Re.volta

Nas noites frías e duras teño formiguiñas que me esconden.
Todo me esconde un pouco de ti e dos malos días.
Agardo insomne desesperanzas que habitan e vomitan tercas, aplanando as distancias, compoñendo marismas, estando.
Estando encantadas e a señora do anuncio igual "y esa presencia extraña? es mi madre" e miña nai non me da de comer e está botando a sesta sen chaves nin millo.
E pregúntome que é a dor cando sanas das túas feridas
e penso no solpor frío que me agarda tódalas noites na miña cama, porque é a miña cama, sí miña e o Polito durme no chan e estouno deixando afogar de mala maneira.
Dimitri e falta pouco tempo e os problemas escóndense detrás do esparadrapo de días calados, silencios olvidados, tormentas, un río de lágrimas.
E eu quérote toda a puta vida que me gastas e que me gasto eu á mantenta nos recunchos e imaxino que digo cousas en soños e soño que digo cousas na cama das que logo arrepentirme. E que non é certo meu amor, que non é certo, pero cres que o faría, eh? cres?
Sentir a decadencia nos ósos e non poder vela nin tocala nin arranxala nin medila e ter un apoio vago ao que boto limón nos ollos e tarifas de mensaxes e o facebook desactivado así non me molesta no micromundo de estar aquí.
Porque xa non sei que fago que os minutos se me escurren sen vivir e sen capturar recordos como abelaíñas, a pesar do moito que te quero, que xa non estas por estar demasiado.
Que xa non che encontro de vento.
Que me sinto orgullosa de verche a pesar dos cans famélicos pero empezan a ser horas de que se leven o estanque, que afogo na bruma de non estar esperta e non estar durmida, dun interminable coma da drogadicción.
Avísame, avísame meu conselleiro, xa me avisaches fai moito tempo. A felicidade e o tedio, as películas e as historias, soltarme saír ser fóra ser dentro...
E agora qué, ahí sentado ao meu carón sen ser consciente, sen que escoites palabras que non se pronuncian, xa non se escoitan as palabras e non é culpa túa. Nono é. Ti tes o teu mundo e eu teño o meu tempo.
Cómo facer todo isto sen matar a ninguén, nin os sorrisos nin os fraudes, como facelo cando che quero tanto. Se talan a árbore a quen te abrazarás?