A caixa azul levoume a eras de suave nube branca.
Téñoo todo controlado.
Teño todo controlado.
Durmir no chan do piso coa luz empezando.
Entrar a deshora nas vidas da xente
chegar berrando, rindo
como fogos de artificio.
Chegar nun furacán que non pensa no futuro.
Como fixen para ter agora dazasete anos?
Como fixen para, nun momento, ter nas mans o que perdin?
A vida non avanza neste recuncho da ría.
A vida agarda sempre co seu colo protector de miserias.
Os de sempre e os de nunca xuntos arredor
dun té e varias copas. De vidas que non cambiaron.
Empezar de novo, como nun soño
cen anos máis sabia
cen anos mais boa
e cun canciño aos meus pés.
Empezar de novo un verán interminable
cinco anos no pasado.
Xamais me quedarei sen tempo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario