Pis na cama.

Oes, ti cres que por cortar o pelo se van os anos?
Que volvín sen querer a un pasado de roupa e zapatos pequenos?
Ti cres que é normal que chore tanto coas pelis, e os libros e o pensar das horas mortas?
Que os traxes non se me axustan ás pernas e os animais me roldan polo corpo con brazos bobos?
Cres que é normal que siga notando presencias, e a veces incluso véndoas polo rabiño do ollo, nunha sensación case tan real coma o corte de pelo nunha barbería, ti que crees?
Que proxecte fóra de min tanto o que hai dentro que xa case nonos distinga, que necesite presencias que acougen a soidade polas noites?
Cres que está ben que a veces queira poder berrar por un vaso de auga para que veñas aquí a traermo, e a darme un bico e que a ver se me durmo dunha vez que non son horas e ti tes tanto sono...

A dúbida é o sino do desterro
dun corpo que prega por ser habitado
por mans confusas que o acariñen e lle digan que non pasa nada.
E a soidade convírtese nun gato negro para desaparecer en si mesma
e que así eu non chore tanto.
Debátome entre o sono e a barbarie, e os problemas dos meus paradoxos, e as cuestións que se resumen a escoller se facerme ou non pis na cama.
Oxalá tivese un tellado propio contra o que tirar pedras
e así deixaría de ser unha métáfora e durmiría mellor.