enchendo os ouvidos dun barullo que non se merece.
Sei cando debo deixar de agardar
sei que hoxe debo deixar de agardar
sei que neste minuto debo deixar de agardar.
Todo o absurdo do mundo se xunta e me paraliza.
Todo o que non foi, se xunta e me paraliza
como un neno pequeno que me agarra da manga da chaqueta
"agarda un pouco máis
agarda un pouco máis".
Seguir, moverse acendida polas rúas baleiras.
Seguir e preguntarse canto mellor é isto que outra vida que, ata fai dous días, tiña entre as mans.
Seguir e saber que eu soa estou minando esta misión de recoñecemento,
a lúa está atrás, e agora en Venus hei moverme ou arder.
As cores tan fermosas como a cara dunha rapaza.
A vida tan libre e o meu medo encadenándome á pata da cama.
Porque é fácil sentir medo, é tan fácil.
Porque é fácil botarche de menos.
Pero as cores son tan fermosas como a cara dunha rapaza
que eu creo ulirá a especias, terá os pes descalzos sobre o chan de madeira.
Non fun lonxe de mais, fiquei agazapada nalgo que era cálido e cómodo e xa estaba por cambiar.
Non fun lonxe de máis pero agora si, inda que cargue pedras ao colo, voume mover. Vou a ir.
No hay comentarios:
Publicar un comentario