Esmola.

Ás veces faise de noite antes e a lúa desprézame.
Ás veces inda que fermoso, doe.
Como o lume, arrasa a terra baldía e deixame con cara de
neno de supermercado.

Ás veces faise tan duro, só ás veces
que quero flotar uns días na fina chuvia de maio.
Móvome dun pé a outro, molesta, sen saber onde apousentarme agora.
O tique do teatro ten un número e non podo lelo.

Ás veces a música axuda coma un zunido e outras
apuñala ata que sangro un líquido azul
azul dos gregos
azul dos pesadelos que aparecen cando estou esperta.

A miña pel non entende e reprégase ofendida.
Ninguén a escoita.
Unha sombra escura aparece co manto da ausencia e dame frío.

Quítame esta esmola
dame un millón de anos
que corroboren esta existencia.

Quítame esta esmola que me fai sobrevivir e quizais morra
e renaza
como unha porta de madeira escura
que se abre ao baleiro.