Funeral

Onde se pode atopar unha pistola?
mais non é o mellor, non é o mellor
morder limóns dende fora
dende dentro é cómodo de máis, un desdobramento e voilá!
Ela era máis pequeniña e estaba lonxe coma unha pantasma verde
DIÁLOGO

- Hipócrita plasticosa!!! morre antes de que chegue a caída!

-Pero teño a miña peceira completa, mira, ves? non lle falta ningún vechiño.

-Tiveches tarántulas e cachorros weeeee weeeee e cousiñas verdes, por qué non choras? Voute pegar ate que sepas chorar!!

-Perdón... se me dixeses pasos de cangrexo, avoíña...

-Non podes, iso si que non, todo ten que ter o THE END que é o teu amigo bonito, pero non quero que me lixes con toda esa porcallada.

-Still have...

-Aur aur aur auuuuuur!! eu non entendía e facíao, e todo era tan importante... e había unha pantera, recordas? e un Sapoconcho e un ente atrapado detrás da pantalla, que case a rompes escarbando co dediño...

-Agora entendo.

-Agora non serve, nin sequera as falanxes o conseguen, chegou a túa hora.


as baleas xa non son baleas
ven aquí, balea
cachorro
dentes pequeniños que me morden.

Flores de algodón e zapatos.

Cómo? Cómo? Cómo?

Así todo nun flash líquido.
Hala! tódolos teus fluídos polo chan.
Son un cadelo
son un cadelo
son un cadelo verde
que corre en soños.

E unha chea de luceciñas van iluminar a benvida da calidez
da area branda,
que me leva da man, para que non me perda.




Let's just hope that it's enough


Unha voz doce chora mainiño por min
porque me ama e non quere que gaste auga nin sal nin tripas
grazas voz doce, grazas por vir en forma de pequenos bechiños palmípedos
que parece que estarán fríos pero son tibios e suaves
bonitiños
e ti soplas, por qué soplas? quen che deixou facer algo que non fose

vivir?

In restless dreams I walked alone narrow streets of cobblestone.

[What have I become my sweetest friend, everyone I know goes away in the end.

And the people bowed and prayed to the neon god they made.

But no sweeping exits and all off-stage lines could make me feel bitter or treat you unkind.

No matter what you pray is never gonna take the pain away.]



That's you.

6:00 am. Water syndrom.

Soft days have found us.
Wilderness is just
a green light in the morning
when night is over
and falling rain begins to bother me.
I would like to know
how to stop riding the slow grey cow
without eating its liver.
My moral crumble down the stairs
Blood is running out of me.
leaving my wet bones.
The cow keeps chewing on.


Save me softly & purple with your crude fingers.
Rape me, my sweetiest friend.

Fishes!!!

AWWWWWW FISHES!!!
BABE, YOU'RE SO FISHES!


WIIIIIIIIIIIIII!!!!!!!!!!!!!

Peceiras de area/HEROÍNA/Recuperación das especies

Tiro ovos contra a miña porta
pensando nunha Ucrania de almizcle
pero esa cousa básica da canción italiana (que non son nubes).

Deixácheste atravesar pola liberdade do imprevisible
"non comías tomates para fuxir do frío?"
xuraches rendirte a unha apocalipse expansiva
"desprezar os crocodilos que che arrolaban amarelos?"
toda a HEROÍNA que atopo no teu cuspe
"antes nacían peixes das pálpebras"
non me dará o mundo a súa esencia animal
"nas esquinas, tarántulas apostan cans á túa espera"
ante unha hipocrisía inevitable
"o neon segue existindo por moito que o evites"
protección de cobre contra esas Ucranias
"espazos creados para protexerte delas"
maleabilidade de plastelina
"confucionismo de pombas mecánicas, rendición a Ehecatl"
debiches saber que un non lle gana, nunca, á HEROÍNA.
E que esta se atopa nas vísceras
dunha
enorme
balea.







E agora a peceira volveuse duna.

Chaos

Transcrición do permisible.


I

[Introd. "Falar a morte con hilaridade é só virtude das sombras costumistas."]


Vou  presenciar de novo sen a túa tinta
o espectáculo poético da praia en inverno
pura pornografía
mentres nenos anónimos recolectan falos de cores.
Observar o sórdido ávidamente
buscándote en cada dous centavos.

II

Escolle:
a) Unha tortura inhumana con maquinaria siderúrxica.
b) Lametazos de can que choren a túa area.
c) O estatismo de terme montado nunha enorme vaca gris.


II (2)

Tes tal habilidade de mollar cálidamente o que admiras
e de matarte nos teus asasinatos
que o crocodilo devórame PARA ela.

*está tan confuso que...
                                ...
                                ...amazed?

III.

Constrúo unha alma de madeira
repetición e estrondo
golpes de cores, contraste verde
acumulación e perda.
Mátote, non me vou esnaquizar.
Absorbo e toda esa cala.
Teño a fría sensación de ser completamente outras plastelinas.

                                                                                             [Ignorancia.
                                                                                              Que por estes catro segundos a 
                                                                                              HEROÍNA és ti.
                                                                                                   (...)
                                                                                              Xarsei de lana, viño
                                                                                              nos beizos de Mick.]

III (2/3)

Un plumífero augaverde, with no direction at all
para volver á infancia ególatra.

IV
"Plaxio a Amelie Nothomb"

Comerte a boca reduciría o capítulo 7 de Rayuela a inventario de carnicería.


V

Se me deito espida sobre cunchas
de pornogafía poética e
"ahh, ahh, aaaahhhhhhh
aaaahhhhhh ahhh ah ahhhhhh" (musiquiña de turno)
e cada pequeno corte é reflexo de mordiscos soportalinos,

¿entonces qué, eh?

Xogo de nenos.

fuxo en acento italiano

-chof, chof, os peixes  para que non te alarmes-

non poderás agarrarme do pelo

-noite ardente para que non me pegues-

vomito ante cálidos perezosos

-o laranxa para que non me vexas-

atopo flores de cardos torturados.

-malos agoiros para que te entreteñas-

xeranios e mulleres que son auga doce

-mareas para que che quiten a voz de ferruxe-

rituais ao ehecátl que me abandona e di: Evohé!

-cabezas de osos brancos para que che protexan-

xaurías de hienas levaranme á ruina

-raciocinio e cans para pecharte en Ucranias-

Un xogo de nenos

“One, two, three, four!!”

En canto dou a volta, zapatiño inglés

vólveste amarelo,

corro aos teus pés.

She's like a rainbow.

Necesidade de vivir
de carne de peixe
das súas cores.
Que veña rápido o furacán
que me leve golpeándome contra as follas
nas trincheiras cheas de violetas.
abafante sensación
sen dirección
sen o desorde selvático.
Caracois que me servan de oráculo
nos péndulos de perfumes con olor a auga
descolgan os longos papiros marcianos
e pido aos meus cans unha misión diferente.
"Tédesma que traer,
con perezosos luminosos
con líquido de soportais
para que me encha a boca de viño
e eu pense os planos
de construcción das pombas mecánicas
replicantes,
facede que o sol se descompoña queimándo
pequenas células das miñas bisagras
devolvédeme o circo sicótico
sen pedirme nada a cambio."

E morrer outra vez
afogar na cidade asolagada
de neon.

Agoiro dos froitos secos.

Salvador desequilibrio
como un brusco atragantamento de principiante
na auga salgada.

A loucura cégame
na sobredose amarela de anacardos
cando exploro pola selva virxe, que non é tan intensa como aparenta
e atopo a miña peceira intacta e apocalíptica
as usual.

Os teus gatos sarnosos retórcense
de fame?
Está ben de hipocrisía felina
xa lles asasino eu os peixes para que os devoren.
Mais os perezosos chegaron para quedarse
cos seus seis brazos de madeira
e os seus movementos country de cor mel
afferados aos bambús.

Agocho toupiñas na man
de diferentes rúas de neon
porén, todo está aberto,
como a polpa da túa boca,
ao estranxeiro.

Os lagartos son crocodilos que non saben morder
grises e amarelos practican deportes de risco varias veces
morden as unllas.

-Medraremos, Camus?-"pode"
E van caendo as gotiñas dos peixes masacrados
"non pasa nada, non pasa nada
acouga;
tódalas tarántulas contigo
fuman opio en escaleiras
créanche osos brancos nos que
non poidas deixar de pensar.

-Ule así a rocha?-
Lámbea, se é ocre ou
                                  limón
podes trasladala e ver dende o alto
o percorrido das baleas.

Non negues o son da area nos cotenos
arrástrao co viño de coral
e todo o celofán e fíos que atopes para facelo,
axóuxeres da desproporción.

Se atopas o líquido
e algo pulido no fondo da auga
chegarán pombas mecánicas
cheas de plumas, para educar
o teu corazón de soportal."

Baba O' Riley.

Caída libre
esa é a sensación de falso medo
de insensibilidade latente.

A MIÑA PECEIRA TEN FORMA DE BALEA
e como as amebas absorbe e retorce
a membrana vexetal.
É ese o espazo onde nacen os perezosos
coa esperanza de que crocodilos sedentos lles arrinquen as extremidades.

Morro cos cans
aferrada a eles
de novo manuais e ás veces necesidade
dun berro e cornos de trenca
ser un ragpicker's dream, así vivo eu.

Creo que en realidade me faltan as unllas para automutilarme
(horror, preciso unha cor que morra a trozos!)

Obrigareite a vertirte de celofán
e arrincarei a tiras a túa pel de perfección
para espantar os gatos maliciosos que lamben os peixes, hipócritas.
A marmelada é doce de máis, por moito que insistas
para describir os lagartos amarelos que se avergonzan
dunha escaseza de verdugos e eirugas mecánicas.

A violencia virá da espera
e o desequilibro será preciso
aínda cando o choque dos monstros cetáceos cree ramas de hedra.

Fincarei os dentes na miña carne
doéndome tanto o verde nas costas
ate que volvas ter cariña de can de soportal.

In restless dreams I walked alone
e bebereime as rúas de adoquín co neon
paralizándoseme nas veas, ate que desfaga este encantamento de ingravidade.



Coa navalla sangrarei peixes ou morrerei de ucranias.

Égloga.

Desta non é un crime
é unha lenta eutanasia
que me adurmiñará os sentidos
que me abrazará ao oso branco
que merecerá églogas.

Desta non será un sorriso de tarántula
non será Roma nin suicidios de escalón
non serán máis os peixes
será unha pacífica masacre
digna do sadomasoquismo apreciábel.

Será tan brandamente, que ningunha outra cousa
ousará penetrar este recóndito lugar
onde están metidos tódolos días de verán mollados en viño de fresa.

Que será sempre
insoportablemente doce
e acedo.

*morre

*resucita

Cando nace un día novo
unha estación nova e chega un febril lume apagado
e logo todo é doutra cor e a escuridade acolledora na palma da man

*no fondo non importa




                                    cal das dúas.

Nine Crimes.

[first crime]

Cando os cisnes xa son todos

brancos

a folga das tintorerías

peta nas portas

e obriga aos artistas a cortar as xemas dos dedos

para tinguir en segredo

as augas a carón do berce.

[second crime]

Quedei durmida contando

as papiroflexias que voaban monótonas

e quíxenlle quitar o teito

á noria da ascensión

-caer-

para escoitar os peixes.

[third crime]

O sidecar caeu na outra beira

para un porto insatisfeito de dentes

e a lonxitude das frases

son sogas de sal

que tremen de levedade.

Os reloxos cambian o mundo

e aqueles de segundeiro continuo

lévanos pesados as pombas ao pescozo.

[fourth crime]

Os felices perseguen

pavos reais

para chegar a ningunha parte

coas enormes raias nas meixelas

e os corpos pintados de area

cabalgando leóns

no deserto de sal e xiz.

[fifth crime]

Sei as horas que che destilei

que os fíos xa os perdín nos petos

os sabios ollos de latón

nos miran

e fixéronnos peixes por un anaco.

[sixth crime]

Ao rebentar os globos

e sacar tódalas espiñas das

rosas amarelas

foi tan profundo o sono

que atopei a piñata negra

entre os teus dedos.

[seventh crime]

Xa condenadas

levemos pulseiras de plástico

tiñámolo pelo

e imos chapotear na gasolina

antes de que nos quiten os mistos.

[eighth crime]

De veras que sinto

ter gastado tódolos meus dous peniques

en cabinas de suicidio para paxaros

e naqueles billetes de tómbola.

[last crime]

It’s a small crime and I’ve got no excuse,

It’s that allright?

Give mi gun away when it’s loaded.

(Nine Crimes, Damien Rice)

I love the tenderness you torture with.

I ask for a tiger behind the grooves of the wilderness
I'm trying to be devoured by the night.
You teached me to take care of ghosts waltzing in the kookiness
and that was quite boring to stand in line.
Waiting for the summer, infatuated of the movements of chameleons
the same movements of your fingers, throwing all those pence of your own.

But I love the tenderness you torture with
and the violence with you're used to smile.
As a tortoise twisting its neck to decapitation
you broke the cage that was my mind.

I ask for the horses and  the feathers I know I had once
when I was a child worried of the well.
Tell me please where is the compas to find all those perfect ones
to destroy them in name of things I felt.
You said me that comfort trees grow up only feeded by tears.
As a prophet said, I hurt myself to see if I still feel

But I love the tenderness you torture with
and the violence with you're used to smile.
As a tortoise twisting its neck to decapitation
you broke the cage that was my mind.

And so I learnt the diseases of becoming numb
and I learnt that the mouth comes after the hands

Mudhoney [borrador 1]

Un heroe impasible
cálido
eléctrico
estupefacto.
Pensar en cada fibra e
arrincar esa tira de goma queimada na que pon o meu nome.

Grunge
Grunge
Grunge.
Mudhoney é
o terrible e o pracenteiro
morder o limón con cortes nos beizos e o mel
escuro
que embadurna o fondo dos ollos
da mirada fixa
amar a tenrura coa que torturas
[toma 2]
de perversidade metida na cunca da man
de adoración
poño unha máscara azteca
para ...
perdín o fío.

Quérote.
Non?
Si
Pode ser que chova quente?
Si
por favor
unha chuvia miudiña
que me cale os ósos
me abrande no sopor
dunha noite en vela.

Péndulo

Un, dous, tres

o péndulo con forma de

cacto

arríncame de min

revélate no meu ser

sen que para min sexa máis que

hopípolla.

E o péndulo

quérete

nos ollos graves de Jim

na tenrura da súa violencia.

Amor dos quince anos, Marilyn.

Pensar no ferrocarril
para conservar a pel.
É tan só un mimético camaleón que busca a calor
no centro da praza grande
(ou nesa lingua estraña coma goma de mascar que conta e abre os ollos).

Se un puma estoupa reventado de napalm será porque te amo?
Ao cambiar o fondo de diapositivas cambiará tamén
o tempo
a estrutura
camaleón, cinco segundos,
e eu dareiche cubos e cubos
de chocolate
para que sempre estes en débeda comigo.

Pero iso xa non importa noutra diapositiva
porque queres facer un dúo coa guitarra ás costas
e non atopas razóns abondo
que che collan no oco da man e che aten coma algas infectas.




Rendición
ante as luces de neon pola rúa dos surtidores de augas ananas.

Side A - Side B

Estaba una casa.
Estaba una casa echada entre el lusco-fusco.
Había una casa a doce metros sobre el nivel del mar y estaba sujeta por pilares avellana, quebradizos como un cañizal.
Era una casa antigeométrica.
No existían puertas, pero había bisagras en los dinteles.
Solo existían las paredes innecesarias.
El papel de las paredes era pastel rasgado
y unos robles de hojas doradas hacían trizas el suelo y los vidrios de las ventanas.
Enormes miriápodos de hojalata trituraban hojas tiernas.
Las hojas tiernas crecían en los muebles.
Me miro las manos
Escucho el zumbar de miles de abejas dulces.
Los camaleones dorados salen a comer yeso de una bañera decimonónica.
Hay raso derramándose por la cama, verde, se rompe cuando choca contra el suelo en cascos de botella.
Los pedazos son irregulares.
Entran las manos de madera, sinuosas.
La madera es de mesa de bar y cantan susurros agudos y tristes.
Cada vez se oye más el zumbido de abejas que rebota en todos los ángulos imposibles de la habitación.
También los rugidos de ferrocarril de los miriápodos.
La luz dorada derrama sombras de tinta en cada esquina.
Se mecen las manos con un aire pesado que viene y va.

            -Flash de polaroid.-


Hordas de lagartos recubiertos de pedazos de vinilo, dorados y malaquita, golpean las cortezas de roble con sus colas, cargadas de grusos racimos de cascabeles.
Una ola quiebra los pilares y la casa se sumerge entre las olas abrumadoras y zumbidos de abeja.
Bancos de peces se pasean entre corrientes cálidas de luz.
Las hojas de los robles declinan en velas chispeantes.
Las manos se sacuden a llamaradas y se transforman en tulipanes nacarados sin cesar en sus susurros.
Por todas partes se derrama vino rosa, que se desmigaja en monedas de cobre.
Tintinean pesadas cuando se las arrastra con los pies.
De cada tulipán miles de pequeños lagartos corretean y escapan, el mar dulce declina, se retira, encoge y se ahueca.
El agua ya solo me llega a las rodillas.
Veo chapotear las langostas de tierra con sus alas emplumadas.
Y millones de lagartos aporrean histéricos cuando una enorme ola engulle la habitación con la suavidad de las trizas algodonosas, crujientes luego como cadáveres y hojas de lichi.
Como una llamada al histerismo, vuelven a renacer los tulipanes encerrando ciclos solares en el tálamo, los peces devoran el vino antes de dejarse atrapar por manos ávidas y los miriápodos crujen en sus fauces la madera que desgarran.
Misteriosamente llegan de todas partes multitud de enormes cerezas que se abren como ojos.
Cascabeles.

                 -Flash de polaroid.-  




      Una tromba de aceite condensa todo.
      Hielo frío por los costados.
     Se sella con tinta negra y pastosa.

Bebendo te. [investigar erro de teclado]

Na casa orgánica
[...]
por non terme intoxicado abondo
coa túa presenza.

Diana.

As cacerolas, as latas rinse de min
entrechocando os seus cotenos amigables
e penso, luces, oh luces
onde vos metedes agora!
cando os meus peixes vos precisan alumándolles o camiño a casa.

Ao intentar ser violenta
sempre me quedo a medias
nun golpe indeciso e andróxino
porque eu non teño MES, nin forza para eles
só unha bocina de risa de bebé
e uns cascabeis cada vez que me fires
alegres
incertos crocodilos
e cada vez que o penso, aínda non teño imaxe
preciso dun animal que non sei producir
e os tolos non dan abasto con enxendros deformes
que parecen mukusulubas.

Pero non son, pero non son
porque os mukusulubas falan co corazón
non son.

E todo
soa
tan deliciosamente ambigou
que creo que vou amar a esa pequena criatura que se me pasea entre os dedos
ou ao gran monstro que ocupa o meu cuarto coa súa presenza claustrofóbica
amalas a ambas
xa que son a mesma.





[Ante isto vomitaron as medusas.]




...the roof is pulling off by it's fingernails

Bulbos.

Porque polo visto xa só soporto a luz quente e laraxa
na noite de neón que me agarda.








Bulbos que me nacen nas mans e non paran de rodar


                             free magic




...quizais valente non che son, mais chego lonxe con tesón...

Almorzo con chisteira.

[aquí só hai unha nube]

                                 E apareces sentado á miña mesa
                                e eu dándolle voltas á parede
                                cambiando decorados Tim Burtianos
                                por vellas gabardinas de casas con xadrez
                                        XIGANTESCO
                                E ás veces, ás veces non eras, e ás veces
                                   eras un gran coello rosa
                                  ou un enxendro desproporcionado.









                     Os soldados débenme séculos de experiencia onírica
                     e a miña liberdade
                     e o meu amor.














































                                   ...los fantasmas bajan
                                  por las viejas calles
                                  como héroes verdes...





































                                                          Re-nazo
                                                             

.

.

.

.

[5 segundos]

.

.

.

.

[5segundos]

.

.

.

.

Enchained, enchained enchained, oh yess, vella Ucrania?

Porque Ucrania segue ahí impasible montando garda nas miñas portas
e os tolos aporrean portas indomables nos miolos
porque agora sinto o castigo
do crocodilo de lume
polas odiosas cadeas que produzo.

Dolorosa amputación, por favor,
desexable amputación de ucrania e os seus automatismos.


Non quero saber cantas son dous e dous.




E non terá piedade desta vez, o crocodilo,
non existe antídoto ou anestesia
nin debería existir...















...my body is a cage...(8)

Peixes.

Peixes.
Peixes laranxas.
Peixes laranxas de feira. Morren cedo.
Peixes.
Peixes laranxas.
Peixes melocotón.
Peixes almibre.
Peixes té.
Peixes té con albahaca.
Peixes té con albahaca. Augamarina.
Peixes laranxas.
Peixes verdes.
Peixes augamarina.
Peixes vermellos.
Peixes beizos.
Peixes bicos.
Peixes violeta.
Peixes amables.
Peixes azafrán.
Peixes curry.
Peixes especia. Arden.
Peixes en movemento.
Peixes vivos. No estómago.
Peixes que non rematan.
Peixes que morren. Alimento de crocodilos.
Peixes que nacen. Do golpe dunha balea.
Peixes que se meten entre os ollos. Estevo Creus.
Peixes con hábitat.
Peixes que habitan.
Peixes hipócritas.
Peixes alga. Pegañentos.
Peixes con dependencia. Do oso branco.
Peixes.
Peixes.
Peixes.
Peixes que devoran tomates a mordiscos.
Peixes que queren.
Peixes.
Peixes.
Peixes.













Regáloche un acuario cheo de peixes.

Nubes. Á desproporción extinta e as súas estruturas de mel.

Búscote na xente
enxendro da libertinaxe
ate que descubro que atoparte é
meterme lámpadas nos ollos
facer que volte o circo
quedar cega.

Merendar os sete pecados capitais
no pan con mel.

Que a desproporción quede contemplada
como máximo de beleza.

Nubes. Decorados e prevención inútil da perda de masa.

Cando as mans non lastimaban
e tiña toda aquela masa azul
pegada nos dedos.

Dende o meu dintel
de autosuficiencia feita papel
rumiaba a incesante e xigantesca res,
choraba plumas douradas.

O gato de natillas advertía
inútilmente
o mono no aware que supuña
a pesares de conservar en cervexa e cassetes
tódolos monstros de palla da sega pasada
e os teus debuxos a cera.




O loro cantautor nunca cansou de falar de lagartos que cruzan a rúa.

Nubes. Definición e retorno da dozura.

Ese día de automóbiles con manillar
e cores en pastel
cada par de rodas ocupaba un carril.

Viño de fresa o que roubaba
do teu sorriso, entre almofadas
e enormes monstros de sombra
e palla.

Decapitar pescozos
das botellas de cervexa
os peixes tamén tiñan os ollos nacidos das prantas
brillantes
de celofán.

Reflexos
coma bolboretas de luz psicóticas
e a nosa perversión non coñecía límites
entre mil pinzas encarnadas de cangrexo.

Crocodilos. Simon and Art, hello my old friends and your pillows.

Por orde de aparición:

Oh vamos, vamos,
in restless dreams I walked alone
e toda esa consistencia da calor
da calor que me baixa polo esófago
...I do declare there were times that I was so lonesome I took some comfort there...
(é só pola calor pura, só por iso, o doce é para soportalo)
sei que fora pode estar mollado e terriblemente líquido
pero o líquido bébeme a min no púrpura
e nas medias cores que non estan ao sol
porque son ángulos cubistas os que pediches
[pedíchelo
aquí o tes
és feliz.] Son feliz.
Téñote, teño ao meu eu apreixado na liberdade da indignación
na escravitude de sentir
os tolos liberados danzan con cancións de loro cantautor
"las lagartijas que cruzan la calle"
pero volvo ao de agora, I'm a "citiziens for boysenberry jam" fan.

Matar aos terríbeis carceleiros
aínda que pense na súa utilidade.
Amputación, preciso xa esa amputación.
[ah, xa foi? non me enterei, agora calor para soportalo.]

Panos, os panos revolucionarios
tinguidos do sangue amarelo
 xa non me interesa o rockabilly e as súas trascendencias
os meus amigos Simon e Art rodéanme
e penso na regra dos cinco segundos que é como un cadro surrealista
sobre un soño, unha abella e unha granada.
If I only could...non, estou ben.

Tumulto de baleas e unha enorme, unha enorme engúleme
con dentes
con unllas se abre paso
in restless dreams, and the people bowed and prayed
to the neon god, the neon god...they made?
Vamos, vamos,
os teus deuses son os tolos, precisas a túa sal e a túa hipocrisía paganas
para xogar
xogar correntes e mascarades.
Xogar ao fin e ao cabo.

Reflexos de obscurité
mala palabra
mala palabra
é máis sólido ca iso, é unha presenza líquida
que permite os reflexos de celofán.

Outra vez a teima do silencio?
Está ben.

Todo esvara na troubled water
a cidade asolagada na que me introduzo
a densidade, a marabillosa densidade
e a inmanencia onde quedou? deliciosa descifrada
en párrafos, perfecta descoñecida
vella amiga azul.
Enche os pulmóns diso, diso que non é cálido
nin frío
que é
só é... amábel.
Pódese amar. A densidade. Comfortable.


Pillows
ao pé dos meus cabezais
está o gran oso.






...and echoed to the wells of silence.

Crocodilos. Apocalipse e espasmos, a erótica da morte. Morte caníbal, ás 6 da tarde.

Por unha banda sonora existente
existente só en min e fora
fora non se pode ver
[fora non É]
agáchoa como ese animal durmido
tenebroso
como a bolboreta demoníaca de cravos
que non podo esmagar coa dentadura
que como pan de misa
non ha rozar nun aleteo as miñas moas
que me corroerá e devorará
exactamente como eu o quero.
En tres días
de mil horas agónicas
en tres segundos de eterna desesperación
porque tres palabras bastan para os estados de ánimo que non sabemos clasificar
e as pulseiras son cadeas punzantes
de cardo
de arame de espiño
armiño, deslizándose á caza furtiva
das palabras que sobreviven no lodo
as cores nítidas na suxedade
como as falanxes que chorrean  liñas de fuga, macabras
e podo berrar o lume todo e infectarme
verde
do tétano do meu gozo
dos arames de espiño.
In restless dreams I walked alone
narrow streets of cobblestone
narrow streets of cobblestone
narrow streets of cobblestone
narrow é o meu mundo
tan insoportablemente asfixiante na súa ferocidade
e así o quero
cos seus movementos vivos de animais ignotos
cos crocodilos no líquido de No Past Land
denso
abrazándome eu ás súas fauces
desgarrándome a carne
Grenouille, a él non lle importaba, só a esencia
eu ulo pero non como
comer non é comer
comer é deleznábel
razoar é deleznábel.
só
existe
a carne
e o seu sentimento.

Doce amputación,
desexable amputación da orde.

Existe unha canción
realmente
existe
nas miñas entrañas
e tódolos crocodilos a queren comer primeiro
aínda que exista noutro espazo,
porque en min vólvese enxendro.

Anacronismo. A house on the tree, an apartment in my pocket, all those two pence...

Abre

té

linguas corroen frenéticas

verde oliva

rompe

té

comezo a asomarme coma un canciño asustado

e só preciso esa chuvia que baixa dos soportais

encartar

des-encartar

papiroflexia destruída 

o lume podería ser un bo animal doméstico

o lume podería un cabalo frenético

poderían ser

falanxes

colecciono falanxes

Toulousse, Toulousse sen pasteis

e debuxo os escenarios, nas mesas, na cabeceira da miña cama

os planos que custodia o meu enorme crocodilo

as casas de seis metros de alto

o apartamento do meu peto

e Lester

custodia Lester contigo e a gramola de dous peniques

porque xa non sei onde meter os dous peniques todos

desbórdanme e rómpenme os petos

os dous peniques, 

porque non vou alimetar máis as malditas pombas.

E quérote

quero

que...

Anacronismo. Porqué aínda entendo agora o de "a vida é un vodevil" e os proxectos contruídos en nubes ou faire des chateaux en Espagne.

Cunha atmosfera de bareto de segunda
ou de deserto de texas italiano,
cun piso minúsculo de balcóns suicidas
así a túa axuda infinitesimal
se sacude coma o lombo dun cabalo.
E pensa
respiro
respiro
respiro
e a cada calada unha falanxe
estouche a roubar falanxes
pero ti non te decatas
porque as devolvo ao seu sitio en menos
do que tarda o té en quentar
e o sol en poñerse
e os ollos en agromar a flor de pel.

Porque son
Toulousse
da vida.
E das falanxes, das túas falanxes non ía ser menos.







[El aburrimiento, Lester.]

Anacronismo. Edith Piaf Edith Piaf Edith Piaf, e a canción que se chama I'll light the fire porque a quero así.

Ao mellor é Rebecca pero menos perfilada
ou máis, ou difuminado nun clip de aha
que se mollou
ata os ósos
nese almibre (alambre)(almibre) que me produce a flor de pel.
O escenario poñoo eu cos regueiros de tinta entre os dedos
tortos e sorprendentemente tarántula
preciso
two cats in the yard
e non quero yard senon un piso de Amélie vermello e verde
con sitio para os papeis de celofán
e para o teléfono de cor crema e os coxíns e as mantas polo chan
e cintas de cassete rotuladas
porque non concibo nada sen cintas de cassete rotuladas.

E enchelo todo de tremolos, dos de Edith
dos rosas coma cunchas
e ter a violencia toda gardada nas guirnaldas
para tirala como piñata cando haxa moito pó nas habitacións
e queden grandes ate para os meus pés
e o Camus (para quen nono sepa, crocodilo) moribundo na bañeira.

Aire de lápices carioca
e unha falsa escena de amor e un falso baile
para a falsa pomba que foi todo ese tinglado de peixes a revolverse
e a balea que non se foi a tempo para que isto quedase redondo
na peceira da carpa
non se volveu dourada nin hai esperanza posible de que o faga.

Porque everyone I know goes away...
pero teño na palma da man aínda
notas distorsionadas
o vinilo de Edith roto en anacos (sen simboloxías pesimistas, por favor)
o vinilo está feito a propósito                                                 rosa
                                                                                         adorable
                                                                                    I'll light the fire
[and you'll place the flowers in the vase
                                       that you bought today...]

                                                     

                                                                                                                                ...in the end.
     

Crocodilo. Soamente quere unha historia, un peixe nunha cunca, vaise volver de ouro en canto medre.

Atopar un crescendo
que leve a inocencia da man
tildar a alguén de
tildar
todo
a chuvia molla
síntome estúpida
cada vez que teño que explicar
as plantas de beizos murchando
non falan, non falan
síntome estúpida
nunca serei unha cretina, prefiro as vogais
algunha vez entendiches aos marcianos da torre italiana.

Rexeitar
rexeitarte todo ata as plantas de ollos que me rodean
ás veces
pero non quero terche nunha peceira de vidro
quero terche apreixado entre as mans
nun oco tan pequeno
que non che vexa
en tódalas cousas
en tódalas paredes que impregnes

"Ojalá pase algo que te borre de pronto.
Una luz cegadora, un disparo de nieve.
Ojalá por lo menos que me lleve la muerte..."

Crocodilo. Segunda badalada dunha caída inminente, operación de amígdalas.

Coma Brancaflor
preciso cada pedazo
do meu corpo.

Eu són carne e ósos
chocando nas esquinas
e é a única parte que segue fiel coma un canciño
mollado.

Eu son consciente e pensamento
que traizoeiro vende a lóxica ao mellor postor
maquinaria soviética
cristasol que me envelena na hipocrisía.

Eu son lentamente os tolos
pugnando por saír do cárcere
golpeando o muro coas cabezas de animais
as máscaras e os disfraces de segunda.
Os tolos que me desgarran por dentro a grandes tiras
córrenme nas veas formigas
coma nos sumidoiros de Roma
e cada dedo é unha fonte e un mesías.

Mesías dos segundos
acariño a túa cabeza de can
mollado.

Eu vivo
como ser orgánico
nunha automutilación desexable.

Crocodilo. Por unha vez no propio instante, unha muller cun furón, tarántulas por doquier.

[E o ciclo dos crocodilos tan fermoso, tan fermoso...]


Oh Lily Lily pleure, Lily pleure pour moi...
E ti non és máis ca
a imaxe que estou a buscar en cada ollo
en cada pequeno Berlín que se me cruza no camiño
en cada proxecto de balea reconstruída
do sabor salgado do liño
rasgándome a ligua e a garganta
flúe
e sinto ter gastado tanto, tanto
nun pedazo de carbón negro con forma de pruma ao sol.

Estou a ver reducirse as sombras do declive,
sacar a foto nunca será tan próximo e
meticulosamente calculado
(sorrisos de calculadora? xa non pertencen aos pavos reais).
Así que usurpa e corrompe a pel
dos pexegos que tiras contra o parabrisas
estou a gastar demais as tiras de té
nunha escaseza de vida.

Os crocodilos poden comezar xa agora a devorarme as entranas
e terán un mísero fato de carpas como as de Momo
que xamais serán de ouro
ou poden arriscarse coa seguridade de que os seus cans
degolarán as pombas imprevistas
someterse á luxuria do vaivén
no seu estanque denso de vidro "No Past Land"
e volverse
[re-evolución]
re-volverse ata tinguir as augas coa súa sangue amarela e feroz
e acordes pesados de guitarra desesperada,
xime
['cause trees don't cry... e eu xa non son árbore e teño dereito a xemir]
e un par de cancións de xofre.

A cambio da recompensa maior,
de estarse alimentando un ano
dos retais de vellos furóns.

La gorge remplie de vodka...
...and I want more than I can get...

Another rockabilly's song. O goberno do caramelo e a masacre das eirugas que nunca foi tan probable.

Enormes rodas de camión

muxen asqueadas da barbarie

e era o esperado.

Cando o borde do mundo non sexa xa

unha novela de monolitos omnipresentes

só pequenas tribos de xentes pintadas de area o farán seu.

E non seremos nós.

Pregúntome se seremos nós.

Quizais precisemos da nosa terrible dependencia cara os polbos azuis e as manchas que nos orixinan

sospeitosamente parecidas aos grilletes.

“Pero más cómodos, donde va a parar.”

Teña eu tantos cans como me permita

a vosa indulgencia, sempre diante

e estase isto a converter na catarse dun organismo

que expulsa as gordas eirugas do seu caparazón.

Vacua idea dun terremoto.

Vacua idea revolucionaria.

Xa que logo, o caos servirá na súa  orixe

esixencias dos benaventurados

que se enroscaban nos asentos  e acariñaban a celulosa das meixelas.

E ti insistes en romper tódalas unllas

en cortar mans

e desgarrar a pel de todos aqueles que lles agrisallan os xenitais.

E eu non podo decirte que non

porque te quero.

[P.D.: Caos é a medida de tódalas cousas e esvarar gústalles aos nenos pequenos. E a min, tamén.]

Another Rockabilly's song. Revolucións son trompetas.

Trompetas
do triunfo
que corrompen e se misturan.
Coma fungos atropellan as gorxas sedentas
das victorias doutras épocas
misturadas nos periódicos de onte.
-que se queren facer retro, parece-
Nos ollos cegados polo flash de xente cansa
en austeros ángulos
paladean as súas horas pensando
"a toda cor" e non veñen detrás os pinceis.

E rodan as persoas nos desertos de Alabama.
Non precisades tintes ante tamaña ofensa
mentres outros limpan o negro cuspe da cara.

Queiman as prantas dos pés sobre a lousa por demostrar.
Demostrar?
No fondo só vives.
Non se fai máis que estado da transición,
non hai máis existencia
que nos berros inútiles, enchidos de trompeta.

Nos xuízos, enormes eirugas
servirán de propia propia castración
e amañecerán entre brancos xiróns
xentes de groso caramelo.

Pulk/pull revolving doors.

Instruccións:
1. Darlle a play ao vídeo número 1, paralo e colocalo ao principio de todo se é necesario.
2. Poñelo en silencio.
3. Poñer a soar o vídeo número 2.
4. En canto comece a canción, iniciar a reproducción do vídeo número 1.

                                                                                   1.

2

Anacronismo. Maio do 68 e os mitos que suceden ás décadas abreviadas.

Eu non sei o que pasou ese Maio,
pero teño a idea dun falso París
que descuncha Londres por todos lados.

Se a absenta é necesaria será benvida
mentres non toque aleccionadora
os ideais corrompidos
a fame de inxustiza.

Anacronismos. As espigas de trigo fanse harmónicas e no lonxano oeste rodan a pelusas da túa cama.

Sei que en noites de debilidade
cando teño os cocodrilos a devorarme as entrañas,
cando a música produce un delicioso fastío
e apurei a última pinga de cervexa
boto de menos a imaxe
e sucumbo á idea das pombas.

Á súa cárcere
etérnamente liberadora
narcótica
cárcere ao fin e ao cabo, que permitía cantos bailes de disfraces
quixesen.

Ás veces penso
en que as esculturas de ovos non son tan divertidas
en que preciso un sofá desesperadamente,
ás veces penso laranxa
e si, na marmelada.

Pero sei que eras xa un estado
de lei separatista
e non son coma Berlin nin
David Bowie
nin era quen de vivir no mar morto sen lamer o sal que me escurría nas meixelas.

Agora só boto de menos
unha imaxe
e non odiar as pombas
nin mandar os meus cans cada noite a degolalas en fermosos bacanais.

Tu gitana.

"Derrétenseche as ceras nos dedos? Si? Estrañas estrañar o bucolismo? O crocodilo espertou logo dun longo letargo, e verao, oh verao... época de especias e recordos, de calor con sabor a sal e as súas sogas. Xa van sendo horas de que me mates ti tamén."

Sei que ves ahí invadirme lento, devorarme coma sempre, crocodilo.

Anacronismo. A balea atrapada na cidade da cultura e cómo se adoran as tarántulas pardas.

[Tódalas tarántulas son a mesma
que nun gran teatro anguloso
fai medusas coas mans.]


Esperando empardecer co tempo.
Esperando.
Vexo cómo os de panos mostaza ou
/carmín-índigo-malaquita/
(as cores da revolución)
se pasean con andares de tarántula por entre os vasos de whisky,
furtivos á espera da súa partida de caza.

Os cans mollados que estiveches a agardar
na túa casa da praia
sonlles fieis a eles
e lévanlles as cabezas das pombas brancas para que sobrevivan no alcohol.

Nunca indignos, sempre tocando as nubes e revolcándose na area
os desertos son todos seus
as coroas de papel xa non lles molestan
e finos coma bimbios
os anacronismos chamados Jim póñenlles plumas baixo os pés.

Eles son máis ca pavos reais, son tarántulas,
son fiestras minúsculas de ollos que te miran
lentes de ámbar
e o tinte reseco das tabernas que non existen sen gramola.

Pero ti non desterras as pombas
perpetúas os peixes na túa insolencia,
-insolente eu-
e non poderás volver ás mecedoras
ata que destrúas Ucrania.

Só así serei digna,
elegantísima tarántula,
de levar un pano cos cores da revolución
de volver a beber cervexa.
Ver a balea rebentar a súa cárcere para nadar do revés
e sorrirme de medio lado.


[Come on baby light my fire...(BSO obrigada)]

Hurt-Johnny Cash

Días necesarios.
Mortes necesarias.
Cocodrilos que nadan en vidro nunha insoportable densidade.

Anacronismo. O que había dentro do tomate e as baleas que nadaban dúas veces do revés.

Morder, de novo. "psicoanalistas deprimí con un trastorno bipolar" e cómo o amor dun animal se traslada de maneira máis pura ás persoas sen consecuencias nefastas. Viven peixes nos meus beizos cando falan e devecen por manchar os teus de curry.Pero non erres, que eu a tí non che coñezo nin cruzaba o Atlántico cun mono nas espaldas. Ou sí. Quen sabe "yo no necesito hablar para expresar una emoción, me basta solo con mirar", causas máis tontas se viron e Felicity parecíase sospeitosamente a miña prima, si, con cintas de cassete incluídas.
Quizais te seguirei, ou a outro. Que a marea que provoque esa somerxida violenta sexa forte abondo, rompa cristais, morra naza e sexa, sexa finalemente como os meus dentes cando rompen violentamente a pel do tomate, todo o que atopas debaixo. As máscaras e os traxes saen todos dahí, das súas cárceres, eu eextinguinas. Porque de maior, oh, de maior quero ser anacronista!! E crear todas esas situacións, máis ca nada, porque as que existen no meu tempo non me chegan para satisfacer a Camus nin ao cocodrilo. O cocodrilo tamén se vai chamar Camus, así aforro na próxima frase.
Vouche desnudar e pintarche enteira a pel, cos meus pinceis, con boli bic, pintarche enteira e expoñerche na miña vida, logo tirarte ao mar para que volvas, volvas á túa vida e eu buscarei outra balea, outra máis..
Xa as botaba de menos, por culpa do espello aquel que coloquei, por culpa dos candados e de encerrar os tolos coas máscaras por desangrarme, e cando quedei seca e xa non sentía dor nin felicidade nin nada completamente aséptica e me meteron nun guante de látex para que non me contaminara...ou deus! pensei que era a piñata negra, pero volvín, volvín e abrin o cárcere, mordín un tomate e iso chámase resucitar e sentir o sabor do curry, do índigo que teño nas puntas dos dedos, que me manchaban a boca toda derredor coma paiasos. Comer chilis, de novo, de novo, e beber cervexa como cando era pequena, como cando era todo o que respiraba.
quero que veñas vivir nos meus mundos, quero que descubras o que tanto tempo andabas a buscar, logo vaite e non volvas se non é con disposición de añorar vellos tempos, porque eu non dou máis oportunidades e vivo só unha vez. Estamos no tempo de dar unha volta ao timón.

E de comer algo de limón con azucre, xa que estamos, e beber salmorejo a litros para reemplazar todo ese sangue que perdín.
Xa estou de novo a pintar nas paredes.
Tola.
Demente.
"todo esto es culpa de la gente...yeeeehhh ehhh ehh ehh"

Anacronismo. O que me contou o meu cocodrilo despois de ver Pippi Langstrumpf e porqué leva unha gabardina amarela ao estilo Gianni Rodari.

Caen aqueles que comezan a pendurar saquiños de sal e "parsley, sage, rosemary and thyme".
Caen e déixanse obnubilar e prefiren a lanterna baixo as mantas (saben que a prefiren e nono din) apesar de ter resaca do traballo de mañá, café de máquina cunha peza plástica atorada na gorxa e a guitarra na que fedellaban cando non tiñan cartos para nada agrisando por falta de tempo.
Pero pendura e comezan a ver cousas que se meten enteiras na boca como xemas e recordan que un día, si, un día antes de xubilarse de anacronistas, eran tomates raff    [eran quen de
                                                                                                           devoralos.] co sal que agora pechan en seda por amigarse co Ehecatl.
Non saben que o seu respeto ven da súa dominación? Ehecátl é Bucéfalo cun ollo cicatrizado, e tí esquenciches as chispas de soldar e os cágados que saltaban no altavoz. Non fuches quen de salvalos, verdade? Cando morrían de fosforitos, e todo por ter un lápis de ollos que che sirva de chave aos ovos podres.
E vas precisar miles de litros de esmalte e pouco tempo de sono, e unha machada ben grande e verde turquesa ou a mazá de caramelo. Porque precisas botar ucrania abaixo, non sí? E as peceiras de branco o os coches metalizados, todos abaixo! Polo ben de La Maga, de tí, e de tódolos pavos reais morrendo no ananismo. Dandys a cadros, serán os novos anacrónicos cantando T-Rex.
Quereras ser un deles.
Queres ser un deles.
És un deles.

"We are the children of the revolution."

Srs. Anacronismos.

Pantagruélico!! Berrou Valle Inclán cando non tiña barba e sí un xarsei de rombos con codeiras e unhas gafas de pasta, e solto para o almorzo e para facer funcionar a gramola. Os anacronismos permiten sempre que estes dous (Rabelais e o pai da criatura hidrocéfala, enténdese) almorcen cada día co café, no café que estaba en Santiago, que os vou visitar eu tódolos xoves que non perdo os pés nas escaleiras e que non teño o cocodrilo moi deprimido e lle teño que ler a Calderón para que se sinta identificado, e pobriño el alí, embaixo da cama... comendo só papeis...(nin un triste reloxo, pero que rácana son!)
Cando de cando en cando aparece por ahí Audrey Hepburn cantando Moon River, (só nos vale a cantar Moon River ou aquela cómica de My fair Lady...just you "güait, enry iggins" just you "güait", [iso só cando toca humor antes de que Piedrahita a faga desparecer tamén coa súa palabrería, que o humor nunca está de máis]) nin o futuro siareiro da Alameda fútbol Club nin o novo cronista de Goliat poderán resistirse aos seus engados; desafortunadamente para eles e grazas de novo aos señores anacronismos que se sitúan moi discretamente nas esquinas cos traxes de felpa e os furóns nos petos, ela hai tempo que non quere saber nada, que se volveu amante e musa de Tamara de Lempicka e que fai o que máis lle gusta, posar en diváns, ser admirada e cantar punk (isto tinguida de vermello e con gafas de sol, para que non a recoñezan na Capitol).
Desgraciadamente os anacronismos hai tempo que quedaron sen traballo e agora estanse a recolocar como recolledores de perchas nas tendas de roupa, rizadores de leituga rizada, axudantes de ópticos que apertan os parafusos soltos da montura nun minutiño (e o cristal caído, o pobre, mentres o limpaban, ahí nú dende medio día e tí cegato, ou rei porque xa se sabe que no país dos cegos...[e só che falta unha lente, as dúas á vez xa é fatísica intervención dun souvenir de contrabando Asturiano que che saleu con becho]), técnico que mete os dedo no comediscos mentes xira para facer o efecto de alongar e embrutecer o son no cine e caixeiros de mercadona. Según.

Os furóns utilizáronos para o abrigo da señora esa que vai ahí. Non home, esas son estatuas, máis aló, mercando un xeado. Mira, agora está porfiando porque o fillo anda a mirar para os biosbardos eses verdes. Eeeesa.

Eu acórdome de cando ía almorzar con eles que ás veces viñan Lucía e Oliveira sen avisar para non ter que apretar a pasta de dentes dende atrás de todo do tubo.
Agora xa non veñen e eu quedo a lerlle o dichoso Calderón ao cocodrilo, que se está a volver gordo porque non fai máis que comer os peixes que me van morrendo na peceira. Menos mal que os vou repoñendo.

Eles comen tomates a mordiscos, con sal, coma o meu Gavrila.