get up
wishing to be a bird girl this time
working hard for the wings
that would take me to you mind.

I know you're gonna say
I'm already what I am
I have all that I've been wanting
you will always hold me tight,
but it's so scary this big world
if I'm not gonna hold your hand
that I just pray for never leaving
and for not breaking both our hearts.

Go on...

Estar a punto de morrer
respirar
estar a punto de morrer
nos teus brazos
respirar
o teu ceño fruncido
reterche duas veces
(á terceira vai a vencida
e marchas)
respirar
estar a punto de morrer
pero finxir que non
para que ti non morras comigo
respirar...

Meditaciones.

Explícame cómo ser Momo
as 24 horas do día.
Vivir, e estar ahí.
Explícame cómo facer
que sirvan de algo as miñas accións,
os meus esforzos,
a miña existencia.
Porque me sinto derrotada e estou soa
e non quero estar máis que soa e derrotada
vendo pola venta un fermoso día de sol
sen futuro nen esperanzas nen corazón
sen puño.
Porque perdo e ao mesmo tempo non podo perder
e teño medo
das voces de tanta xente
e ás veces penso que preciso a Ibby outra vez
ao meu carón.
Ibby é a miña alma perdida
agora xa está sentada na esquina da cama
e dame as costas porque agarda a que vaia darlle unha aperta.
Ibby, con pantalóns curtos, tan guapa
con toda esa roupa que eu desexo
só porque desexo outra vida.
Pero non outra vida,
esta ten cousas fermosas.
Espertar ao teu carón, polas mañás
iso é fermoso.
Sentir o sol e saudar á xente pola rúa
iso é fermoso.
Mais non consigo quitarme da pel e das entrañas esa sensación
de ser un farrapo mollado
tirado á beira da rúa
e non existir
máis que como existen os buratos negros
ou o centro dos furacáns
existir só
como eu.

Sen nada que ofrecer.

Só eu.