Persoas.

És unha rapaza morena que cun vestido rosa
sorrí a quen vai buscando aventuras
e ordena os libros ao final do día.
És a capucha baixo a que os rizos se ocultan no autobus.
És a que, melancólica, vive no universo exterior, preguntándose sempre
cando deixar de sufrir.
És o alce amigo que razona con belixerante exactitud
e que duro como o ferro
fica inamovible.
És tantos.
És tanto que non podo definir.
És tan pouco ainda,
irreal
efímero
quizais cando remate esta frase
xa te foches.